میگ-۲۵

میگ-۲۵

نوع هواپیما     هواپیمای رهگیر، هواپیمای اکتشافی
شرکت سازنده     میگ
نخستین پرواز     ۶ مارس ۱۹۶۴
تاریخ بکارگیری     ۱۹۷۰
وضعیت کنونی     فعال به طور محدود
بکارگیرنده(ها)     نیروی هوایی روسیه
نیروی هوایی الجزایر
نیروی هوایی سوریه
نیروی هوایی ارمنستان
نیروی هوایی ترکمنستان
نیروی هوایی آذربایجان
تعداد ساخته‌شده     ۱۱۹۰ فروند
مدل‌های دیگر     میگ-۳۱

میگ-۲۵ (به روسی: МиГ-۲۵) (نام ناتو: فاکس بت) هواپیمای رهگیر و شناسایی مافوق صوت و یکی از سریع‌ترین هواپیماهای نظامی دنیا است که توسط شرکت میگ در اتحاد جماهیر شوروی طراحی شده‌است. اولین پیش‌نمونه میگ-۲۵ در ۱۹۶۴ پرواز کرد. میگ-۲۵ هواپیمایی بسیار سریع با توانایی پرواز در ارتفاع بالاست اما مانورپذیری چندانی ندارد. میگ-۲۵ در اصل برای رهگیری بمب‌افکن بی-۷۰ آمریکایی‌ها ساخته شد که قادر به پرواز با سرعت ۳ ماخ بود. بی-۷۰ هیچگاه تکمیل نشد و در اختیار ارتش آمریکا قرار نگرفت اما میگ-۲۵ به عنوان یک رهگیر دوربرد با سرعت فوق‌العاده در اختیار ارتش شوروی قرار گرفت.[۱]

غرب در سال ۱۹۶۷ با تصاویر هواپیماهای شناسایی یو-۲ آمریکا به وجود میگ-۲۵ پی برد. غربی‌ها در ابتدا تصور می‌کردند که این هواپیما با توجه به بال‌ها و دو سکان بزرگ یک جنگنده برتری هوایی غول‌پیکر است که علاوه بر سرعت قابل ملاحظه توانایی مانورپذیری و چابکی بالایی هم دارد. این موضوع نگرانی زیادی را در غرب ایجاد کرده و باعث پیشرفت سریع در برنامه تولید جنگنده اف-۱۵ در آمریکا شد.

قابلیتهای واقعی آن تا سال ۱۹۷۶ که ویکتور بلنکو با یک میگ-۲۵ از طریق ژاپن به آمریکا پناهنده شد آشکار نشد. تحلیلهای بعدی یک طراحی ساده ولی کارا با سیستمهای الکترونیکی تیوب خلاء، دو موتور عظیم توربوجت را آشکار کرد. برخلاف تصور اولیه بخش عمده بدنه میگ-۲۵ از آلیاژ فولاد و نیکل ساخته شده بود و نه از تیتانیوم. در مجموع ۸۰ درصد بدنه میگ-۲۵ را آلیاژ نیکل، ۱۱ درصد آلومینیوم و ۹ درصد را تیتانیوم تشکیل می‌داد. همچنین مشخص شد طراحی بال‌های بزرگ برای این هواپیما به دلیل وزن بالای آن است. شعاع عملیاتی آن هم ۳۰۰ کیلومتر و حداکثر برد آن با سوخت داخلی و پرواز با سرعت زیر صوت در ارتفاع پایین کمتر از ۱۲۰۰ کیلومتر است. میگ-۲۵ تولیدی معادل ۱۱۹۰ فروند را داشته‌است و در شوروی و کشورهای تابع آن به کار رفته‌است. هنوز هم در روسیه و بعضی کشورها به طور محدود مورد استفاده‌است.

در طول جنگ ایران و عراق دست کم ۹ فروند میگ-۲۵ به وسیلهٔ اف-۱۴های ایرانی[۲] و یک فروند هم توسط اف-۵ ایرانی سرنگون گردید که این آمار مورد تایید منابع ایرانی، غربی و عراقی می‌باشد.[۳][۴]

میگ-۳۱ هواپیمای رهگیر دیگری است که با ارتقا و بهبود طرح میگ-۲۵ در شوروی ساخته شده و از سال ۱۹۸۲ جای آن را به عنوان رهگیر دوربرد اصلی نیروی دفاع هوایی شوروی گرفت.



مدل‌ها

چندین مدل از این جنگنده رهگیر ساخته شده:[۵]

    مدل آ: رهگیر پایه
    بی: شناسایی
    سی: تمرینی دوسرنشینه
    دی: شناسایی با رادار اصلاح‌شده
    ئی: مدل آ با قابلیت محدود نگاه به پائین و شلیک به پائین تقریباً مشابه میگ-۲۷ فلاگر

مشخصات (میگ-۲۵پی)




مشخصات عمومی

    خدمه: یک
    طول: ۱۹/۷۵ متر (64 ft 10 in)
    پهنای بال: ۱۴٫۰۱ متر (45 ft 11.5 in)
    ارتفاع: ۶/۱۰ متر (20 ft 0.25 in)
    بال: مساحت ۶۱/۴۰ مترمربع (660.93 ft²)
    وزن خالی: ۲۲۰۰۰ کیلو (44,080 lb)
    وزن بارگیری: ۳۶۷۲۰ کیلو (80,952 lb)
    پیشرانه: ۲× موتور تامسکی آر-۱۵B-300 دارای پس سوز توربوجت
        نیرو ی خشک: ۷۳/۵ کیلونیوتن (16,524 lbf) هرکدام
        نیرو با پس سوز ۱۰۰٫۱ کیلونیوتن (22,494 lbf) هرکدام

عملکرد

    سرعت بیشینه: ** High altitude: Mach 3.2[۸] (3,490 km/h, 2,170 mph); Mach 2.83 (3,090 km/h, 1,920 mph) continuous engine limit[۸]
        ارتفاع پایین: ۱۲۰۰ کیلومتر در ساعت (650 knots, 740 mph)[۷]
    برد: ۱۷۳۰ کیلومتر (1,075 mi) با سوخت داخلی
    سقف پروازی: ۲۰۷۰۰ متر (با ۴ موشک) (67,915 ft)
    بارگیری بال: ۵۹۸ کیلوگرم بر مترمربع (122.5 lb/ft²)
    نسبت نیرو به وزن: ۰/۴۱
    Time to altitude: ۸٫۹ دقیقه تا ۲۰۰۰۰ متر (65,615 ft)

جنگ‌افزار

    ۲× موشک هدایت شونده راداری بیسنوات آر-۴۰ (آآ-۶ آکرید)
    دو موشک مادون‌سرخ آر-۴۰تی

تجهیزات پروازی

    رادار آرپی-۲۵ اسمرچ

    ارتفاع‌سنج راداری آروی-یوام یا آروی-۴

میگ-۲۱

میگ-۲۱

میگ-۲۱ (به روسی: МиГ-۲۱) (با نام ناتو Fishbed) جنگنده مافوق صوت سبک ساخت شرکت میگ در اتحاد جماهیر شوروی است که توانایی پرواز با سرعتی بیش از ۲ برابر سرعت صوت (ماخ) را دارد. این هواپیما رکورد خدمت در نیروی هوایی دست‌کم ۵۶ کشور در چهار قاره جهان و شرکت در ۳۰ جنگ را در اختیار دارد و با گذشت نیم قرن از اولین پروازش همچنان در بسیاری از نیروهای هوایی دنیا فعال می‌باشد. حدود ۱۳ هزار و پانصد فروند از این جنگنده کوچک بال مثلثی ساخته شده که بیش از دو و نیم برابر اف-۴ فانتوم رقیب قدیمی آن در جنگ‌های خاورمیانه و جنگ ویتنام است.

در شوروی سابق این هواپیما از اواخر دهه ۱۹۵۰ تا میانه‌های دهه ۱۹۷۰ ساخته شد. هم‌اکنون حدود ۳ هزار فروند میگ-۲۱ در نیروی هوایی بیش از ۴۰ کشور دنیا در حال فعالیت هستند. طرح ساده و بادوام این جنگنده کوتاه‌برد در طول سال‌های تولید و استفاده از آن بارها با ارتقا و اصلاح رادار، بدنه پروازی، اویونیک، سلاح‌ها و موتور بهینه‌سازی شده‌است. میگ-۲۱ از یک موتور توربوجت استفاه می‌کند. ورودی هوای موتور در دماغه قرار گرفته و یک اگزوز برای آن تعبیه شده‌است. میگ-۲۱ برای درگیری‌های هوابه‌هوا به انواع موشک و راکت مسلح می‌شود و برخی مدل‌های آن یک یا دو توپ اتوماتیک یا مسلسل ۳۰ میلی‌متری با توانایی شلیک ۷۰۰ گلوله در دقیقه و مهمات کافی برای ۵ دقیقه شلیک دارند اما برخی مدل‌ها از مسلسل برخوردار نیستند. از آنجا که تشخیص این موضوع در نبردهای هوابه‌هوا برای هواپیمای دشمن اگر غیرممکن نباشد بسیار دشوار است، فرض می‌شود که هر میگ-۲۱ به مسلسل برای استفاده در جنگ‌های هوایی نزدیک مجهز است. در مدل میگ-۲۱پی‌اف دومین مدل اصلی میگ-۲۱ یک رادار در محل مخروطی ورودی موتور قرار گرفته که به آن توانایی نسبی رهگیری در شب و در تمامی شرایط آب‌وهوایی را می‌دهد اما برای نصب رادار ناچار مسلسل حذف شده و در نتیجه مدل پی‌اف فقط به موشک‌های هوابه‌هوای خود متکی است. میگ-۲۱اف اولین مدل اصلی این هواپیما یک جنگنده-رهگیر کوتاه‌برد برای عملیات در روز است. میگ-۲۱ام‌اف در درجه اول برای نابودی اهداف هوایی و شناسایی هوایی و با قابلیت ثانویه حمله به اهداف زمینی ساخته شده و نخستین جنگنده-رهگیر نسل سوم با توانایی تصاحب و حفظ برتری هوایی محسوب می‌شود. مدل ام‌اف به موشک‌های هوابه‌هوای کوتاه‌برد و توپ ۲۳ میلی‌متری مجهز است و در ماموریت‌های پشتیبانی هوایی نیروی زمینی قادر است از راکت‌های ۲۴۰ میلی‌متری و بمب‌های حداکثر ۵۰۰ کیلوگرمی استفاده کند. مدل دوسرنشینه میگ-۲۱یوام برای آموزش‌های تکمیلی پیشرفته خلبانانی استفاده می‌شود که قرار است با میگ-۲۱ پرواز کنند.

این جنگنده همچنان دارای چندین رکورد هوانوردی است: بیشترین شمارگان ساخت یک هواپیمای جت، بلندترین زمانی که تولید یک هواپیما ادامه داشته‌است و بیشترین تعداد ساخت یک جنگنده بعد از جنگ جهانی دوم.

ایده

در سال ۱۹۵۰ و در پی حمله کره شمالی به کره جنوبی جنگ کره آغاز شد، در این جنگ نبردهای هوایی زیادی میان میگ-۱۵ شوروری و اف-۸۶ سیبر آمریکایی صورت گرفت. تجربیات این جنگ مورد توجه طراحان جت در دنیا قرار گرفت. پیشرفتهای مهندسی امکان رسیدن به سرعتهای مافوق صوت را فراهم کرده بود. هدف طراحی جت‌هایی بود که قادر به برخاست سریعتر، صعود سریعتر، و حرکت سریعتر (بالای ۱٫۵ ماخ) از رقبایشان باشند. پاسخ آمریکاییها لاکهید مارتین اف-۱۰۴ بود. فرانسه داسو میراژ ۳ را ساخت و در بریتانیا اس‌آر-۱۷۷ طراحی شد. میکویان در ادامه سایر تولیدات موفقش شامل جت‌های زیر صوت میگ ۱۵ و میگ ۱۷ و جت مافوق صوت میگ ۱۹ به دنبال یک طرح برنده دیگر بود. در پاییز ۱۹۵۳ کرملین نیاز خود برای یک جنگنده جدید را مطرح کرد. درخواست کرملین جنگنده‌ای بود که در ارتفاع ۲۰ کیلومتری بتواند به سرعت ۲ ماخ برسد و همچنین دارای یک رادار ساده بردیاب و توانایی حمل موشکهای هوا به هوا باشد
طراحی

نمونه‌های اولیه میگ-۲۱، Ye-2 در کنار Ye-5

در تاریخ ۱۴ فوریه ۱۹۵۵ نمونه آزمایشی یی-۲  با بال برگشته و موتورهای آردی-۹ [پانویس ۲]اولین پرواز خود را انجام داد ، نمونه آزمایشی بعدی یی-۴ بود که همانند نمونه نهایی بالهایی مثلثی شکل داشت. و در نهایت در سال ۱۹۵۸ پیش نمونه Ye-۶ که با موتورهای آردی-۱۱ تجهیز شده بود اولین پرواز خود را با موفقیت انجام داد. در سال ۱۹۵۸ پیش نمونه یی-۶ رکورد سرعت جهانی آن زمان را با رسیدن به سرعت ۲٫۰۵ ماخ در ارتفاع ۱۲ کیلومتری شکست.نمونه‌های بعدی یی-۶/۲و۳  با انجام ۶۱ پرواز، آزمایش اوکی‌بی را تکمیل کردند. خلبان آزمایشگر کوکیناکی در پایان گزارش داد که: «این هواپیما توسط یک خلبان معمولی قابل پرواز است و نیاز به یک فرد ویژه ندارد.» حداکثر سرعت ایمن برای هواپیما ۲٫۰۵ ماخ ثبت شد. در تمامی پروازها و پیکربندی‌ها مانورپذیری و ثبات عالی تشخیص داده شد. هیات وزرا تصمیم گرفت هواپیما را در دو کارخانه (شماره ۲۱ در گورکی برای نیروی هوایی و در کارخانه زنامیا ترودا مسکو) برای صادرات وارد تولید انبوه کند. آزمایش هاو تغییرات همچنان ادامه داشت تا اینکه مدل یی-۶۶ رکورد دیگری را در ۱۹۶۰ شکست و به سرعت ۲۱۴۸٫۶۶ کیلومتر در ساعت در حرکت دایره‌ای ۱۰۰ کیلومتری دست یافت. در این زمان سرویس‌های اطلاعاتی غربی هنوز نتوانسته بودند اهمیت این هواپیما را دریابند، حتی پس از نمایش این هواپیما در چندین نمایشگاه هوایی متخصصین باور داشتند که کسی هواپیمایی به این کوچکی نخواهد ساخت.

ویژگی‌های فنی

کابین خلبان میگ-۲۱ نیروی هوایی چک

بدنه برای تحمل حداکثر فشار ۷جی طراحی شده بود. ماده مورد استفاده آلومینیوم د۱۶-تی[پانویس ۸] بود. بال هواپیما به صورت دلتای کامل بود با لبه‌های قطع شده بود. موتور هواپیما تامسکی آردی-۱۱اف-۳۰۰ [پانویس ۹] دارای دو شفت، توربوجت و قابلیت پس‌سوز[پانویس ۱۰] بود. یک پمپ مرکزی مجهز به یک تنظیم کننده دقیق الکترومکانیکال دور موتور ثابت را تامین می کرد. کابین خلبان دارای سیستم تنظیم فشار و کنترل وضعیت هوا بود، کنترل‌ها مطابق روند آن زمان آنالوگ بودند. در پشت صندلی یک زره فلزی وجود داشت. کنترل پرواز شامل یک کنترل‌گر ساده و یک سیستم ثبات سه محوری بود. میگ-۲۱اف فاقد خلبان خودکار بود ولی در نوع اف-۱۳ سیستمی برای کنترل خودکار پرواز در چرخش وجود داشت.
سیستم‌ها

    سیستم سوخت: سوخت مورد استفاده بنزین هواپیما از نوع تی-۱، تی-۲ و یا تی‌اس-۱ بود. در مجموع ۲۲۸۰ لیتر سوخت توسط نوع اف قابل حمل بود. در مدل اف-۱۳ این به ۲۴۷۰ لیتر حداکثر می رسید. مخازن خارجی مرکزی هم توان حمل ۴۹۰ لیتر دیگر سوخت داشت ولی حداکثر سرعت پرواز را به ۱ ماخ محدود می‌کرد.
    هیدرولیک : دو سیستم هیدرولیک خودکار نیمه‌هایی از یک تانک مشترک را استفاده می‌کردند. هر دو با روغن صنعتی ای‌ام‌جی-۱۰ پر شده بودند و با موتورهای مجزا به کار می‌افتادند.
    برق : موتور هواپیما یک ژنراتور را به کار می انداخت که توان استارت موتور را هم داشت و به دو باتری روی/نقره 15STs-45A متصل شده بود. این سیستم مخصوصا طوری طراحی شده بود که بتواند هواپیما را در سرمای زمستان سیبری روشن کند.
    باد : دو سیستم اصلی و اضطراری مسئول به کار انداختن دستگاههای نیازمند باد هواپیما همچون چرخ فرود، لباس ضد جی خلبان، ترمز چرخ‌ها و سایر سیستم‌ها بود.
    اکسیژن : اکسیژن توسط سیستم گازی مستقل ککو-۵ (KKO-5) تامین می‌شد.
    کنترل آتش‌سوزی : توسط سیستم اخطار آی‌اس-۲ام‌اس (IS-2MS) تنظیم می‌شد. این سیستم در طی پرواز یا روی زمین فعال و قابل استفاده بود.
    تجهیزات : آویونیک پایه شامل سیستم ارتباطی رادیویی وی‌اچ‌اف R-802V و جهت‌نمای رادیویی اتوماتیک ARK-I0 می‌شد.

میگ-۲۱ رومانیایی در حال شلیک راکت طی یک رزمایش

    مهمات : سلاح داخلی دو توپ NR-30 بود هر یک قادر به شلیک گلوله‌های ۳۰ میلیمتری با سرعت زبانه ۹۰۰ متر در ثانیه بود. زیر هر بال دو مقر مخصوص برای نصب انواع پیلون‌ها وجود داشت. شامل DZ-57 برای بمب‌ها از FAB-50 تا FAB-500 ، همچنین شلیک کننده های راکت یوبی-۱۶-۵۷یو [پانویس ۱۱] برای حداکثر ۱۶ راکت هوا به هوا اس-۵ام [پانویس ۱۲] و یا ۱۶ ای‌آراس-۵۷ام[پانویس ۱۳] ، راکت هوا به زمین نوع اس-۵کا ، کارس-۵۷، آرس-۲۴۰ یا اس-۲۴ با کالیبر ۲۴۰ میلیمتری. دو تانکر ناپالم پیلاب[پانویس ۱۴]، و از ۱۹۶۰ ریل‌های پرتاب کی-۱۳ یا نوع ارتقا یافته کی-۱۳ای و موشک هدایت شونده حرارت یاب با برد موثر ۱ تا ۷ کیلومتر.

پیشرفت و توسعه

تولید میگ-۲۱ در پاییز سال ۱۹۵۹ در کارخانجات گورکی آغاز و اولین سری این هواپیما تحویل نیروی هوایی شوروی شد. [۱۸] پس از ساخت ۹۹ فروند طی ۱۹۵۹ و ۶۰ با وقفه ای تولید میگ-۲۱ با ساخت میگ-۲۱اف-۱۳ ادامه یافت. تغییر اصلی برداشتن توپ سمت چپ و اضافه کردن پرتاب کننده برای موشک کا-۱۳ بود. تغییر بعدی افزایش مخازن سوخت داخلی بود. تا سال ۱۹۶۲ تولید ادامه یافت و سپس با مدل میگ-۲۱پی‌اف تولید ادامه یافت. کارخانه مسکو هم به ساخت انواع صادراتی و تحویل آنها به مصر، کوبا، هند، چین، فنلاند، لهستان، آلمان شرقی ، چکسلواکی، مجارستان، عراق و اندونزی ادامه داد. چکسلواکی خود شروع به تولید میگ-۲۱ کرد و لیسانس میگ-۲۱اف و موتورش در ۱۹۶۱ به چین فروخته شد که نتیجه تولید جی-۷ و نسخه‌های بعدی آن در چین بود که به طور مستقل توسعه یافتند.

چنگدو جی-۷ ساخت چین متعلق به نیروی هوایی پاکستان
اولین بهبودها

اولین نمونه‌های تایید شده برای تولید میگ-۲۱ پسوند اف داشتند و اف به معنای تقویت شده  است که اشاره به موتورهای ارتقا یافته آر-۱۱اف-۳۰۰ است.[۲۰] با این حال این مدل هواپیمایی منحصراً روز پرواز بود. جهت افزایش مداومت پروازی و توانایی پرواز در تمامی شرایط آب و هوایی تغییراتی در هواپیما داده شد هواپیما به طور کلی بزرگتر شد. قرار دادن دماغه هرمی بزرگتر امکان نصب رادار را به این جنگنده داد. همچنین ظرفیت سوخت افزایش یافت و تغییراتی در سیستم چرخهای فرود داده شد. طبق تصور شوروی (همچون آمریکا) در آن زمان پیشرفت موشکهای هوا به هوا باعث می‌شد تا توپ هوایی بدون استفاده شود پس توپ داخلی از هواپیما حذف شد. بعدها در جنگ ویتنام اشتباه بودن این سیاست اثبات شد. اولین سری ساخته شده از این نسل MiG-۲۱PF بود. در این نسل موتور قویتری نصب شده بود و سیستم راداری اضافه شده عملکرد هواپیما را بهبود می‌بخشید.[۲۱] تغییرات دیگر اضافه کردن مدل ارتقا یافته پی اف ام (Mig-21PFM) با موتور آردی-۱۱ تجهیز شده بود. میگ-۲۱ تا اینجا به چندین کشور متحد شوروی صادر شده بود و توسط هند تولید می‌شد.
بازگشت توپ داخلی

سومین نسل این هواپیما ظرفیت حمل سوخت و جنگ افزار بیشتری را داشت. همچنین مجهز به یک دستگاه توپ دولول ۲۳ میلیمتری با مجموع ۲۰۰ گلوله شد. علاوه بر این، مدل ام‌اف قادر به حمل چهار موشک آتول و یا چهار راکت زیر بال‌هایش بود. افزایش بار هواپیمای سنگینی ساخته بود که عملکرد را محدود می‌کرد لذا با موتورهای جدیدترR-۱۳-۳۰۰ این هواپیما ارتقا داده شد. همچنین سیستم راداری این هوپیما ارتقا داده شده بود و یک سامانه قویتر خلبان خودکار هواپیما را تقویت می‌کرد. مشهورترین نمونه‌های این نسل مدلهای M و MF هستند. این مدل به چکسلواکی، آلمان شرقی و لهستان صادر شد. استفاده مشهورش در جنگ اعراب و اسراییل بود که به گفته منابع اسراییلی توسط خلبانان شوروی هدایت می‌شد. هیچکدام از این هواپیماها در این جنگ هدف قرار گرفته نشدند.
آخرین مدل‌ها

میگ-۲۱بیس بلغار روی باند پرواز

در سالهای ۱۹۶۹-۷۰ تغییرات بیشتری روی میگ-۲۱ انجام شد. مخازن سوخت داخلی بال دوباره طراحی شد تا سوخت بیشتری توسط هواپیما حمل شود، این نسخه پسوند اس ام تی را گرفت.(Mig-21SMT) در سالهای ۷۱-۷۲ تعداد کمی از این نوع ساخته شد. مدلی با ستون محوری باریکتر ساخته شد که پسوند اس تی داشت و مدل صادراتی ام تی با رادیو مخابراتی ابتدایی‌تر هم ساخته شد. (Mig-21MT) آخرین تغییرات این هواپیما را تا حد یک نوع جدید متمایز ساخت. با استفاده از موتور جدید آر-۲۵ و برخی ارتقاهای دیگر مدل بیس معرفی شد. متمایز کننده ترین تفاوت تغییر در ستون پشتی برای قرارگیری مخازن سوخت بود. یکی دیگر از بهبودهای بیس استفاده از سیستم ناوبری برد کوتاه آراس‌بی‌ان-۶اس (RSBN-6S) بود که پرواز در آب و هوای بد را میسر می‌کرد. تعداد کمی هم برای حمل جنگ‌افزارهای استراتژیک اتمی ساخته شدند.(MiG-21bisN) مدل بیس علاوه بر توپ GSh-23L قادر به حمل آر-۳آر/اس و همچنین موشکهای چابک آر-۶۰ یا آر-۶۰ام جدید بود. همچنین بیس اولین مدلی بود که از کا-۱۳ام که قادر به شلیک در هر وضعیت گرانشی بود می‌توانست استفاده کند. بیس از ۱۹۷۲ تا ۷۴ و تنها در گورکی تولید می‌شد. این مدل به فنلاند ، هند و بسیاری از نیرو هوایی‌های آفریقایی و آسیایی صادر شد. با احتساب هواپیماهای ساخته شده توسط چین و هند و چک در مجموع بیش از ۱۲۷۵۰ فروند از میگ-۲۱ تولید شد.
ارتقا

با توجه به قدرت مالی پایین کشورهای دارای میگ-۲۱ حداقل سه برنامه ارتقا برای این هواپیما وجود دارد. برنامه لنسر (MiG-21 LanceR) که رومانی، اتیوپی و کرواسی از آن استقبال کردند. میگ-۲۱-۹۳ برای هند و میگ-۲۱-۲۰۰۰ که حداقل توسط پنج کشور شامل کامبوج، زامبیا و اوگاندا پذیرفته شد.

تبلیغ صنایع هوایی اسراییل برای برنامه مدرن‌سازی که کاربران میگ-۲۱ را به این گزینه ارزان قیمت تشویق می‌کند.

در سال ۱۹۹۸ صنایع هوایی اسراییل آخرین آزمایشها بر روی مدل ارتقا یافته میگ-۲۱ به نام میگ-۲۱-۲۰۰۰ را به پایان رساند. این ارتقا شامل تغییراتی در کابین خلبان، ساختار آویونیک و سیستمهای جنگ‌افزاری می‌شود که هواپیما را قابل رقابت با نمونه‌های غربی می‌ساخت.[۲۶] این ارتقا شامل بهبود پردازش سیگنال‌های راداری توسط کامپیوتر مرکزی جنگنده و همچنین اضافه کردن صفحه نمایش سربالا، یک نمایشگر چند منظوره و استفاده از یک شیشه بهتر برای کابین که دید خلبان را بهبود می‌بخشد می‌شود.

سوابق عملیاتی

میگ-۲۱ در جنگهای زیادی شرکت داشت. موفقیت آمیزترینشان در هند و ویتنام بود و بدترین در خاورمیانه. ضعف عمده میگ-۲۱ رادار ضعیف و تحمل هوایی کم و دید نامناسب کابین بود.

هند

یکی از بزرگترین کاربران میگ-۲۱ هند است. اولین کاربرد این جنگنده در جنگ ۲۲ روزه هند و پاکستان در ۱۹۶۵ بود. در این جنگ اولین نبرد هوایی مافوق صوت در شبه قاره اتفاق افتاد. در ۱۹۷۱ که جنگ میان دو کشور آغاز شد هند از میگ-۲۱ استفاده کرد. اولین پیروزی این هواپیما هدف قرار دادن یک اف-۶ (میگ-۱۹ ساخت چین) پاکستانی روی زمین بود که با توپ صورت گرفت. رویارویی بعدی منجر به ساقط شدن اف-۱۰۴ نیروی هوایی اردن بود که به نیروی هوایی اردن ملحق شده بود. در ۱۷ مارس اسکادران ۲۹ هند توانست بدون هیچ تلفانی چهار اف-۱۰۴ دیگر را سرنگون کند. در جبهه شرقی هم این هواپیما در عملیاتهای هوایی و ضربتی بسیار موفق بود. میگهای هندی در این جنگ برتری هوایی را که در نهایت به شکست نظامی پاکستان منجر شد برای هند به ارمغان آوردند.
ویتنام

میگ-۲۱ ویتنامی در موزه‌ای در آمریکا

وییِن وَن کک (Nguyễn Văn Cốc) از بزرگترین خلبانان ویتنامی در کنار هو شی مین

در جنگ ویتنام خلبانان ویتنامی در ابتدا میگ-۱۷ را با بار کمتر و مانورپذیری بالاتر ترجیح می‌دادند. این هواپیما در برابر رقیبان آمریکاییش با رادارهای دوربرد، موشکهای پیشرفته و بمبهای سنگین‌تر قدرت کمتری داشت اما میگ-۲۱ در دست یک خلبان ورزیده و با استفاده از سیستم کنترل و رهگیری زمینی هواپیمای قدرتمندی بود. به خصوص در عملیتهای بزن و در رو با سرعت بالا. با ورود میگ-۲۱وی‌اف-وی به نیروی هوایی ویتنام کار برای آمریکا سخت شد و حضور اسکورت اف-۴ برای تمامی عملیات‌های ضربتی الزامی شد. اولین برخورد هوایی در ۲۳ آوریل ۱۹۶۶ نتیجه‌ای نداشت. اما سه روز بعد یک اف-۴سی توانست یک میگ-۲۱ را ساقط کند. علت وجود رادار قدرتمند با برد ۷۰ کیلومتر و موشک برد متوسط سنگین ایم-۷ای اسپارو و برد کوتاه سایدویندر بود. ویتنامی‌ها در برار شروع به استفاده از میگ-۱۷ برای ردگیری گروه‌های بزرگ در ارتفاع پایین کردند. این منجر به صعود هواپیماهای آمریکایی با سرعت ۸۵۰-۹۰۰ کیلومتر برساعت می‌شد جایی که میگ-۲۱ به صورت جفتی از کنار حمله خود را با سرعت ۱۲۰۰ کیلومتر در ساعت انجام می‌داد. آنها برای پرهیز از درگیری رادار خود را خاموش و از موشک‌های کا-۱۳ با قفل بصری استفاده می‌کردند. در این سال ۴۷ هواپیمای آمریکایی ساقط شدند و دربرابر ۷ میگ-۱۹ و ۵ میگ-۲۱ از دست رفتند. در یکی از مهمترین برخوردها خلبان میگ-۲۱ خا وان توکه (Kha Van Tuke) کلنل دی فولین فرمانده گروه جنگنده نیروی هوایی آمریکا را ساقط و به هلاکت رساند. این با وجود آن بود که فولین تنها نبود و توسط ۳۶ هواپیمای آمریکایی احاطه شده بود.

بر طبق مطالعات میکویان در ۱۹۶۷، ۱۲۴ هواپیمای آمریکایی و در برابر ۶۰ میگ ساقط شدند. بین ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۰ نرخ کشتن به از دست دادن ۳٫۱ به ۱ به نفع ویتنامی‌ها بود. در سال ۱۹۷۱ آمریکا حملات وسیعی برای بمباران ویتنام ترتیب داد و نبردهای زیادی میان اف-۴ای و میگ-۲۱ام‌اف صورت گرفت. در این زمان آمریکا نیرویی بالغ بر ۱۲۰۰ هواپیما را در صحنه داشت و در برابر ویتنام تنها ۱۸۷ هواپیما در اختیار داشت که در سپتامبر ۱۹۷۲ تنها ۷۱ فروندشان که شامل ۳۱ میگ-۲۱ بود قابل استفاده بودند. در این نبرد افتخارات تقریباً برابر بودند. در این زمان پروپاگاندای آمریکایی‌ها سعی داشت میگ را هواپیمایی ضعیف نشان دهد با این حال در عمل تمرکز بمباران‌ها بر پایگاه‌های میگ عکس این ادعا را آشکار می‌کرد. در عملیات لاین‌بکر-۲ در حالیکه آمریکاییها از ناوهای هواپیما بر و پایگاههای امن هوایی هواپیماهایشان را پرواز می‌دادند ویتنامی‌ها مجبور بودند با استفاده از راکت هواپیماهایشان را پرواز دهند و یا از فرودگاههای موقتی با باند کوتاه استفاده کنند که هر روز دستخوش تغییر بود. این عملیات با ساقط شدن ۳۱ بمب افکن بزرگ آمریکایی همراه بود که ۱۸ تایشان روی ویتنام بود که دو تا از آنها توسط میگ-۲۱ ساقط شد. در طی ۱۹۷۲ ویتنامی‌ها ۸۲۳ سورتی انجام دادند و ۲۰۱ نبرد هوایی درگرفت که در آن نیروی هوایی آمریکا ۵۴ فروند هواپیمای ویتنامی را ساقط کرد، شامل ۳۶ میگ-۲۱ و دربرابر ۷۴ هواپیما (اف-۴) از دست داد. بر طبق منابع به دقت جمع آوری شده روسی میگ-۲۱ عملکرد برتری نسبت به اف-۴ از خود نشان داد.

خاورمیانه

درگیری‌های اعراب و اسراییل

در ۱۶ اوت ۱۹۶۶ یک خلبان عراقی با یک میگ-۲۱اف۱۳ به اسرائیل گریخت. این هواپیما توسط آمریکا و اسراییل مورد آزمایش‌های مفصلی قرار گرفت. در جنگ شش روزه نیروی هوایی اسراییل نزدیک به ۳۰۰ هواپیمای اعراب را روی زمین نابود کرد ولی در ۷ ژوئن حداقل یکی از آنها قابل پرواز بودند، به طوری که یک میگ-۲۱ عراقی توانست با یک موشک کا-۱۳آ یک میراژ اسراییلی را ساقط کند. اسراییل در ژوئیه ۱۹۶۷ با موشک هوابه‌هوای تازه ساز شفریر خود توانست یک میگ-۲۱ را از ۱٫۲ کیلومتری ساقط کند، این موشک بهبود یافت و بعدها صدمات بیشتری به اعراب وارد کرد. میگ-۲۱ در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ به طور وسیعی توسط عراق، سوریه و مصر (جمهوری متحد عربی) بر ضد اسراییل به کار رفت. در اکتبر ۱۹۷۳ شفریر-۲ توانست ۱۳ هدف را ساقط کند. جمهوری متحد عربی عملیات را با ۲۲۲ هواپیمای مصری بر ضد پایگاه‌های هوایی اسراییل آغاز کرد که ۱۰۰ فروند از آنها میگ-۲۱ بودند. در ۱۴ اکتبر حدود ۷۰ میگ-۲۱ در برابر تعداد مشابهی اف-۴ قرار گرفته بودند. نتیجه ۱۸-۴ به نفع مصری‌ها بود. اما در سالهای ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۲ نزدیک به ۱۰۰ میگ-۲۱ سوری توسط اسراییل ساقط شد.

جنگ ایران و عراق

در طول جنگ ایران و عراق هم میگ-۲۱ نبرد به خود دید. میگ‌های عراقی در این جنگ بیشتر در برابر اف-۴ و اف-۵ های ایرانی جنگیدند ولی به گفته خلبانان عراقی باوجود اینکه اف-۵ نصف اف-۴ قیمت دارد خطرناکترین رقبای آنها در نبرد هوایی بود. خلبانان عراقی میگ-۲۱ دستور داشتند که از مواجه با اف-۱۴ های ایرانی پرهیز کنند.در طول جنگ ایران و عراق ۲۳ فروند میگ-۲۱ به وسیلهٔ اف-۱۴های ایرانی سرنگون شد که این آمار به وسیلهٔ منابع ایرانی، غربی و عراقی تایید گردیده است به طور کلی طبق آمارهای دو طرف میگ-۲۱ توانست در طی جنگ ۴۳ هواپیمای ایرانی را ساقط کند و دربرابر خلبانان ایرانی ۴۹ فروند میگ-۲۱ را هدف قرار دادند که آخرین مورد توسط تیربار یک هلیکوپتر کبری در سال ۱۹۸۶ بود.

سوریه

در ۲۱ ژوئن ۲۰۱۲ یکی از خلبانان سوری با یک فروند میگ-۲۱ به اردن گریخت. بررسی روی این هواپیما نشان داد که سیستمی برای کنترل از راه دور روی آن نسبت شده است تا احتمالاً در حمل و رساندن به هدف جنگ‌افزارهای شیمیایی مورد استفاده قرار گیرد.


آفریقا

در طی جنگ ۱۹۷۷ سومالی و اتیوپی در شاخ آفریقا هم از میگ-۲۱ استفاده شد. اتیوپی ادعا کرد که حداقل ۲۰ هواپیمای سومالی را با ناوگانش که تشکیل شده از خلبانان مزدور کوبایی بودند ساقط کرده است.

 انواع میگ-۲۱

واریانهای اصلی و غیر آزمایشی میگ-۲۱ عبارتند از:

    MiG-21F: مدل اول تولید شده، دارای یک جفت توپ ۳۰ میلیمتری، قابلیت حمل تانکر سوخت در خط وسط زیرین.
    MiG-21F-13 : تنها یک توپ ۳۰ میلیمتری ولی دارای قابلیت حمل دو کا-۱۳ زیر بالها
    MiG-21PFS: مدل دارای قابلیت محدود پرواز در تمام شرایط آب و هوایی، دارای رادار جستجو و ردگیری ساپفیر (RP-21 Sapfir)، دماغه برای جادادن رادار R1L طراحی مجدد شد. مجهز به موتور R-11F2-300 (MiG-21FL مدل صادراتی بدون فلپ‌های بادی و برخاست با کمک راکت و با رادار و موتور افت داده شده)
    MiG-21U: (مونگول) مدل دو سرنشینه برای آموزش
    MiG-21R: مدل شناسایی تاکتیکی بر مبنای MiG-21PFM دارای تجهیزات شناسایی در جایگاه مرکزی زیرین و موتور قویتر (MiG-21RF مدل شناسایی بر مبنای میگ-۲۱ام‌اف)
    MiG-21S : واریان بهبود یافته چندمنظوره مجهز شده به رادار RP-22، یک پاد توپخانه و گوژ بزرگتر برای ذخیره سوخت بیشتر، همچنین دارای چهار جایگاه زیر بال‌ها برای بهبود عملکرد هوا به هوا. (MiG-21SMT با توانایی جنگ الکترونیکی)
    MiG-21L : دماغه دوباره طراحی شد برای رادار جدید R1L ، موتور R-11F2-300 (مدل MiG-21MF جهت صادرات با موتور بهبود یافته R-13-300 و بهبود حداکثر وزن برخاست، سیستم رادار RP-22)
    MiG-21bis : جنگنده نسل سوم به حساب می‌آید. دارای بهبود عملکرد کلی، تواناییهای چند منظوره دارای چهار جایگاه زیر بال.

کاربران فعلی

     آنگولا ۲۴ فروند فعال.
     جمهوری آذربایجان ۵ فروند فعال
     بنگلادش ۳۵ فروند اف-۷ و میگ-۲۱
     بلغارستان: به علت مشکلات مالی هنوز ناوگان قدیمی خود را حفظ کرده‌است و تعداد کمی را ارتقا داده، ۶ فروند میگ-۲۱ فعال دارد.
     چین جی-۷ چینی هنوز پرتعدادترین هواپیما در نیروهای نظامی چین است (بیش از ۴۰۰ فروند جی-۷) [۴۱]
     جمهوری کنگو دوازده فروند
     کرواسی ۶ فروند
     کوبا ۱۲ فروند
     مصر ۵۹ فروند
     اتیوپی ۱۵ فروند
     گینه۳ فروند
     هند ۱۵۷ فروند [۴۱] هند برنامه‌اش برای جایگزینی ناوگان میگ-۲۱ خود تا سال ۲۰۱۷ و جایگزینی آن با سوخو-۳۰ و ارتقا میگ-۲۹ اعلام کرده است.

    ایران: ۱۷ فروند اف-۷ چینی در خدمتند. 

     لائوس ۲۵ فروند
     مالی ۹ فروند
     کره شمالی بالای ۲۰۰ فروند میگ-۲۱ و اف-۷ دارد، ولی تعداد کمی هنوز قابل پرواز هستند.
     مغولستان: در ۲۰۰۱ قطعات جایگزین از روسیه خریداری شد.
    میانمار ناوگان اف-۷ اش توسط اسراییل نوسازی شد و در ۱۹۹۹ تعداد جدیدی سفارش داد. ۲۴ فروند دارد.
     نامیبیا ۶ فروند
    پاکستان: پس از تحریم توسط غرب به علت آزمایش‌های هسته ای به چین روی آورده و هنوز تعداد زیادی (۱۴۴) از مدلهای چینی در اختیار دارد.
    Flag of Nigeria.svg نیجریه: ناوگانش نوسازی شد و تعداد بیشتری اف-۷ در ۲۰۰۵ از چین خریداری کرد. ۱۲ فروند دارد.
     نامیبیا ناوگان میگ-۲۱ اش توسط اسراییل نوسازی شد و در ۲۰۰۲ تعداد بیشتری اف‌تی-۷ان‌جی از چین خریداری کرد
     کره شمالی
     رومانی ۳۶ فروند [۴۱] برنامه جایگزینی با ناوگان جدیدی را پیگیری می‌کند.
     سری‌لانکا یک اسکادران اف-۷
     سودان ۲۰ فروند [۴۱]
     سوریه: ناوگانی بزرگی (۲۱۹ فروند) از میگ-۲۱ داشت که به تدریج در حال جایگزینی با سوخو-۲۷ و میگ-۲۹ است.
     تانزانیا ۱۱ فروند اف-۷ [

  ترکمنستان ۳ فروند

    ویتنام ۱۴۴ فروند
    یمن۲۱ فروند
     زیمباوه ۱۵ فروند

مشخصات (مدل میگ-۲۱ بیس)

مشخصات فنی میگ-۲۱بیس به این شرح است:[۴۵]
مشخصات کلی
MiG-21 FISHBED (MIKOYAN-GUREVICH).png

    خدمه: یک نفر
    طول: ۱۴٫۷۰ متر
    طول بال: ۷٫۱۵ متر
    ارتفاع: ۴٫۱۲ متر
    مساحت بال: ۲۳ مترمربع
    وزن خالی: ۵٫۳۵۰ کیلوگرم
    وزن بارشده: ۸٫۷۲۶ کیلوگرم
    حداکثر وزن برخاست: ۹۸۰۰ کیلوگرم
    نیروی محرکه: ۱x موتور تومانسکی آر-۲۵-۳۰۰ توربوجت با پس سوز. با قدرت kN ۷۰ (با پس سوز ۹۷)

عملکرد

    حداکثر سرعت: ۱۳۰۰ کیلومتر بر ساعت در سطح / ۲۱۷۵ کیومتر بر ساعت در ۱۳۰۰۰ متری
    سقف پروازی ۱۷۵۰۰ متر
    برد: ۱۱۱۰ کیلومتر / ۱۴۳۰ کیلومتر با مخازن سوخت خارجی
    برد عملیاتی: ۴۵۰-۵۰۰ کیلومتر
    سرعت صعود: ۲۲۵ متر بر ثانیه (با نصف ظرفیت سوخت و دو موشک ویمپل می‌تواند در یک دقیقه به ۱۷۶۰۰ متری صعود کند)
    بارگذاری روی بال: ۳۷۹ کیلوگرم بر مترمربع
    قدرت پیشرانه بر وزن: ۰٫۸۴

جنگ افزارها

میگ-۲۱ام‌اف با موشک آر-۳ و پرتابگر راکتهای اس-۵، یوبو-۱۶

    توپخانه: یک توپ ۲۳ میلیمتری دو لول گریازیف شیپونوف گش-۲۳
    چهار پیلون زیر بال برای موشک‌های هوابه‌هوای آر-۱۳ام، آر-۵۵ یا آر-۶۰ام و یا مخازن راکتی، و یا بمبهای ۵۰ تا ۵۰۰ کیلوگرمی (میگ-۲۱ توانایی حمل حداکثر ۲۰۰۰ کیلوگرم مهمات هوا به هوا یا هوا به زمین روی دو یا چهار جایگاه زیر بال.)

شکستن رکوردهای جهانی

انواع مختلفی از میگ-۲۱ توانسته‌اند رکوردهای پروازی را در زمان خود بشکنند. اولین مورد در ۳۱ اکتبر ۱۹۵۹ بود که گئورگی موسولف سرعت جهانی را با رسیدن به سرعت ۱۴۸۴ مایل در ساعت شکست. مدل مورد استفاده Ye-66 بود. همین مدل برای شکستن رکورد سرعت در یک دایره بسته توسط کونستانتین کوکیناکی مورد استفاده قرار گرفت. در ۲۸ آوریل ۱۹۶۱ موسولف رکورد ارتفاع جهانی را توسط Ye-66A با رسیدن به ارتفاع ۱۱۳۸۹۲ فیتی شکست. بعدها مشخص شد که این نمونه در واقع مدل آزمایشی برای مطالعات آئرودینامیکی میک-۲۱پی‌اف بوده است. خلبانان زن زیادی هم با این هواپیما رکورد شکستند. مارینا سولوویوا رکورد دایره بسته ۵۰۰ کیلومتری را با سرعت ۱۲۸۱ میل بر ساعت در ۱۶ سپتامبر ۱۹۶۶ شکست، یوجنیا مارتووا رکورد دایره ۲۰۰۰ کیلومتری را با سرعت ۵۵۹ مایل بر ساعت در ۱۱ اکتبر ۱۹۶۶ و دایره ۱۰۰ کیلومتری را با سرعت ۱۳۲۳ در ۱۹۶۷ شکست. لیدیا زایتسوا رکورد دایره ۱۰۰۰ کیلومتری را با سرعت ۸۰۷ مایل بر ساعت در ۲۸ مارس ۱۹۶۷ شکست. ناتالیا پروخانووا رکورد ارتفاع زنان را با رسیدن به ۷۹۸۴۲ فیت در ۱۹۶۵ شکست. لیدیا زایتسوا هم رکورد ارتفاع حفظ شده را با رسیدن به ۶۲۴۰۲ فیتی در ۱۹۶۵ شکست.

میگ-۲۱ کماکان رکورد بیشترین میزان تولید یک جت نظامی (بیش از یازده‌هزار فروند) را در طول تاریخ در جهان در اختیار خود دارد.

موشک کروز

موشک کروز

سامانه کروز[۱] (به انگلیسی: Cruise missile) نوعی هواگرد بی‌سرنشین هدایت شونده‌است که مسیر آن تا رسیدن به هدف قابل تغییر و هدایت است. در اغلب سامانه‌های کروز از نوعی موتور جت استفاده می‌شود و به همین دلیل معمولا از اصطلاح «موشک» برای آن استفاده نمی‌شود.]

موشک‌های کروز می‌توانند تا ۴۵۰ کیلوگرم مواد منفجره حمل کنند.


تاریخچه

برش مقطعی از وی یک

از نظر قدمت سلاح آلمانی وی-۱ اولین کروز عملیاتی است که در سال ۱۹۴۴ علیه انگلیس به کار گرفته شده. وی-۱‌ها با ۷۰ درصد ناکامی از موفقیت نسبی برخوردار بودند. پرواز مستقیم و سرعت کم این موشک باعث می‌شد که درجه آسیب‌پذیری و ضایعات آن بیشتر شود و همچنین به وسیله رادارهای دشمن کشف، رهگیری و توسط هواپیماهایی که سرعت بیشتری را داشتند مورد هدف قرار بگیرند.

بعد از جنگ جهانی دوم هر دو بلوک شرق و غرب دستیابی به موشکهای دورپرواز همراه با انعطاف‌پذیری بیشتر را دنبال کردند تا اینکه در سال ۱۹۷۰ پیشرفت‌هایی در میکروالکترونیک، رایانه و موتورهای توربوفن کوچک حاصل شد. بهره گیری از این دو پدیده فناوری ساخت موشک‌های کروز امروزی را امکان‌پذیر ساخته‌است.

ویژگی‌ها

موشک کروز دارای چهار ویژگی زیر است:
۱- موشک در طبقات پایین جو (۳۰ کیلومتر یا ۱۰۰۰۰ پا) از نیروی برای آئرودینامیکی استفاده می‌کند.
۲- در حین پرواز قادر به تغییر مسیر و ارتفاع است و می‌تواند این کار را به دفعات تکرار کند.
۳- بردی بیشتر از ۵۰ کیلومتر دارد.
۴- در یک پرواز عادی یکسره، موشک در تمام مسیر هدایت شده و حامل انواع مختلفی از سر جنگی است. با تعریف فوق موشک‌های کروز امروزه طیف گسترده‌ای از موشک‌ها نظیر استیکس روسی، کرم ابریشم چینی، اگزوست فرانسه و هارپون آمریکا) را در بر می‌گیرد.[۵]
هدایت

نکته مهم در مورد موشک کروز این است که این موشک به ساعت‌ها پرواز نیاز دارد. با این وضعیت با توجه به هدایت اینرسی اولیه این امکان وجود دارد که موشک صدها متر از مسیر منحرف شود. زیرا اگر چه با هدایت از این نوع اینرسی امکان انحراف برای موشکی که دهها دقیقه پرواز می‌کند کم است، ولی برای موشکی که ساعت‌ها باید ادامه طریق دهد مناسب نیست. برای رفع عیب باید نوعی تصحیح در مسیر انجام شود تا در عمل مکمل هدایت اصلی آن باشد. انواع روش‌هایی که در سامانه‌های هدایت کروز مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارت اند از:
سامانه انطباق متقابل پشت سر هم جغرافیایی

این سامانه بر اساس اطلاعات دقیق توپوگرافی از زمین استوار است. در این روش محوطه‌ای از سطح زمین به طول ۱۰ کیلومتر و به عرض ۲ کیلومتر به مربع‌های یکصد متری تقسیم و ارتفاع متوسط در هر کدام از آن‌را مشخص و به صورت ماتریس (۲۰۰۰ رقم مختلف و هر رقم مخصوص مربع خاصی از زمین مورد نظر) به صورت دیجیتال به حافظه رایانه وارد می‌شود. موشک وقتی به محوطه مورد نظر رسید ارقام اندازه‌گیری شده را با ارقام ارسالی از موشک در حافظه مقایسه می‌کند و با توجه به نتیجه مقایسه موقیت محل شناسایی شده و دستور بعدی را از طریق دستگاه محاسبه به سامانه کنترل خودکار صادر می‌کند. بررسی‌های بعدی در زمانی که موشک به هدف نزدیک می‌شود انجام می‌گیرد و سرانجام انتخاب مسیر می‌شود. این روش هدایت برای زمین‌هایی که از عوارض و ناهمواری‌های زیاد برخوردارند مناسب می‌باشد.

سامانه CDS

استفاده از خاصیت انعکاس امواج راداری در سطح زمین و یکسان نبودن آن در نقاط مختلف اساس این نوع هدایت را تشکیل می‌دهد. در این روش موشک علاوه بر رادار مجهز به دستگاهی است که نوع امواج راداری منعکس شده از نقاط مختلف زمین را تشخیص می‌دهد. موقعیت دقیق موشک نیز از طریق مقایسه ارقام موجود در حافظه و ارقام مشخص، تعیین می‌شود.

سامانه GPS
در این روش موشک با استفاده از سامانه موقعیت‌یاب جهانی با دریافت فرکانس‌های حاوی اطلاعات ماهواره‌ای (سه یا چهار ماهواره) موجود در مدار زمین وانجام محاسبات موقعیت دقیق مکانی را محاسبه و تعیین می‌کند.[۶]
پنهانکاری

موشک کروز برای مخفی ماندن از دید سیستم‌های راداری این خصوصیت‌ها است. ۱-سطح مقطع راداری کمی دارد که ردیابی آن را برای سیستم‌های ضدموشکی راداری مشکل می‌کند. ۲-به خاطر استفاده از موتور توربوفن، حرارت کمی تابش می‌کند و در نتیجه امکان قفل حرارتی روی آن نیز کم است. ۳- به خاطر پرواز در سطح پایین عمدتا از دید رادارها پنهان می‌ماند. ردیابی و انهدام موشک‌های کروز با کلاهک اتمی به دلیل پرواز نزدیک به زمین برای سیستم‌های ردیاب و رادار مشکل است و به این دلیل جزو سلاح‌های هسته‌ای استراتژیک محسوب می‌شوند.

تقسیم بندی

موشک‌های کروز را می‌توان از نظر اندازه، سرعت (فراصوتی یا فروصوتی)، اندازه و چگونگی پرتاب (از هوا، زمین، کشتی یا زیردریایی) تقسیم‌بندی کرد. غالبا هر موشک در انواع مختلفی طراحی شده و هر نوع متناسب با یک سکوی پرتاب خاص ساخته می‌شود. برخی اوقات انواع هوایی و زیردریایی اندکی از انواعی که از زمین یا کشتی پرتاب می‌شوند سبک‌تر می‌باشن موشک‌های کروز بسته به شیوهٔ پرتاب به سه دسته تقسیم می‌شوند:

    زمین‌پایه
    هواپایه
    دریاپایه

su30

میگ-۲۳

میگ-۲۳

نوع هواپیما     جنگنده
کشور سازنده     شوروی
شرکت سازنده     میگ
نخستین پرواز     ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷
تاریخ رونمایی     ۱۹۷۰
بازنشستگی     ۱۹۹۴ (روسیه)
وضعیت کنونی     فعال در بعضی کشورها
بکارگیرنده(ها)     نیروی هوایی لیبی
نیروی هوایی هند
نیروی هوایی عراق
نیروی هوایی آنگولا
نیروی هوایی کوبا
نیروی هوایی کره شمالی
نیروی هوایی اتیوپی
نیروی هوایی سوریه
آغاز ساخت     ۱۹۶۷-۱۹۸۵
تعداد ساخته‌شده     ۵۰۴۵
بهای هر فروند     ۳/۶-۶/۶ میلیون دلار
مدل‌های دیگر     میگ-۲۷

میگ-۲۳ (به روسی: МиГ-۲۳) (نام ناتو: فلاگر) هواپیمای جنگنده مجهز به بال متحرک است، که شرکت میگ در اتحاد جماهیر شوروی آن را طراحی کرده است. این جنگنده در کنار میگ-۲۵ وهواپیماهای دیگر آن دوران شوروی به «نسل سوم» جنگنده‌های شوروی، تعلق دارد. این هواپیما اولین جنگنده اتحاد شوروی دارای رادار نگاه به پایین/شلیک به پایین و یکی از اولین جنگنده‌های مجهز به موشکهای هوابه‌هوای با برد فراتر از میدان دید بود. همچنین اولین میگ است که ورودیهای هوای موتور در دو طرف بدنه قرار دارد. تولید آن در ۱۹۷۰ آغاز و به تعداد زیاد تولید شد.

در جنگ ایران و عراق

در طول جنگ ایران و عراق دست کم پنجاه و هشت فروند هواپیمای میگ ۲۳ به وسیله هواپیماهای اف-۱۴ ایرانی سرنگون گردیدند، که این آمار از سوی منابع ایرانی، غربی و عراقی مورد تایید قرار گرفته است.[نیازمند منبع] پنج فروند از این تعداد به وسیله خلبان صدقی سرنگون گردید.[۱] چهار فروند از این پنج فروند را صدقی در عملیات سلطان سرنگون نمود[۲][نیازمند منبع].

همچنین ۲۰ فروند میگ-۲۳ نیز به وسیله هواپیماهای اف-۴ ایرانی سرنگون شد[۳] گزارش‌های تایید شده‌ای وجود دارد که سه یا حتی چهار فروند میگ-۲۳ به ضرب یک موشک فینیکس سرنگون شدند و ۲۰ تا ۳۰ تایگر ایرانی هم توسط آنها منهدم شدند.

در زمان جنگ، یک میگ-۲۳ نیز به کشورمان پناهنده شد که به دلیل تاخیر در جابه‌جایی به محلی امن، چند ساعت پس از فرود توسط بمب‌افکنهای SU-22 عراقی روی زمین نابود شد.
مشخصات میگ-۲۳-MLD

مشخصات عمومی
    خدمه: یک
    طول: ۱۶/۷۰ متر (56 ft 9.5)
    پهنای بال: ۱۳/۹۷ (گسترده) (45 ft 10 in)
    ارتفاع: ۴/۸۲ متر (15 ft 9.75 in)
    بال: مساحت ۳۷/۳۵ مترمربع گسترده، ۳۴/۱۶ مترمربع بسته (402.05 ft² / 367.71 ft²)
    وزن خالی: ۹۵۹۵ کیلو (21,153 lb)
    وزن بارگیری: ۱۵۷۰۰ کیلو (34,612 lb)
    بیشینه وزن برخاست: ۱۸۰۳۰ کیلو (39,749 lb)
    پیشرانه: ۱× خاچاتوروف آر-۳۵-۳۰۰ afterburning توربوجت, ۸۳/۶ کیلونیوتن خشک، ۱۲۷ کیلونیوتن با پس‌سوز (18,850 lbf / 28,700 lbf) هرکدام

عملکرد
    سرعت بیشینه: ۲/۴ ماخ ۲۴۴۵ کیلومتر بر ساعت در ارتفاع; ۱/۱۴ ماخ، ۱۴۵۰ کیلومتر بر ساعت در سطح دریا (1,553 mph / 840 mph)
    برد: ۱۱۵۰ کیلومتر با شش موشک جنگی، 2,820 km ferry (570 mi / 1,750 mi)
    سقف پروازی: ۱۸۵۰۰ متر (60,695 ft)
    نرخ اوج‌گیری: ۲۴۰ متر بر ثانیه (47,245 ft/min)
    بارگیری بال: ۴۲۰ کیلو بر مترمربع (78.6 lb/ft²)
    نسبت نیرو به وزن: ۰/۸۸

جنگ‌افزار

    یک توپ ۲۳ میلیمتری GSH-23L
    دو جایگاه پرتاب در بدنه، دو تا زیر بالها و دو پیلون برای حداکثر ۳۰۰۰ کیلو مهمات شامل

    R-23/24 (AA-7 Apex)
    R-60 (AA-8 Aphid)

    در مدلهای ارتقا یافته توان حمل اینها را دارد:

    R-27 (AA-10 Alamo)
    R-73 (AA-11 Archer)
    R-77 (AA-12 Adder)