نصب موشک دریایی «کوثر» بر روی پهپاد کرار

ناوهای آمریکا در تیررس پهپاد رزمی ایران

نصب موشک دریایی «کوثر» بر روی پهپاد کرار

موشک «کوثر» می‌تواند در 3 وضعیت ساحل به دریا، دریا به دریا و هوا به دریا اهداف خود را مورد اصابت قرار دهد و با اصابت آن به رزمناوهاى کوچک و متوسط، این شناورها غرق می‌شوند.

به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،جمهوری اسلامی ایران در طول سالهای اخیر با سرمایه‌گذاری مناسب در حوزه طراحی و ساخت هواپیماهای بدون سرنشین توانسته است خود را به عنوان قدرت برتر منطقه در این حوزه معرفی کند؛ حوزه‌ای که امروز در ارتش های مدرن و پیشرفته جهان یکی از ستون های مهم رزمی به شمار می‌رود.

اگرچه در آخرین سالهای جنگ تحمیلی نیز رزمندگان اسلام توانسته بودند از برخی هواپیماهای بدون سرنشین خود برای شناسایی مواضع دشمن استفاده کنند، اما امروز این پهپادها می توانند با مداوت پروازی بالا، برد بلند و استفاده از مهمات و سامانه های موشکی مخصوص خود، نیازهای بیشتری را در نیروهای مسلح برطرف سازند.

اینها در حالیست که عرصه پهپادی یکی از حوزه‌هایی است که می‌توان گفت ما در طول سال‌های پس از انقلاب به صورت کامل در آن تحریم بودیم.

هواپیمای بدون سرنشین «کرار» که در تابستان 1389 رونمایی شد، اولین پهپاد ایرانی است که مأموریت آفندی در طراحی آن لحاظ شد. صنعت دفاعی کشور از چندین سال پیش و پس از رسیدن بلوغ طراحی در پهپادهای کوچک و متوسط شناسایی اقدام به طراحی و ساخت بدون سرنشین های بزرگتر، دوربردتر و با قابلیت های جدید کردند.

پهپاد رزمی کرار

کرار یکی از این پهپادها است که در نمونه های مختلفی طراحی گردیده. از هدف پرنده سریع (برای آزمایش سامانه های موشکی) گرفته تا اجرای عملیات ضربتی در عمق خاک دشمن در زمره مأموریت های این گونه های مختلف است.

مشخصات اعلام شده این پرنده شامل برد 1000 کیلومتر، سرعت حدود 900 کیلومتر بر ساعت، محموله قابل حمل حدود 500 کیلوگرم و سقف پرواز حدود 25هزار تا 40هزار پا(7500 تا 12000 متر) در نمونه های مختلف است.

روش بکارگیری این نمونه از «کرار» به صورت پرتاب از روی پرتابگر با یک پیشران راکتی است که پس از اتمام انرژی آن رها شده و موتور جت خود پرنده روشن می شود.

به گزارش فارس، بنا بر اطلاعات به دست آمده، علاوه بر بمبهای 250 و 500پوندی نصب شده برروی این پهپاد رزمی، «کرار» به موشک کروز دریایی «کوثر» نیز مجهز است که این موشک می‌تواند اهداف سطحی متخاصم را در پهنه دریاها مورد هدف قرار دهد.

موشک کوثر در رژه نیروهای مسلح

موشک «کوثر» با تجهیز به سیستم کنترل از راه دور و استفاده از سیستم جستجوگر در جنگهای الکترونیکی، علاوه بر توانایی دفاع از خطوط ساحلی و جزایر می‌تواند با هرگونه تهاجمی خارج از منطقه مقابله کند.

این موشک می‌تواند در 3 وضعیت ساحل به دریا، دریا به دریا و هوا به دریا اهداف خود را مورد اصابت قرار دهد و با اصابت آن به رزمناوهاى کوچک و متوسط، این شناورها غرق می‌شوند.

با به کارگیری سامانه‌های موشکی و رزمی جدید در حوزه‌های هوایی و دریایی، به نظر می‌رسد خلیج فارس و تنگه هرمز هر روز برای شناورهای متخاصم امریکایی ناامن‌تر خواهد شد.

نصب موشک دریایی «کوثر» روی پهپاد «کرار»

ناوهای آمریکا در تیررس پهپاد رزمی ایران

نصب موشک دریایی «کوثر» روی پهپاد «کرار»

موشک «کوثر» می‌تواند در ۳ وضعیت ساحل به دریا، دریا به دریا و هوا به دریا اهداف خود را مورد اصابت قرار دهد و با اصابت آن به رزم‌ناوهاى کوچک و متوسط، این شناورها غرق می‌شوند.



- جمهوری اسلامی ایران در طول سالهای اخیر با سرمایه‌گذاری مناسب در حوزه طراحی و ساخت هواپیماهای بدون سرنشین توانسته است خود را به عنوان قدرت برتر منطقه در این حوزه معرفی کند؛ حوزه‌ای که امروز در ارتش های مدرن و پیشرفته جهان یکی از ستون های مهم رزمی به شمار می‌رود.

اگرچه در آخرین سالهای جنگ تحمیلی نیز رزمندگان اسلام توانسته بودند از برخی هواپیماهای بدون سرنشین خود برای شناسایی مواضع دشمن استفاده کنند، اما امروز این پهپادها می توانند با مداومت پروازی بالا، برد بلند و استفاده از مهمات و سامانه های موشکی مخصوص خود، نیازهای بیشتری را در نیروهای مسلح برطرف سازند.

اینها در حالیست که عرصه پهپادی یکی از حوزه‌هایی است که می‌توان گفت ما در طول سال‌های پس از انقلاب به صورت کامل در آن تحریم بودیم.

هواپیمای بدون سرنشین «کرار» که در تابستان 1389 رونمایی شد، اولین پهپاد ایرانی است که مأموریت آفندی در طراحی آن لحاظ شد. صنعت دفاعی کشور از چندین سال پیش و پس از رسیدن بلوغ طراحی در پهپادهای کوچک و متوسط شناسایی اقدام به طراحی و ساخت بدون سرنشین های بزرگتر، دوربردتر و با قابلیت های جدید کردند.

پهپاد رزمی کرار

کرار یکی از این پهپادها است که در نمونه های مختلفی طراحی گردیده. از هدف پرنده سریع (برای آزمایش سامانه های موشکی) گرفته تا اجرای عملیات ضربتی در عمق خاک دشمن در زمره مأموریت های این گونه های مختلف است.

مشخصات اعلام شده این پرنده شامل برد 1000 کیلومتر، سرعت حدود 900 کیلومتر بر ساعت، محموله قابل حمل حدود 500 کیلوگرم و سقف پرواز حدود 25هزار تا 40هزار پا(7500 تا 12000 متر) در نمونه های مختلف است.

روش بکارگیری این نمونه از «کرار» به صورت پرتاب از روی پرتابگر با یک پیشران راکتی است که پس از اتمام انرژی آن رها شده و موتور جت خود پرنده روشن می شود.

به گزارش فارس، بنا بر اطلاعات به دست آمده، علاوه بر بمبهای 250 و 500پوندی نصب شده برروی این پهپاد رزمی، «کرار» به موشک کروز دریایی «کوثر» نیز مجهز است که این موشک می‌تواند اهداف سطحی متخاصم را در پهنه دریاها مورد هدف قرار دهد.

موشک کوثر در رژه نیروهای مسلح

موشک «کوثر» با تجهیز به سیستم کنترل از راه دور و استفاده از سیستم جستجوگر در جنگهای الکترونیکی، علاوه بر توانایی دفاع از خطوط ساحلی و جزایر می‌تواند با هرگونه تهاجمی خارج از منطقه مقابله کند.

این موشک می‌تواند در 3 وضعیت ساحل به دریا، دریا به دریا و هوا به دریا اهداف خود را مورد اصابت قرار دهد و با اصابت آن به رزمناوهاى کوچک و متوسط، این شناورها غرق می‌شوند.

با به کارگیری سامانه‌های موشکی و رزمی جدید در حوزه‌های هوایی و دریایی، به نظر می‌رسد خلیج فارس و تنگه هرمز هر روز برای شناورهای متخاصم امریکایی ناامن‌تر خواهد شد.

کنترل برنامه موشکی ایران به خواسته‌های آمریکا اضافه شد

کنترل برنامه موشکی ایران به خواسته‌های آمریکا اضافه شد

سناتورهای آمریکایی از شرمن انتقاد کردند که چرا توافقی را امضا کرده که روزنه‌هایی برای ایران در زمینه توسعه موشک‌های بالستیک، باقی گذاشته است. آنها معتقدند ایران به طور هم‌زمان در حال توسعه غنی‌سازی اورانیوم در سطح بالا و پیشبرد موشک‌های بالستیک است.

---

 مشرق- ادعای رو به رشد آمریکایی‌ها: ارسال ماهواره، پوششی برای توسعه توان موشک بالستیک است، موشک بالستیک نیز برای حمل بمب هسته‌ای کاربرد دارد، پس تمام این برنامه‌ها نیز باید متوقف شود.

آمریکایی‌ها علاوه بر پلمب برنامه هسته‌ای ایران، فضاسازی رسانه‌ای درباره توسعه موشک‌های بالستیک کشورمان را نیز کلید زده‌اند و حتی به این خواسته‌ها نیز اکتفا نکرده و توقف برنامه‌های ارسال ماهواره‌های ایران را نیز به خواسته‌های خود افزوده‌اند.

مذاکره‌کننده ارشد هسته‌ای آمریکا روز سه‌شنبه اعلام کرد که طبق توافق هسته‌ای ژنو، ایران می‌تواند به توسعه موشک‌های بالستیک ادامه دهد.

وندی شرمن که در کمیته روابط خارجی سنا سخن می‌گفت، اعتراف کرد که آمریکا تاکنون نتوانسته است برنامه توسعه موشک‌های بالستیک ایران را که قدرت پرواز دوربرد و ظرفیت حمل کلاهک هسته‌ای را دارند، متوقف کند. البته او مدعی شد که مسئله توقف برنامه موشک‌های بالستیک ایران می‌تواند در توافق جامع مورد توجه قرار گیرد.

در این زمینه، رسانه‌های غربی با تمرکز بر برنامه موشک‌های بالستیک ایران نوشته‌اند: ایران می‌تواند طی فرصت شش ماهه توافق ژنو، توانمندی خود در این عرصه را افزایش دهد.

مشخص است که با اظهارات شرمن و فضاسازی رسانه‌های غربی، آمریکا تلاش دارد علاوه بر توقف برنامه هسته‌ای ایران، برنامه توسعه موشک‌های بالستیک را نیز در توافق جامع بگنجاند.

آنها حتی به این خواسته‌ها نیز اکتفا نکرده و توقف برنامه‌های ارسال ماهواره‌های ایران را نیز دنبال می‌کنند چرا که به ادعای آمریکایی‌ها، «فناوری مورد استفاده برای ارسال ماهواره به فضا، مشابه فناوری مورد نیاز موشک‌های بالستیک است و برنامه فضایی ایران، پوششی برای برنامه توسعه توان موشک‌های بالستیک است.»

در همین سناریو است که سناتورهای آمریکایی همچون باب کراکر، جیمز ریش و مارکو روبیو از شرمن انتقاد کردند که چرا توافقی را امضا کرده که روزنه‌هایی برای ایران در زمینه توسعه موشک‌های بالستیک، باقی گذاشته است. آنها معتقدند ایران به طور هم‌زمان در حال توسعه غنی‌سازی اورانیوم در سطح بالا و پیشبرد موشک‌های بالستیک است. یعنی هم توان ساخت بمب و هم توان موشکی آن را به دست خواهد آورد.

البته شرمن به سناتورها پاسخ داده که اگر آمریکا بتواند جلوی توان ساخت بمب هسته‌ای (غنی‌سازی) را از ایران بگیرد، آنگاه توان موشکی خطر کمتری خواهد داشت.

در هر حال، شرمن به سناتورها قول داده که کنترل توان موشک‌های بالستیک ایران را در توافق نهایی هسته‌ای خواهد گنجاند.

موشکهای ایرانی توان نابودی سامانه‌های دفاع ضد موشکی را دارند/ فقط ایران و 3 ابرقدرت جهان سیلوهای پرتاب موشک دارند

تحلیل اندیشکده آمریکایی CSIS از توان موشکی ایران:

موشکهای ایرانی توان نابودی سامانه‌های دفاع ضد موشکی را دارند.

 فقط ایران و 3 ابرقدرت جهان سیلوهای پرتاب موشک دارند

---

موشکهای‌ایرانی که از پرتابگرهای‌متحرک استفاده می کنند و دارای سوخت جامد هستند می‌توانند به سرعت آماده پرتاب شده و پس از شلیک نیز به سرعت محل را ترک کنند. همچنین نسل های جدید موشک شهاب 3 به سرهای جنگی خوشه ای مسلح شده‌اند که حاوی 1000 بمب لت است.

---

به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، اندیشکده آمریکایی CSIS از جمله مراکز مهم مطالعاتی در آمریکا محسوب می شود که هر ساله در حوزه های مختلفی از جمله مسائل سیاست خارجی ، نظامی و تسلیحات کشتار جمعی گزارشات مختلفی را منتشر می کند. این گزارش که به قلم آنتونی کوردزمن نوشته شده است به تاثیر پیشرفت های هسته ای و موشکی ایران بر توازن نظامی خلیج فارس می پردازد. البته در این گزارش نیز در بسیاری از موارد به ادبیات مشابه با صحبتهای مقامات تندرو و جنگ طلب در کاخ سفید و دولت آمریکا برمی خوریم.

هرچند گزیده این گزارش در رسانه های کشورمان منتشر شده اما نظر به اهمیت برخی تحلیل ها و اعترافات موجود در خصوص تقویت توان موشکی ایران در سالهای اخیر، با توجه به تهدیدات اخیر برخی مسئولان آمریکایی، خواندن آن خالی از لطف نخواهد بود.

در ابتدای این گزارش با عباراتی نظیر ایران به دنبال سلاح اتمی، خطر موشکهای دوربرد ایران و یا احتمال حمله موشکهای هسته ای ایران به خاک آمریکا تلاش شده ادعاهای واهی برخی مقامات غربی و صهیونیستی همچنان زنده و مهم جلوه داده شود.

یکی از اولین نکاتی که در این گزارش توجه خواندنه را به خود جلب می کند بحث عدم اشراف غربی ها به توان نظامی و خصوصا موشکی ایران است. در حوزه های گوناگون مثل پیشرفت برنامه های تحقیقاتی ایران، دقت و قدرت تخریب موشکهای ایرانی، تعداد آنها، سیلوهای زیرزمینی و پرتابگرهای متحرک و در بسیاری دیگر از مولفه ها شاهد این نکته هستیم که طرف غربی نتوانسته است به یک تخمین صحیح از توانایی های ایران دست پیدا کند.

در این گزارش در ابتدا نگاهی به تاریخچه برنامه موشکی ایران شده و از راکتهای ایرانی مثل سری زلزال و شاهین به عنوان اولین گام های ایران در صنعت موشکی یاد شده است.

موشک زلزال

در ادامه این گزارش اینگونه آمده است: ایران در دو دهه اخیر تاکید زیادی را بر روی موشکهای بالستیک به منظور مقابله با تهدید اسراییل و نیروهای ائتلاف در منطقه و همچنین قدرت نمایی در خاورمیانه داشته است. ایران از زمان جنگ خود با عراق در دهه 1980 میلادی برنامه موشکی خود را آغاز کرده و امروزه با داشتن بیش از 1000 فروند موشک که برد آنها بین 90 تا 1200 مایل است دارای بزرگترین زرادخانه موشکی در بین کشورهای منطقه است.

در گزارش سال 2012 وزارت دفاع آمریکا که در این مقاله به آن استناد شده است، این گونه آمده است: تمرینات موشکی در ایران در نقاط مختلف این کشور به صورت معمول ادامه یافته است. ایران کار بر روی ارتقاء موشکهای بالستیک خود خصوصا گونه ای از موشک شهاب 3 با برد 2000 کیلومتر به نام " عاشورا " را ادامه داده است. ایران به غیر از ارتقاء در حوزه کمیت، قدرت تخریب و دقت موشکهای فعلی خود را افزایش داده و از سرهای جنگی جدید حاوی بمبلتها را نیز برای آنها نصب کرده است.

تحلیلگر مشهور این گزارش تاکید می کند که "نیروی موشکی ایران به طور کلی بر پایه واحدهای متحرک است که موقعیت خاصی برای پرتاب نیاز ندارد. "

یکی از نکاتی که مکررا در این گزارش بیان می شود بحث موشکهای قاره پیما و هدف قرار دادن آمریکا توسط موشکهای ایرانی است و در بخش های مختلفی از این گزارش به بهانه های گوناگون عنوان می شود که هدف نهایی ایران داشتن موشکهای بالستیک قاره پیما با توانایی رسیدن به خاک آمریکا است.

در بخش راکتها و موشکهای کوتاه برد، این گزارش به سامانه هایی همچون نازعات ، زلزال ، فاتح 110 و خلیج فارس اشاره می کند.

این گزارش برای نمونه از راکت زلزال به عنوان راکتی با سوخت جامد نام می برد که در گونه های جدید برد آن در حدود 400 کیلومتر بوده و یک سر جنگی به وزن 600 کیلوگرم را حمل می کند.

موشک فاتح 110 از دیگر تولیدات نیروهای مسلح کشورمان است که مورد توجه این گزارش قرار گرفته و درباره آن آمده است: متاسفانه اطلاعات کافی درباره دقت و تعداد عملیاتی این موشک وجود ندارد. به نظر می رسد که تولید این سامانه از سال 2004 میلادی آغاز شده و تاکنون صدها فروند از آنها تولید شده است. این موشک تا به امروز تحت دو برنامه ارتقاء اصلی قرار گرفته است و به نظر مدلهای جدیدتر از سرجنگی سنگین تر، برد بیشتر و همچنین یک سامانه هدایت اینرسیایی بهره می برند.

موشک فاتح 110

اندیشکده آمریکایی CSIS همچنین اعلام می کند که ایران در آگوست 2012 میلادی از یک گونه ارتقاء یافته این موشک با عنوان خلیج فارس رونمایی کرده و آن را به عنوان یک موشک بالستیک ضد کشتی معرفی کرد. ایران اعلام کرده است که این موشک دارای نوعی سامانه راداری غیر فعال بوده و برد آن در حدود 300 کیلومتر است. هر چند که ادعاهای ایران درباره دقت موشک های سری خلیج فارس و فاتح 110 به نظر حقیقی نبوده و سوالاتی درباره آن وجود دارد. "

موشک خلیج فارس

به گزارش مشرق، البته در چند سال اخیر چندین بار تصاویر مربوط به آزمایش های موشکی سری خلیج فارس و فاتح 110 پخش شده و بدون هیچ شکی قابلیت نقطه زنی این موشکها و همچنین تخریب اهداف دریایی برای آنها به اثبات رسیده است. حال با وجود پخش این تصاویر این گونه ادعاها از طرف کارشناسان آمریکایی قابل تامل به نظر می رسد.

تحلیلگر مذکور در ادامه با طرح سوالاتی، خطاب به خوانندگان این گزارش می نویسد: " اگر ایران بتواند موشکی با سامانه هدف گیری و دقت بالا را تولید کند ، کشتی های عبوری در منطقه و همچنین نیروهای دریایی آمریکا با تهدید بزرگی رو به رو خواهند شد. حتی ایران می تواند با استفاده از این موشکها و شلیک همزمان تعدادی از آنها، به سامانه های دفاع ضد موشکی زمین پایه نفوذ کرده و آنها را از بین ببرد. ایران به دنبال استفاده از قایق های تندرو و مین برای بستن تنگه هرمز است و با استفاده از این موشکها می تواند با کشتی های بزرگتری که قصد مقابله با این عملیات را دارند درگیر شود."

در بخش دیگر این گزارش به موشکهای سری شهاب 1 و 2 اشاره شده است. نویسنده این گزارش معتقد است که این موشکها به ترتیب بر پایه تکنولوژی موشکهای اسکاد بی و اسکاد سی ساخته شده اند اما این تنها مربوط به سالهای اولیه بوده است و در حال حاضر اطلاعاتی از ارتقاء هایی که توسط کارشناسان ایرانی بر روی این موشکها ایجاد شده است در دست نیست.

موشک اسکاد B

بر اساس این گزارش منابع غربی، در حال حاضر چیزی در حدود 300 تا 400 فروند موشک شهاب 1 و 2 در ایران موجود است.

جمع بندی کلی این گزارش از موشکهای شهاب 1 و 2 این گونه است:

- هر دو موشک مورد نظر از گونه ای با پرتابگر متحرک هستند و به دلیل نیاز به پشتیبانی لجستیک در فاصله ای نزدیک به پایگاه های خود قرار دارند. بر اساس این گزارش موشک " قیام " نمونه پیشرفته تر موشک شهاب 2 به حساب می آید . این موشک بردی بین 500 تا 1000 کیلومتر دارد و اولین موشک ایرانی بدون باله در بدنه بوده و می توان با سرعت بالا هدف خود را مورد اثابت قرار دهند.

موشک قیام-1

تحلیل مکور تاکید می کند که افزایش تعداد موشکهای بالستیک ایرانی در کنار تولید بومی موشکهای کروز ضد کشتی در ایران و همچنین توسعه اولین موشک کروز برد بلند حمله به اهداف زمینی در ایران نشان می دهد که ایران به دنبال این است که از این توان موشکی به عنوان نیرویی بازدارنده و در صورت لزوم بر علیه نیروهای منطقه ای و آمریکایی استفاده کند.

بخش زیادی از این گزارش به بحث موشکهای برد متوسط و بلند ایران می پردازد. نویسنده، موشک شهاب 3 را موشکی با سوخت مایع و پرتابگر متحرک می داند.

به اعتقاد وی، کارشناسان غربی نظرات مختلفی را درباره برد و وزن سرجنگی موشک شهاب 3 مطرح می کنند. در حوزه برد نظرات بین 800 تا 1300 کیلومتر با داشتن یک سر جنگی به وزن 1 تن را مطرح می کنند.

وی به نقل از این کارشناسان می نویسد: بر اساس تصاویر موجود از موشک شهاب 3 معتقد هستند که این موشک تحت چندین گونه از ارتقاء قرار گرفته است که از جمله آن می توان به کاهش اندازه بالکهای انتهایی، تغییر جنس بدنه از فولاد به آلومینیوم برای کاهش وزن ، کاهش وزن سر جنگی ، افزایش طول برای داشتن سوخت بیشتر و همچنین تغییر سامانه های هدایتی اشاره کرد.

موشک شهاب 3

آنتونی کوردزمن اضافه می کند: اما شاید مهمترین تغییر در بحث سر جنگی باشد ، جایی که سر جنگی قدیمی با شکلی جدید شبیه به سر پستانک نوزاد تغییر یافته است. این سر جنگی برای افزایش شتاب در مرحله ورود مجدد و احتمالا برای انفجار بر بالای هدف که برای استفاده از سر جنگی مجهز به قابلیت " پالس الکترومغناطیسی یا همان EMP " لازم است مجهز شده است.

بر اساس نظر این تحلیلگر موشکی، ارتقاء های انجام شده باعث افزایش برد موشک شهاب 3 به حدود 1500 تا 1800 کیلومتر شده است و این در حالی است که بعضی نیز برد این موشک را در حدود 2500 کیلومتر اعلام می کنند. به نظر می رسد که افزایش طول موشک و سوخت باعث شده است که زمان کار موتور در حدود 10 ثانیه افزایش یابد که این زمان باعث افزایش برد می شود.

موشک شهاب 3 با سر جنگی متفاوت

وی اضافه کرده است: بر اساس گزارشات موجود گونه هایی از شهاب 3 از سوخت جامد استفاده می کند که این مسئله باعث افزایش توانایی این موشک خصوصا در بحث کاهش زمان پرتاب می شود. موشکهایی که از پرتابگرهای متحرک استفاده کرده و دارای سوخت جامد هستند می توانند به سرعت آماده پرتاب شده پس از شلیک نیز پرتابگر و خدمه آن به سرعت محل را ترک کنند. بر اساس گزارشات نسل های جدید موشک شهاب 3 به سرهای جنگی خوشه ای مسلح شده اند که حاوی 1000 بمب لت است.

در ادامه، نویسنده به گزارش وزارت دفاع آمریکا به کنگره در سال 2012 درباره تهدید ایران اشاره می کند ، در این گزارش ذکر شده است که موشکهای ایرانی دقیق تر شده و همچنین از مهمات خوشه ای بهره می برند: " به غیر از افزایش تعداد موشکها به صورت مداوم ، ایران اثرگذاری و مرگباری موشکهای خود را نیز با افزایش دقت و استفاده از سرهای جنگی خوشه ای در آنها افزایش داده است."

اما گزارش در ادامه خود به موشک سجیل می رسد. به نظر می رسد که بحث سوخت جامد و افزایش دقت این موشک بسیار مورد توجه کارشناسان غربی قرار گرفته است .

درمورد سجیل در این گزارش آمده است: "موشک سجیل که اولین بار در می 2009 میلادی آزمایش شد اولین موشک دو مرحله ای ایران با سوخت جامد به حساب می آید و از سایر موشکهای ایرانی متفاوت تر به نظر می رسد. تمامی کارشناسان برد این موشک را بیش از 1800 کیلومتر و اکثر آنها برد آن را بیش از 2000 کیلومتر اعلام کرده اند. تغییراتی که در سر جنگی این موشک اعمال شده است احتمال شناسایی آن توسط رادار را کاهش می دهد."

کوردزمن به نقل از نشریه معتبر جینز درباره موشک سجیل معتقد است که "سجیل از سیستم هدایت پیشرفته ای استفاده کرده و خطای آن نسبت به خانواده موشکهای شهاب کاهش یافته است. این موشکها با توجه به استفاده از سوخت جامد همیشه آماده پرتاب هستند. البته به دلیل نبود اطلاعات کافی نمی توان اطلاعات کافی درباره تعداد این موشکها و پرتابگرهای آن اعلام کرد."

البته این گزارش به موشک عاشورا به عنوان گونه اولیه سجیل اشاره می کند. به نظر نویسنده موشک عاشورا گونه اولیه این موشک بوده است که آزمایشات مربوط به آن از سال 2008 به عنوان یک موشک بالستیک با سوخت جامد آغاز شده است و سپس نام آن به سجیل تغییر یافته است. موشکی که در سال 2009 تست شد در حقیقت سجیل 2 بوده و کارشناسان بردی تا حدود 2500 کیلومتر را نیز با داشتن یک سر جنگی 750 کیلوگرمی برای آن اعلام کردند.

موشک های دوربرد سجیل(سمت راست) و قدرF(سمت چپ)

استفاده از سوخت جامد در این موشک از جملات نکاتی مهمی است که در گزارش مذکور به آن اشاره شده و آمده است: استفاده موشک سجیل از سوخت جامد برتری محسوسی نسبت به خانواده شهاب را به این موشک می دهد. سجیل تقریبا همیشه آماده پرتاب بوده و با توجه به این که از سوخت جامد بهره می برد حمل و نقل آن آسان تر است و در نتیجه از بقاء پذیری بالاتری در برابر حملات برخوردار است.

در بخش دیگری از این گزارش به بحث پرتاب گرهای متحرک و سیلوهای زیر زمینی موشکی ایران پرداخته شده است. نویسنده این مقاله معتقد است که استفاده از پرتابگرهای متحرک، بقاء پذیری نیروی موشکی ایران را افزایش داده و به ایران کمک می کند که در کمترین زمان به شلیک موشک های خود اقدام کند.

اما در جریان رزمایش موشکی پیامبر اعظم 6 بود که ایران برای اولین بار از سیلوهای زیر زمینی موشکی خود رونمایی کرد.

اندیشکده آمریکایی CSIS در ادامه گزارش خود تاکید می کند که ایران در کنار ایالات متحده آمریکا، روسیه و چین جزء تنها دارندگان سیلوهای زیر زمینی پرتاب موشک است.

اما تحلیل این گزارش از سیلوهای ایرانی نیز جالب است: "سیلوهای به نمایش در آمده در ایران متفاوت از نمونه های چینی، روسی و یا آمریکایی بودند و با تجزیه و دقت به تصاویر پرتاب از آنها می توان متوجه شد که قطر این سیلوها به نسبت گونه های غیر ایرانی بسیار بزرگتر است که این امر خروج گازهای حاصل از احتراق موتور موشک را آسان تر کرده و در کل بخشی از محدودیتهای پرتابگرهای ساخت آمریکا، روسیه و چین در نمونه ایرانی از بین رفته است. البته باید گفت که ایران می تواند در آینده با استفاده از سیلوها موشکهای سنگین تر را نیز پرتاب کند."

سیلوی پرتاب زیر زمینی موشک سپاه

در این گزارش از مقوله دقت به عنوان دغدغه های سازندگان موشکهای میان برد و احیانا برد بلند ایران یاد شده است. به نظر کارشناسان غربی ایران مدتهاست که به دنیال روشی برای افزایش دقت موشکهای بالستیک خود است. در این گزارش این گونه آمده است که در حال حاضر بخش های تحقیق و مطالعاتی ایران در بخش موشکهای بالستیک در سه بخش افزایش دقت، افزایش تولید و همچنین افزایش قدرت تخریب فعال هستند.

در پایان این گزارش نیز اشاره ای به موشکهای کروز ایرانی نیز شده و با تحلیل سناریوهای جنگی درباره احتمال حمله به ایران به جنگهای 33 روزه ، 22 روزه و 8 روزه اشاره و آمده است که چگونه نیروهایی همچون حزب الله لبنان و حماس با استفاده از نیروی موشکی که در مقایسه با ایران بسیار کوچکتر و کم توان تر است، توانستند به نوعی برابری با اسراییل رسیده و خصوصا از لحاظ روانی جوی از ترس و وحشت را در سرزمین های اشغالی ایجاد کنند.

فضاپیمای سرنشین‌دار ایرانی طراحی شد

در راستای تلاش‌های تحقیقاتی در زمینه طراحی و ساخت فضاپیماهای سرنشین دار در کشور، محققان دانشکده مهندسی هوافضای دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی موفق به ارائه الگوریتم طراحی سیستمی فضاپیمای سرنشیندار شده‌اند.

 به گزارش مشرق به نقل از ایسنا مهندس لیلا خلج زاده که با راهنمایی دکتر مهران میرشمس، موفق به اجرای این طرح شده در خصوص ویژگی‌های الگوریتم طراحی و فضاپیمای سرنشین دار طراحی شده گفت: در الگوریتم طراحی فضاپیمای سرنشین دار با بهره گیری از مدل‌های آماری و پارامتری، فضاپیمای سرنشین‌داری طراحی شده که می تواند یک تا سه سرنشین‌ را برای چند ساعت تا چند روز به مدارهای پایینی زمین ببرد. این نوع فضاپیماها از چند مدول (بخش) تشکیل شده‌اند. مدول به معنای یک بخش مستقل است که ممکن است تداخلاتی با سایر بخش‌ها داشته باشد. به مدول‌های سرنشین‌دار در این فضاپیماها کپسول فضایی نیز گفته می‌شود. در فضاپیماهای سرنشین دار مدولار، تنها یکی از مدول ها (کپسول بازگشتی) به زمین باز می‌گردد. این دست از فضاپیماها از موفق‌ترین و مقرون به صرفه‌ترین فضاپیماهای سرنشین‌دار محسوب می‌شوند.

وی تصریح کرد: فضاپیماهای سرنشین‌دار به سه دسته کلی ایستگاه‌های فضایی، کپسول‌های فضایی و سیستم‌های حمل و نقل فضایی تقسیم می‌شوند. در کنار این سه دسته فضاپیماهای زیرمداری (هوافضاپیماها) هم وجود دارند که در زمینه طراحی آنها تجاربی کسب شده است. هر یک از انواع فضاپیماهای سرنشین‌دار، ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارد.

ایستگاه‌های فضایی فضاپیماهای سرنشین‌داری هستند که سیستم پیشرانش و فرود ندارند. نخستین ایستگاه فضایی دنیا را اتحاد جماهیر شوروی، با نام «سالوت-1» در فضا برقرار کرد. برنامة «سالوت» متشکل از نه تک مدول بود که به عنوان ایستگاه فضایی در بازة زمانی یازده ساله‌ای در مدار قرار گرفتند. تجربه‌های به دست آمده از این ایستگاه‌ها که تنها از یک بخش تشکیل شده بودند، راه را برای ساخت و برقراری ایستگاه‌های فضایی بزرگ‌تر و پیچیده‌تری مانند «میر» و ایستگاه فضایی بین‌المللی هموار کرد.

خلج زاده خاطرنشان کرد: سیستم های حمل و نقل فضایی یا اسپیس‌پلین‌ها فضاپیماهای سرنشین‌داری هستند که می‌توانند بارها پرواز کنند. این سیستم‌ها با بهره‌گیری از سیستم پیشرانش خود تا مدار زمین پیش می روند و بخش مدارگرد آنها در مدار قرار می گیرد. همین بخش، حامل فضانوردان، ماموریت را انجام می دهد و مرحله بازگشت به جو و فرود را به انجام می رساند. درصد زیادی از این فضاپیماها قابلیت استفاده مجدد دارد، به گونه‌ای که کل وسیله را می‌توان قابل استفاده مجدد دانست. شاتل فضایی و بوران در این دسته از فضاپیماهای سرنشین دار قرار می گیرند. بوران که پس از شاتل فضایی و با الگوبرداری از آن ساخته شد به دلایلی هرگز وارد چرخه عملیاتی نشد.

وی تصریح کرد: گروه سوم فضاپیماهای سرنشین‌داری هستند که می‌توانند یک تا سه سرنشین‌ را برای چند ساعت تا چند روز به مدارهای پایینی زمین ببرند که در این طرح فضاپیمای سرنشین‌داری از این دست طراحی شده است.

خلج زاده در توضیح الگوریتم طراحی فضاپیما گفت:در این الگوریتم، مراحل طراحی مفهومی فضاپیمایی با نام «دوستی» در قالب قدم‌هایی یک به یک طی می‌شود. مطابق با این روندنما، ابتدا ویژگی‌های فضاپیماهای گروه هدف و ماموریت آنها مرور می‌شود تا نیازمندی‌های سطح سیستم برای طراحی فضاپیمای سرنشین‌دار دوستی استخراج شود. در استخراج نیازمندی‌ها، همچنین، نیازهای داخلی در پروفایل ماموریت و در نهایت در نیازمندی‌های طراحی وارد می‌شود. سپس، ویژگی‌های سطح سیستم فضاپیما تعیین و بودجه‌های جرم و توان برقرار می‌شوند. طراحی زیرسیستم‌های اصلی فضاپیما با به کارگیری روش‌های طراحی مهندسی و مراجعه به ویژگی‌های فضاپیماهای گروه هدف در مرحله بعد انجام می‌گیرد. پس از طی این مراحل، طرح حاصل از طراحی در سطح سیستم و زیرسیستم سبک و سنگین می‌شود و بودجه‌های جرم و توان مورد ارزیابی دوباره قرار می‌گیرد. در پایان، ویژگی‌های طرح نهایی با مدل‌های آماری صحت‌سنجی می‌شود تا اصلاحات لازم اعمال و طرح نهایی ارائه شود.

خلج زاده در پاسخ به این سوال که با توجه به ساختار متفاوت فضاپیماهای آمریکایی و شرقی، فضاپیمای دوستی مشابه کدام گروه است، اظهار داشت:

مدارگردهای سرنشین‌دار مدولار را می‌توان به دو دستة استوانه‌یی شکل (سیستم‌های شرقی) و مخروطی (سیستم‌های امریکایی) تقسیم کرد. واستوک، واسخود، سایوز و آخرین آنها شنژو شکلی استوانه‌یی و مرکوری، جمینی، آپولو و آخرین آنها اوریون شکل مخروط ناقص دارند. در این پایان نامه، ویژگی‌های فضاپیماهای دستة نخست به ویژه دو فضاپیمای سایوز (روسیه) و شنژو (چین) به‌عنوان گروه هدف مورد بررسی قرار گرفته است.

وی خاطرنشان کرد: این دسته از فضاپیماها غالباً یک تا سه نفره هستند، از دو یا سه مدول (بخش مجزا) تشکیل شده‌اند. وزن آنها بسته به تعداد مدول‌ها (سرنشین) از حدود پنج تن تا نزدیک هشت تن متغیر است. ابعاد این فضاپیماها هم در قطر تقریبا یکسان و در طول بسته به دو مدوله یا سه مدوله بودن با رعایت نسبت متفاوت است.

خلج زاده تصریح کرد: ارتفاع متوسط مدار ماموریتی فضاپیماها زیر 400 کیلومتر است و از بیضویت مدار در ماموریت‌های فضاپیماهای نخست در فضاپیماهای اخیر کم شده، یعنی به دایره نزدیک شده است.

وی درباره ساختار و زیرسیستم های این فضاپیماها گفت: سازه، پیشرانش، کنترل حرارت، کنترل محیطی و پشتیبانی حیات، مخابرات، هدایت ناوبری و کنترل، توان و بازیابی و فرود زیرسیستم‌های اصلی این فضاپیماها را تشکیل می‌دهند. سیستم الکتریکی آنها هم از باتری به آرایه‌های خورشیدی و توان متوسط از 0.2 کیلووات به نزدیک 1 کیلووات تغییر کرده است.

مدول بازگشتی به عنوان تنها بخشی از فضاپیما که به زمین بازمی‌گردد در فضاپیماهای نخست فاقد سیستم کنترل وضعیت بوده، کپسول بازگشت بالستیک انجام می‌داده است، در حالی که در انواع اخیر با تراسترهای سیستم کنترل عکس‌العملی مدول کنترل می‌شود.

جلوبرندگی موتور اصلی در فضاپیماهای اولیه بالا و در انواع اخیر با توجه به نیاز واقعی فضاپیما تعدیل شده است که این موضوع شاید به پیشرفت فناوری در توسعه موتور فضاپیماها با دامنه تراست گسترده‌تر (از بسیار پایین تا بسیار بالا) بازگردد.

پروفایل ماموریت فضاپیماها (به جز انجام ماموریت ویژه) از الگوی نسبتا ثابتی پیروی می‌کند که مبنای استخراج پروفایل ماموریت فضاپیمای در دست طراحی (دوستی) شده است.

وی خاطرنشان کرد: در مدول خدمه یا بازگشتی، زیرسیستم کنترل وضعیت برای کنترل وضعیت مدول در هنگام بازگشت به جو به کار گرفته می‌شود. تمام کنترل‌ها و نمایشگرها، کامپیوتر دیجیتال فضاپیما، همچنین تجهیزات پشتیبانی حیات و فرود در این مدول جای می‌گیرند.

با زیرسیستم‌های کنترل حرارت و حفاظت تابش، کابین خدمه در برابر محیط فضا ایزوله می‌شود. توان مدول در هنگام بازگشت به جو با بهره‌گیری از باتری‌های تعبیه شده در مدول تامین می‌شود. ارتباط با مرکز کنترل زمینی با بهره‌گیری از تجهیزات قرار گرفته در داخل مدول امکان‌پذیر است.

خلج زاده تصریح کرد: در مدول خدمات یا تجهیزات، موتور اصلی و در واقع بخش عمده زیرسیستم پیشرانش، به علاوه موتورهای سیستم کنترل عکس‌العملی به همراه مخازن سوخت قرار گرفته‌ است. تجهیزات رادیویی، تله‌متری، سیستم هدایت و ناوبری، سیستم رایانه، تجهیزات الکترونیکی و مخابراتی، باتری‌های ذخیره در مدار، مبدل‌های حرارتی و سیستم اصلی کنترل حرارت در این مدول جای داده می‌شوند. در بیرون آن نیز آنتن‌های مخابراتی، آرایه‌های خورشیدی و رادیاتورها نصب می‌شوند. جانمایی دقیق‌تر تجهیزات در بخش‌های بعدی گزارش آمده است.

وی درباره تعداد سرنشینان و طول ماموریت فضاپیمای دوستی گفت: عمر طراحی فضاپیمای دوستی، 14 روز و طول ماموریت آن تا سه روز است و قادر است یک یا دو نفر فضانورد را به فضا ببرد. ارتفاع تزریق فضاپیما 250 × 200 کیلومتر، ارتفاع عملیاتی آن 5 ± 330 کیلومتر و ارتفاع بازگشت به جو آن 120 کیلومتر است.

خلج زاده اضافه کرد: طول بدنه فضاپیما ، 500 سانتی متر، قطر آن 250 و اسپن آن 1450 سانتی متر است که حدود چهار متر مکعب فضا را برای سرنشینان فراهم می کند. وزن کل فضاپیما هم پنج تن است که 2.5 تن مربوط به مدول پیشرانش و 2.5 تن مربوط به مدول بازگشتی است.

وی با بیان این که طرح این فضاپیما هنوز به مراکز فضایی کشور ارائه نشده اظهار داشت: ساخت و توسعه چنین فضاپیمایی نیازمند به پیشرفت فناوری یا دستیابی به فناوری پیشرفته در بسیاری از زمینه هاست. همچنین برای ارسال این فضاپیما به فضا، پرتابگر آن نیز بابد ساخته شود. با توجه به محدودیت های موجود نمی توان زمان دقیقی برای آن تعیین کرد که به این موضوع اولویت های کشور را نیز باید افزود اما در کل، شاید بتوان حداقل بازه زمانی پنج تا 10 سال را برای آن در نظر گرفت.

مطالب مرتبط