برنامه موشکی ایران0گزارش کامل)

برنامه موشکی ایران

                    دکتر جان چیبمان مدیر مرکز مطالعات استراتژیک در لندن

مقدمه:

همرمان با تلاشهای ایران برای توسعه توان اتمی خود جمهوری اسلامی به پیشرفتهای مهمی در توان بالستیکی خود دست پیدا کرده است.به نظر میرسد که این دو برنامه کاملا به هم مربوطند.وهدف نهایی از این دو برنامه دست یابی ایران به توانایی شلیک موشکهای اتمی به سرزمینهای دور دست است.اما ایران همواره به شدت این ادعا را رد کرده است و هدف خود را از این تلاشها صرفا دفاعی میداند.
برنامه مشترک ایران و کره شمالی برای طراحی و توسعه موشکهای نودونگ نگرانیهای زیادی را به دنبال داشته است.که این برنامه منجر به تولید موشکهای قدر -1 با برد بیشتر از نودونگ در ایران شده است .دست یابی به توانایی توسعه وپرتاب موشک فضایی و دستیابی به فناوری موشکهای میانبرد سوخت جامد از اخرین پیشرفتهای ایران در این زمینه بوده است.
البته تا امروز برنامه های ایران برای تولید موشکهای قاره پیما با توانایی اصابت به امریکاظرف 5 سال اینده
که از اواخر قرن گذشته مطرح بودبه نتیجه نرسیده است...
این برنامه استراتژیکی که مرکز مطالعات استراتژیک تحت عنوان(بحث شفاف درباره توانایی بالستیکی ایران(به بحث گذاشته است برای رسیدن به نتایجی ملموس از اهداف استراتژیک ایران وفهم مشترک از برنامه موشکی ایران تلاش میکند.و در برنامه کارشناسان بین المللی دقیقترین توضیحات در باره اطلاعات منتشر شده ازبرنامه های موشکی سوخت مایع و جامد ایران به همراه تحلیلهایی دربارهدمیزان توانمندی ایران دربکارگیری توان نظامی خود که استفاده از سرهای جنگی متعارف وغیرمتعارف جزیی از ان است ارائه میدهند.
همزمان با پیشرفتهایی که ایران به دست اورده است برنامه های مشابه دیگری در دیگر کشورها نیز به نتیجه رسیده است که برخی کارشناسان با ارزیابی موشکهایی که ایران قصد توسعه انها را دارد و همچنین زمان لازم برای توسعه این سیستمها وبرنامه های

پیش رو که رصد انها برای دولتهای دیگر ممکن است پیشنهاداتی را برای مراقبت و ایجاد ساختارهای دفاعی مناسب مطرح میکنند

.

برنامه های موشکی ایران

. ایران برنامه موشکی بالستیک خود را از نیمه دهه هشتاد م.پایه گذاری کرده است.
این برنامه ابتدا برپایه معدود موشکهای اسکاد وارداتی بود که باسوخت مایع کار میکند.که نیازهای آنی و فوری ایران به توان موشکی را در سالهای جنگ تامین میکرد. و آن چیزی که ایران در جنگ با عراق نشان داده است
آزمایش و بکارگیری موفق موشکهای اسکاد بی بود که
از اواخر دهه 80 میلادی تا نیمه دهه 90 از خارج
تامین میشد.ضمن اینکه تعداد بیشتری موشک شهاب-1 بابرد300کیلومتر و شهاب-2 با برد 500 کیلومتر و موشکهای نودونگ (شهاب-3 ) با برد بسیار بالاتربه این مجموعه اضافه شدند.
گزارشها حاکی است که بین 200 تا 300 موشک شهاب-1 و 2 در ایران عملیاتی هستند که
توان انهدام اهداف مجاورمرزهای ایران را ممکن میسازد.و ایران همچنین میتواند اهدافی را در فاصله 900 کیلومتری از مرزهای خود را با موشکهای شهاب-3 هدف قرار دهد که قادر به حمل یک کلاهک 1000 کیلوگرمی است. ایران در سال 2003 توانست توانایی تولید این موشک را بدست آورد.

موشک ماهواره بر سفیر در حال انتقال به سکوی پرتاب و انجام تستهای نهایی

و اما نسخه ارتقا یافته شهاب-3 با نام قدر -1 نیز وجود دارد که ْآزمایشهای پروازی آن از سال 2004 آغاز شده است . این موشک از لحاظ نظری توانایی رسیدن به برد 1600 کیلومتر رادارد اما کلاهک سبکتری نسبت به شهاب -3 حمل میکند(حدود750 کیلوگرمی)و اطلاعاتی هم وجود دارد که بیش از 6 حامل و سکوی شلیک این موشک در ایران وجود دارد..

موشک قدر -1 در حال آماده سازی برای شلیک آزمایشی

ایران همچنین نوع جدیدی از موشکهای میانبرد با قابلیت حمل سرهای جنگی وسوخت جامد موسوم به سجیل -2را آزمایش کرده است که قابلیت حمل سرهای جنگی به وزن 750 کیلوگرم را تا مسافت 2200کیلومتر رادارد

موشک بالستیک سوخت جامد سجیل. خطرناکترین جز ازبرنامه های موشکی ایران

سرعت اصابت این موشک در هنگام اصابت به هدف حدود12 ماخ است.

ایران تنها کشور شناخته شده ایست که موشکهای بالستیک را بدون سرهای جنگی اتمی توسعه میدهد.واین سیستم موشکی سوخت جامد مزایای استراتژیکی بیشماری را در اختیارایران قرار میدهد و امکان عملیات غافلگیرکننده هوایی را برضد این موشکها را به حداقل میرساند ضمن اینکه شناسایی محل شلیک موشکها را برای سامانه های جاسوسی بیگانه غیرممکن میکند.و زمان آماده سازی برای شلیک موشک را به حداقل ممکن میرساند.سامانه موشکی سجیل -2 که از سال2008 آزمایشات آن آغازشده است حداقل به دوتا سه سال زمان برای استقرار عملیا تی مطمئن نیاز دارد.

و تصور براین است که ایران تا اواخر 2010 یا اوایل 2011 این سامانه را به طور کامل عملیاتی کند.(گزارش مربوط به سال 2010 است)

زمان بندی توسعه موشکهای سوخت مایع در دیگر نقاط عالم نشان میدهد که توسعه موشکهای سوخت جامد سجیل-2 برای یگانهای نظامی ایران تا سال2012 یا بعد از آن ارجحیت بیشتری دارد

موشک بالستیک میانبرد قدر-1. برد این موشک حدود2000 کیلومتر است.

وضعیت سامانه های موشکی عملیاتی

در حال حاضر ایران میتواند از برنامه موشکی به عنوان یک سلاح سیاسی برای ایراد حملات رعب آور به شهرهای دشمن استفاده کند. اما خسارتهای انسانی این نوع حملات نوعا محدود خواهد بود.حتی اگر ایران فرضا حجم عظیمی از ذخیره موشکی خودرا به کار گیرد و این موشکها با گذر از پدافندهای ضدموشکی به اهداف خود اصابت کنند تلفات این حملات بیشتر از چندصد نفر نخواهد بود.
پس امکان استفاده موثر از این موشکها برای نیروی موشکی بالستیکی ایران بعلت دقت پایین این موشکها بسیارمحدود خواهد بود. به عنوان مثال ایران اگر بخواهد هدف ثابت نظامی را به طور کامل منهدم کند باید حجم عظیمی از نیروی موشکهای بالستیک خود را بکار بگیردو این از توان ایران خارج است.
ایران همچنین میتواند حملات موفقی را بر علیه اهداف بزرگ مانند پایگاههای هوایی وپایگاههای دریایی با هدف تعطیل کردن و توقف عملیات آنها و یا انهدام مخازن سوخت انها انجام دهد.اما این موشکها همچنان نمیتواننددر انهدام پایگاههای نظامی بزرگ موفق عمل کنند.تعداد سیستمهای حامل و سکوهای شلیک موشک موجود در ایران هم جز عواملی است که توان حمله وسیع موشکی ایران را محدود میکند.
احتمالاتی هم هست که استغاده ایران از سرهای جنگی میکروبی و شیمیایی درموشکهای بالستیک را بعید نمیداند. بطور غیررسمی این ظن وجود دارد که ایران چنین سلاحهایی در اختیار دارد اما ایران تاکنون طبق معاهده عمل کرده است.وحتی اگراین موشکها به سرهای جنگی شیمیایی و میکربی مجهز شده باشند به نظر نمیرسد که توانایی حمل میزان کافی از این مواد را داشته باشند و باز هم نمیتوان به این موشکها اعتماد کرد و از ایراد ضربات کافی آنها بر مناطق وسیع نظامی به منظور متوقف کردن عملیات نظامی خصمانه بر ضد آن مطمئن بود.علاوه بر این ایران تعداد کافی از این موشکها و سکوهای شلیک آنهارا در اختیار ندارد و تعداد کافی از افراد آموزش دیده در مواضع شلیک موشکها برای استمرار انتقال سلاحهای میکربی به میدان نبرد برای مدت بیش از چندین ساعت وجود را ندارد. و از جهتی تدارکات دفاع مدنی در مناطق محافظت شده تاثیر عمیقی در کاهش تلفات انسانی این گونه حملات دارد.
و هنگامیکه ایران توانایی ساخت یک بمب اتمی کوچک را داشته باشد پس منطق استراتژیکی ایجاب میکند که ایران اقدام به استخدام سرهای جنگی اتمی ویژه برای موشکهای خود کندو تمام موشکهای ساخته شده در ایران بطور بالقوه توانایی حمل کلاهکهای اتمی را دارند و سیستمهای ترجیحی برای حمل و شلیک سلاحهای اتمی سری احتمالا موشکهای قدر-1 و
همچنین موشکهای شهاب-3 و سجیل-2 سوخت جامد بمجرد اتمام آزمایشهای پروازی و ورود به مرحله آماده باش نظامی خواهد بود .
سیستم سجیل برتری بیشتری نسبت به موشکهایی با برد مشابه در عملیات و حمل سرهای جنگی متنوع دارد .
و احتمالا تصمیم توسعه سجیل طبق این نظریه که اولین بمب اتمی ایران وزنی حدود یک تن دارد گرفته شده است لذا موشک قدر-1 توانایی حمل آنراندارداما پیکره ماشین ورود مجدد به جو چه در سیستم سجیل و چه در سیستم قدر محدودیتهای فنی پیچیده ای را بر ایران تحمیل میکند که حل آنها بسادگی میسر نیست و اصلی ترین دلیل آن است که ساختار هسته ای سری مثل آن باید به اندازه ای کوچک باشد که ترکیب آن بافضای دماغه پرتابه موشکی امکانپذیر باشد در حالی که
فضای موجود در موشکهای فعلی حدود600 میلیمتر است.
و همچنین ایران تصمیم امکان توسعه سرهای جنگی جدید برای موشکهای سجیل و قدررا دارد که مجموعه ماشین ورود مجددبه جوبا این تصمیم و بعد از بارگذاری بقا سلاح هسته ای سری وزنی در حدود1200 کیلوگرم هنگام پرتاب خواهد داشت که در این حالت موشک قدر با کلاهکی با این وزن قادر به رسیدن به اهداف خود در سرزمینهای اشغالی نخواهد بود جنانچه شلیک این موشکها از مناطق مرزی ایران و عراق صورت نگیرد. کاری که موشکها و سکوی پرتاب آنها را به هدفی برای حمله تبدیل میکند..

و اگر روند کار اینطورباشد توسعه موشک سجیل-2 اولویت بیشتری داردچرا که این موشک بعد از ارتقا قادر به حمل کلاهک 1500 کیلوگرمی تا مسافت 1500 کیلومتری است که موشکی مناسب برای تهدید اسرائیل و- ترکیه و اغلب مناطق شبه جزیره عربستان است.

ایران همچنین سرمایه گذاری سنگینی را برای توسعه داخلی موشکهای سوخت مایع انجام داده است.
واین کشورتلاشهای خود را در این حوزه از اوائل دهه 90 با خرید موشکهای اسکاد بی و سی از کره شمالی به همراه امکاناتی برای تعمیر - مونتاژ و نگهداری از موشکها آغازکرده است.وبرنامه تهران برای دستیابی به موشکهای نودونگ شهاب-3)در نیمه دهه 90 میلادی از آنجا ناشی میشود که بدیلی مناسب برای تصمیم ساخت و توسعه وآزمایش موشکی بسیار قویتراز اسکاد که برپایه تجمیع یک خوشه 4 تایی از موتورهای اسکاداستوار بود بشمار میرفت . و گزارشهای اطلاعاتی اشاره دارد که توانایی فنی و تکنولوژیکی بومی ایران در این سالها محدود بوده است.اما در آغازقرن 21 م.مهندسین و دانشمندان موشکی ایرانی راههای استقلال از تجهیزات و فناوری بیگانه را بشکل قابل . ملاحظه ای پیدا کردند .در آغاز این تحول با کمک های دریافتی از خارج نسبت با بازطراحی موشک شهاب-3 اقدام کردند که نتیجه ان در موشک دوربردتر قدر-1 کاملانمایان است و جرات ایران درمسائل فنی را در 10 سال گذشته بشکل قابل ملاحظه ای بالابرده است. با آغاز سال2009. جمهوری اسلامی موفق شد مرحله دومی را با موتور موشک قدرترکیب کند که از این ابتکارموشک سفیر متولد شد .موشکی فضایی که قادربه حمل محموله های سبک به مدارپایینی زمین است .

در فوریه 2010 رسانه های ایران یک مدل با حجم طبیعی از موتور دو مرحله ای موسوم به سیمرغ را به نمایش گذاشتند.

موتور ماهواره بر سیمرغ. این موتور قادر است یک محموله

700 کیلوگرمی را تا ارتفاع1000 کیلومتر بالا ببرد.

این موتور از 4 موتور موشک سفیر با رانش 32000 کیلوگرمی و

یک موتور هدایتی با رانش15000 کیلوگرم

تشکیل شده است که مجموعا رانشی برابر 143000 کیلوگرم تولید

میکند.

سیمرغ برپایه ترکیب 4 موتور نودونگ طراحی شده است. ضمن اینکه گزارشها اشاره دارد که ایران برای تولید حاملهای فضایی قدرتمندتر برنامه ریزی گسترده ای انجام داده است.

دستاوردهای ایران در 5تا 7 سال گذشته حیرت انگیزبوده است . همگان امروز اذعان دارند که جمهوری اسلامی توانایی ارتقای سامانه های موشکی موجود و تولید حجم عظیمی از
اجزای لازم بصورت بومی برای ترکیب آن بر روی هرنوع موشکی را دارد که بدنه موشک و مخازن سوخت از آنجمله است.و نیز قادر است با ادغام اجزای موجود سیستمهای موشکی و قطعات جدید .

را طراحی کند بلکه همچنین توانایی آزمایش سامانه های جدید و رفع نقص اشکالات در طراحی و ساخت در خلال مراحل توسعه سیستمهای موشکی جدید را دارد.. این امکانات که ایران به آنها دسترسی دارد یک امر ثابت شده است که قابل چشم پوشی نیست.و توانایی اجرا وپیشرفت در برنامه های توسعه موشکی و حاملهای فضایی حاصل از تخصص مهندسی و عملیات اداره برنامه ها را دارد.ووجود مساعی سیاسی قوی خارجی بدلیل .امکانات مالی از اهمیت این نمیکاهد و این پشتیبانی زیرساختی با سرمایه فنی و انسانی روبه رشد میتواند در دراز مدت میراثی گرانبها ی استراتژیکی و بدیلی برای برنامه های توسعه موشکی در دهه گذشته باشد.اما اعتراف به این مسئله هم ضروری است که پیشرفت این برنامه ها در آینده میتواند با اعتماد بر کمکهای خارجی گسترده و تجهیز روبه رشد از مواد اساسی و قطعات به قوت خود برپا باشد.

از راست به چپ: شماتیک موشک تایپودونگ -2 کره شمالی . این

موشک با کلاهک 500 کیلوگرمی بردی در حدود9500 کیلومتر

دارد- تایپودونگ یک موشک قاره پیمای

سه مرحله ای محسوب میشود و قادر به حمل کلاهکهای اتمی است.

شماتیک موشک سیمرغ که ساختاری مشابه تایپودونگ-2 در

مرحله اول و دوم دارد.

برخی از نتایجی که در پیشرفتهای اینده ایران و بالاخص در حوزه موشکهای ماهواره بر فضایی قابل احراز است همانا قدرت ایران را در تولید موتورهای سوخت مایع بومی تثبیت میکند. کما اینکه نبود تعداد مورد انتظار از آزمایشهای پروازی لازم برای حصول اطمینان از عملکرد این موتورها و امکان اعتماد بر آنها نگرانیهایی را بوجود آورده است. موشکهای شهاب-1 عملکردی مشابه موشکهای اسکاد بی شوروی دارند و همچنین چنین نسبتی بین موشکهای شهاب-2 .و اسکاد-سی وجود دارد.و تشابه عجیبی بین ظاهر موتورهای خارجی و موتورهای داخلی که تلویزیون ایران انها را نمایش میدهد وجود دارد.و معروف است که قطعات آن اصالتا ساخت شوروی سابق است.و همه اینها بشکل قانع کننده ای حکایت ازاعتماد ایران تا امروز به موتورهای وارداتی اسکاد و نودونگ دارد .و همراه با آن فرضیه ای نیز حول تلاش متخصصان خارجی برای کمک به ایران برای راه اندازی خط تولید این موتورها وجود دارد..بعلاوه تصاویر منتشر شده حکایت از تلاش ایرانیان برای ترکیب قطعات یک نمونه از موتورهای موشکی و تغییراتی که ثابت میکند ایران موتور هدایتی سامانه موشکی آر-27 ساخت شوروی را برای برای استفاده در مرحله دوم ماهواره بر سفیر تغییرداده است.

موشکهای بی ام -25 کره شمالی

این موشک با الهام از طراحی آر-27 شوروی توسعه داده شده

است. بی ام-25 بردی در حدود 2500 تا 3500 کیلومتر دارد.

گفتنی است با توجه به شواهد ایران احتمالا دهها فروند از این

موشکها را در زرادخانه موشکی خود دارد.

تمام این موارد نشان میدهد که جمهوری اسلامی ایران بزودی خط تولید موتورهای موشکی سوخت مایع را راه اندازی میکند.

در حوزه موتورهای سوخت جامدایران در25 سال گذشته یک رشته از خطوط تولید موتورهای سوخت جامد موشک را برپاکرده است . این امر به ایران امکان توسعه زیرساختهای صنعتی بومی را میدهد که زیرساختی قدرتمند و موثر برای تمام آن چیزی است که نزد کارشناسان برای شناخت مطلوب و مستندسازی تلاشهای آینده ایران جمع آوری شده است.پس امروزاین تسهیلات برای تولید موشکهای سوخت جامد و تجهیزات پیشرفته در ایران توان این کشور را برای تولید موتورهایی تا وزن 13 تن ثابت کرده است .بنابراین از آنچه که منطقی به نظر میرسد میتوان نتیجه گرفت که تاسیسات زیربنایی کنونی برای درنهایت برای ساخت و تولید نهایی موشک سجیل -2 برپا شده است.اگرچه این تاسیسات با محاسبه رشد روزافزون موشکها خریداری شده است اما با این وجود ساخت موتورهای بزرگتر محدودیتهای فنی بسیار زیادی را به دنبال دارد.

شناخت ضمنی پیشرفت ایران امروزبرای تصمیم ساخت و تولید موتورهای بزرگتر سوخت جامد در صورت وجود تجهیزات ساخت کفایت میکند.

موشک غوری پاکستان در حال آزمایش. موشک غوری بیش از

1300 کیلومتر برد دارد و از طراحی موشک نودونگ کره شمالی

بهره میبرد. ساختار موشک غوری بسیار شبیه موشک شهاب-3

3 ایران است. نودونگ - غوری وشهاب -3 حاصل تفکر و تلاش

مشترک بین ایران -پاکستان و کره شمالی است.

اما از آنجا که متخصصان ساخت موتورهای موشکی ایران اغلب تجربه و تخصص  خود را از اساتید چینی فراگرفته اند پس شناخت آنها از این سیستمها عمیق نیست و توانایی علمی لازم برای برنامه ریزی ساخت و آزمایش و تولید موتورهای موشکی قویتر برای موشکهای میان برد در کمتر از 2 یا 3 سال آینده وجود ندارد که این یک بازه زمانی شناخته شده در تجارب ایالات متحده آمریکا - اتحاد جماهیر شوروی سابق - چین روسیه و- فرانسه وهند است
تا امروز هیچ مدرکی  در دسترس نیست که نشان دهد ایران قادر است به تنهایی سیستهای هدایت موشکی  و اصابت بازگشتی به هدف را توسعه دهد و به تولید انبوه برساند.
بلکه تجربیات تاریخی  مشابه نشان میدهدکه به احتمال زیاد ایران مجبور باشد سیستهای کاملی را برای هدفگیری و هدایت موشکهایش خریداری کند.علاوه بر این به نظر میرسد ایران توانایی جمع آوری ومونتاژ اجزای اساسی برای سیستمهای هدایت موشکی و سامانه های اینرسیایی موشک را داردو همچنین امکانات ادغام محصولات خریداری شده از کارخانجات مونتاژ اعم از سامانه اطلاعات مسیر(تله متری)و بکار گیری آن در سامانه ناوبری موشکهای فعلی در اختیار این کشور است.
که این مسئله ظاهرا درآینده نزدیک نیازهای کوتاه مدت ایران را کفایت میکند.مهندسان ایرانی تلاش زیادی را برای دستیابی به سامانه های هدایتی پیشرفته تر و ترکیب کردن آن با هدایت ذاتی اینرسیایی موشک بکار برده اند که چنین چیزی دقت موشک را بطور محسوسی افزایش میدهد.اما بدون سیستهای اضافی روانه سازی دقیق یا سیستهای فرماندهی این مشکلات همچنان به قوت خود باقی خواهد ماند.
و به همین خاطر به احتمال زیاد موشکهای مسلح به کلاهکهای متعارف ایران فاقد دقت لازم برای فعالیت نظامی موثر است.

موشک یونها-2 کره شمالی . این موشک در سال 2006 اولین

آزمایش خود را به صورت ناموفق پشت سرگذاشت . در سال

2010 نیز دوباره آزمایش شد که باز هم آزمایش ناموفق بوده

است. در غرب این موشک یک سیستم قاره پیما محسوب میشود

و سازمان ملل طراحی موشکی با  اندازه ای را برای کره شمالی

ممنوع کرده است.

مسیر ماهواره ای

مسیر پرتاب موشک تایپودونگ-2 که توسط

سازمانهای اطلاعاتی غربی به ثبت رسیده است

مرحله سوم ماهواره بر یونها-2 که توسط ماهواره آمریکایی

رهگیری شده است.

فرصتهای آینده تولید موشکهای بالستیک

امکانات تولید موشکهای میانبرد سوخت جامد تازمانیکه ایران قادر به دستیابی به فناوری توسعه وساخت موتورهای سوخت مایع نباشد بسیار مفید خواهد بود.علاوه بر این دو کشور خاستگاه چنین موتورهایی یعنی روسیه و اوکراین قوانین سختگیرانه ای را برای انحصاری کردن این فناوریها طبق معاهده کنترل فناوریهای موشکی اتخاذ کرده اند. و نتیجه این امر این خواهد بود که ایران مجبور خواهد شد احتمالا به فناوری موتورهایی که تا امروز بدست آورده تکیه کند و بر همین اساس حاملهای موشکی و موتورهای سوخت مایع خود را در آینده گسترش دهد.
اگر ایران اراده کند که موشکهایی با برد بالاتر را تولید کند پس باید موشکهای بزرگتری را تولید کندو بدیلهای دیگر پیش رو استخدام موشک سفیر برای اهداف نظامی است.یا طراحی جدید از موتورهای اصلی آر-27 شوروی ارائه دهد که
 شانس خود را در ایران آزمایش کرده است البته این موشک چیزی بیشتر از آن نتایجی که در آزمایش موشکهای سجیل-2 بدست آمده است را ارائه نداده است.
بهترین راه حل منطقی میگوید که پیکره این موشک فرضی آینده ایران  یک ساختار چند مرحله ایست که از موتورهای کلاسترشده خوشه ای بهره میگیرد.
که از سوخت مایع برای تولید پیشران بیشتر موتور در موشکهای دوربرد و حاملهای ماهواره ای استفاده میشود.
و ایران امروز توان صنعتی لازم برای برنامه ریزی وساخت پیکره های بزرگتر موشکی را دارد. ودر حال حاضر  قدرت خود را درساخت موشکهای دو.مرحله ای از فناوریهای اکتسابی که در موشکهای سفیر و سجیل -2 کاملا نمایان است را اثبات کرده است.بعلاوه اینکه مانع مشخصی برای مهندسین ایرانی در کلاسترکردن موتورهای موشک نودونگ و اسکاد که با سوخت مایع کار میکنند وجود نداردو این چیزی است که تا الان یعنی فوریه 2010 اثبات شده است.
با توجه به وضعیت ساخت موشکهای سوخت مایع در ایران و اعتماد ان کشور به موتورهای نودونگ و اسکاد پس ارجحترین شیوه برای کارایی سامانه های موشکی آن است که کارایی این سامانه ها با سیستمهای  شوروی سابق  که در اواخر دهه پنجاه و اویل دهه 60 قرن گذشته میلادی  ساخته شده اند مطابقت داشته باشد.
 و امکان دارد که بازده این موشکها با موشکهای چینی دی اف-3 نیز مطابقت داشته باشد.اگر وزن سرجنگی را یک تن در نظر بگیریم و موشک هم ساختار سوخت مایع داشته باشد پس احتمالا برد موشک4000 کیلومتر خواهد بود. مسافت بین ایران و بریتانیا - و وزن آن 70تا80 تن است و قطر موشک در مرحله اول بیش از 2 متر خواهدبود . موشک احتمالی ایران ممکن است مشابه موشک ساخته شده در کره شمالی  موسوم به یونها-2باشد البته در دو مرحله(یونها-2 یک موشک سه مرحله ایست ) .و موشک سیمرغ در مرحله اول شباهت زیادی به یونها-2 دارد.و چنانچه ایران تلاش کند تا فناوری ساخت موشکهای قاره پیما (ICBM)را  با استفاده از امکانت موجود و در دسترس فعلی کسب کند فرض احتمالی اینست که چنین موشکی وزنی حدود 120 تن و قطری معادل 2.5 خواهد داشت.
واضح است که اگر ایران بخواهد یک موشک سوخت مایع را برای هدف قراردادن اروپای غربی و
یا قاره آمریکا توسعه دهد محصول مورد نظز بغایت سنگین و کم تحرک و بزرگ  خواهد بود. وحجم مورد انتظار برای موشکهای دوربرد ایران را مجبور میکند که آماده سازی و شلیک این موشکها را از مواضع ثابت و در اکثر موارد از سیلوهای زیر زمینی انجام دهد چرا که نصب و شلیک این موشکها روی زمین آنها را در معرض تهاجم هوایی قرار میدهد. قرار دادن موشک 70تنی یا با وزن بیشتر برای شلیک در سیلوهای زیرزمینی وقت و امکانات زیادی را میطلبد کما اینکه شلیکهای متوالی نیز کاملا ضروری است.
و اگر ایران در نظر دارد که یک موشک با دوام و مقاوم دوربرد را توسعه دهد پس منطق حکم میکند که چنین موشکی سوخت جامد باشد.علی رغم اینکه موشک سجیل -2 همچنان در دست توسعه است اما فناوریهای مشتق شده  و اساسی آن میتواند توانایی آن کشور را برای ساخت موشک جدید و دوربردتر افزایش دهد.
 و آزمایشاتی که ایران بر روی موشک سجیل-2 انجام داده است قدرت آن کشور را درساخت موشک دومرحله ای سوخت جامد و هماهنگ با نیروهای دینامیکی هوایی به اثبات رسانده است که کاملا منطقی بنظر میرسد.فرض بر اینست که ایران این امکان را دارد که چند موتور موشک سجیل فعلی را ترکیب کند و یک موشک بزرگتر سه مرحله ای تولیدکند.

تایپودونگ-1: اولین موشک ماهواره بر کره شمالی. این

موشک 2500 تا 4000 کیلومتر برد دارد. و یک سیستم

دو مرحله ای سوخت مایعاست. اولین آزمایش پروازی این

سیستم درسال 1998 انجام شد که

توانست یک پرواز سه مرحله ایرا تا مدار زمین انجام دهد

امانتوانست ماهواره کوچک 13 کیلوگرمی

  کوانگ میونگ سونگ-1 (ستاره قطبی درخشان) را در

مدار مورد نظر تزریق کند. این موشکاز موتور نودونگ

به عنوان رانشگرمرحلهاول و موتور هواسونگ -6 به

عنوان رانشگرمرحله دوم و از یک موتور سوخت جامد

 به عنوان رانشگر مداری بهره میبرد.

نظامهای موشکی معقولی که ظاهرا دیده میشود از این قرار است. نسخه سه مرحله ای از سجیل با یک مرحله در پایین و دو مرحله فوقانی
یا دو مرحله  با دو موتوردر پایین و یک مرحله با یک موتوردر بالا .نیروی تولید شده در سجیل کفایت طراحی این دو نظام را ممکن میکند. و خصوصیات نظری برای آنها از حیث برد و محموله از این قرار است:
با سرجنگی2500 کیلوگرمی برد پروازی مداوم برابر3500 دارد . اما در اینجا محدودیتهای مهمی وجود دارد. و آغاز آزمایشات نظام جدید موشکی با بکار گیری موتورهای موشکی که انجام آن ثابت شده نیست موجب خطراتی است . وهرگز  برای آن هیچ سهمی در اهداف نهایی ایران وجودنداردکه همانا دنبال اتقان و جذب کامل فناوری موشکهای سوخت جامد است. علاوه بر این به رغم تمام تلاشهایی که ایران تا امروز برای توسعه سجیل-2 بکار گرفته است نیاز به سلسله آزمایشات عملی پرتاب برای زاثبات تطبیق عملی برای نظامهای موشکی سه مرحله ای و برنامه ریزی زمانی برنامه شلیکهای آزمایشی لازم و سپس وارد کردن ارتقاءهایی در آن و اثبات امکان اعتماد به آن داردذ.
و اخیرا  هنگامیکه ایران اراده کند که یک موشک بابرد بسیار بیشتر و بدون در نظر گرفتن روش سریعی که بنیان میدهد را توسعه دهد دو مساله مهم باقی میماند که باید حل شود.: که عبارتند از :1- ایران نیاز دارد که به فناوری سیستمهای تعقیب هدف و مسافت سنجی که امکان نصب بر روی تجهیزات دریایی را داشته باشد برای پایش و ارزیابی آزمایشات پروازی خارج از مرزهای ایران دسترسی پیداکند.
2- تهران نیاز دارد که به فناوری عایق کلاهک در مرحله بازگشتی و ورود به جو زمین دسترسی داشته باشد.که سرجنگی موشک را از تنشهای بسیار شدید ورود مجدد به جو حمایت میکند.
با اینکه حل این دو مساله امکانپذیر است اما حل این دو مساله مهم به وقت و سرمایه گذاری قابل توجهی محتاج است.

موشک تایتان در سیلو: چنانچه موتور موشک در حین شلیک در

درون سیلو روشن شود لازم است که سیلوی موشکی به

کانالهای احتراق مجهز باشد.

                                 شاخصها وبرنامه ریزی زمانی

میانگین بازده زمانی مورد نیاز ومطلوب برای توسعه و ساخت نمونه جدید معمولا بین 2 تا3 سال برای موشکهای سوخت جامد است.که در پاره ای موارد به وقت بیشتری نیاز دارد که به حدود5 سال میرسد وچناچه اصرار بر بکارگیری تلاش بیشتر برای طراحی و توسعه موشکها وجود داشته باشد در آغار امکان مخفی کردن آن در پوشش یک برنامه غیرنظامی  توسعه حاملهای فضایی وجود دارد اما محال است ایران بتواند آزمایشهای شلیک موشک که ناچارا موردنیاز است برای اعتماد به این سیستمها و فناوری آنها و همچنین اثبات این فناوریها و همچنین برای کشف آنچه که در حین تست موشک و وساختار آن  و عیب یابی            آن در مراحل مختلف آزمایش  و سپس آموزشهای نیروهای نظامی مسئول این آزمایشات   رخ میدهد را مخفی نگه دارد. و بندرت تعداداین آزمایشات  قبل از استقرار کامل عملیاتی کمتر از 6 آزمایش خواهد بود

و ممکن است که به آزمایشات اضافی برای کاهش و اصلاح عیبهایی که در خلال تجارب پروازی رخ میدهد نیاز باشد.
این امکان وجود دارد که تعداد آزمایشات را برحسب طراحی موشک و نیز برحسب ضرورت کاهش داد.اما در تمام این موارد تجارب شلیک متوالی موشک در فواصل معین برای ضمانت دستیابی به نتایج بزرگتر از تمام تجربه مورد نیاز است.
و از جهتی  اکثر عوامل تاثیرگذار برای اهتمام در هربرنامه موشکی برای آزمایش در وقت مورد نیاز بر درستی طراحی موشک و کارکرد صحیح آن و امکان اعتماد تضمین شده به آن متمرکز است و نه بر نتایج مختصر تجارب پروازی.

و خطوط زمانی برای برنامه های توسعه موشکی در نقاط دیگر دنیا و تجارب ایران در آزمایشات موشکهای قدر-1 و شهاب-3 اشاره دارد که برنامه های آینده ایران برای توسعه موشکها ی سوخت مایع تلاشهای این کشور را برای  آزمایشات پروازی به مدت دو سال  طول میکشد تضمین میکند.و احتمالا ممکن است سه تا 5 سال نیز به طول بینجامد.که در خلال آن کمتراز 12 تجربه پروازی یا بیشتر اجرا میشود. و بر حسب تجربیات تاریخی برنامه آزمایشات شلیک موشکی حداقل 4 سال طول میکشد.
و برای تحقق درجه مطمئنی از اعتماد و اطمینان  ممکن  است 6 ازمایش  یا بیشتر انجام شود.
بنا براین برنامه تولید موشکهای سوخت مایعی  که قابلیت هدف قراردادن اروپای غربی را داشته باشد تا سال2014 یا2015 طول میکشد.
و طرحی که ایران ارائه کرده است حکایت از طراحی خوشه ای موتورهای سیمرغ و نودونگ دارد. و آنچیزی که ایران گمان میکند آن است که برای کاربری آینده حاملهای فضایی از این تقدیرات چیزی را کم نمیکند برای اینکه محدودیتهای زمانی محاسبه شده دراینجا برنامه های پروازی را نیز شامل میشود و فقط بحث مراحل توسعه و طراحی موشک مطرح نیست که امکان پنهان کردن آن براحتی ممکن است.
و برنامه فضایی ایران موکدا تجربیات گرانبهایی را در اختیار ایران قرار میدهد.اما چیزی که از این برنامه ها نشان داده میشود تنها برنامه های غیرنظامی است.و تا امروز تجربیات فضایی ایران بجز نمایشهای ابتدایی و آماتوری ارزش استراتژیکی ندارد البته به جز موارد سری.و تعدیلات لازم برای تغییر تفکر فرضی استفاده از حاملهای ماهواره ای به عنوان موشکهای بالستیکی به وقت و تجربه به صورت نظامی محتاج است .

و همراه با این اقدام ایران به آزمایش موتورهای خوشه ای به این کشور امکان دراختیار داشتن قدرت بزرگی ازنظام موتورهای سوخت مایع برد متوسط و دوربرد را میدهد. لذا لازم است که برنامه فضایی ایران بصورت فوق العاده مورد ارزیابی و مراقبت قرارگیرد.
تجربیات دیگران در آزمایش موشکها اشاره دارد که ایران خداقل به سالهای مدید برای دستیلبی به فناوری طراحی و توسعه نسل دوم موتورهای سوخت مایع با برد 4000-5000 کیلومترنیاز دارد . و هنگامی که تصمیم بر این امر قرار گیرد تجربیات چین و فرانسه اشاره دارد که فاصله بین طراحی نظام موتورهای نسل دوم سوخت مایع از نسل اول خود حداقل 10 سال است.و حتی تجربیات هند در اشاره دارد که امکان کاهش این زمان به شش تاهفت سال نیز وجود دارد.و با استناد به تاریخ توسعه موشکهای ایران  هیچ مدرکی که نشان دهد که این کشور قادر به کاهش این زمان به شکل محسوسی باشد وجود نداردو این آن چیزی است که این کشور را مجبور میکند که به فناوری های وارداتی و کمکهای خارجی  و ایضا صرف مدت زمان طولانی برای آزمایشات شلیک  موشکها اعتمادکند.

 منطق وتاریخ نشو ونمو و توسعه موشکهای ایران حکایت از آن دارد که این کشور موشک میانبردی را توسعه خواهد داد و به نمایش خواهد گذاشت پیش از  آنکه مستقیما برنامه توسعه موشکهایی بابرد کافی برای اصابت به سواحل شرقی آمریکا با برد 9000کیلومتر به معرض عمومی بگذاردرا. و معقولانه است که نتیجه بگیریم که فکر فرضی توسعه موشکهای بالستیک قاره پیما با استفاده از موتورهای اسکاد و نودونگ به  به زمان بسیار طولانی وجوددارد.

                                     کلام آخر

این برنامه امکانات  احتمالی آینده  ایران را در عرصه موشکی به شیوه بهترین نتیجه احتمالی مورد ارزیابی قرار میدهد و برپایه حقایق منتشرشده از پیشرفتهای ایران تا امروز و تجربیات تاریخی ملتهای دیگر استوار است.و ممکن است که سناریوهای مطرح شده  بر نگرانیهابیفزاید و برپایه فرضیات  کمکهای خارجی و برنامه های توسعه موشکی استوارباشدو این به این خاطر است  که اهمیت توسعه موشکی و اعتماد به آنها در آینده کم اهمیت شمرده نشود
 ما در این برنامه  فرضیات را مطرح نمیکنیم بلکه به  آن چیزی که مصداق واقعی برای آن وجود دارد استناد میکنیم..