*** موشک شهاب-۳***
همه چیز درباره سیستمهای موشکی
*** موشک شهاب-۳***
همه چیز درباره سیستمهای موشکیکارت سوخت موشکهای ایرانی چگونه شارژ میشود+عکس
پیشران های هواتنفسی با استفاده از یک ورودی هوا، دائماً در حال گرفتن اکسیژن برای ادامه یافتن فرایند احتراق سوخت هستند، بنابراین در ارتفاعات بالای جو و فراتر از آن قابل استفاده نیستند. پیشران های غیرهواتنفسی که به طور عمومی پیشرانه راکتی نیز گفته می شوند شامل دو نوع سوخت جامد و مایع می شوند که در واقع اکسیژن مورد نیاز را به نوعی در داخل خود حمل می کنند بنابراین می توانند در داخل یا خارج از جو زمین عمل کنند.
پیشران های هواتنفسی در موشک ها شامل انواع موتورهای جت است یعنی پالس جت، توربوجت، توربوفن، رمجت و اسکرمجت. این پیشران ها که در موشک هایی با مأموریت های گوناگون دیده می شوند. کروزهای ضد کشتی و ضد اهداف زمینی بیشترین کاربران این نوع پیشران ها و البته از نوع توربوجت یا توربوفن هستند. موشک معروف وی-1 ساخت آلمان اولین موشک مجهز به موتور جت و از نوع پالس جت بود که در سالهای پایانی جنگ دوم جهانی به طور نسبتاً گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت.
موشک کروز وی-1
موشک های هوا به هوا مانند متئور اروپایی، سطح به هوا مانند سام-6 روسی و هوا به سطح ضد رادار مانند خا-31 روسی نیز با موتورهای رمجت ساخته شده اند که به دلیل ماهیت عملکرد این پیشران، مخصوص استفاده در سرعت های چندین برابر صوت هستند.
به جز دو نمونه رمجت و اسکرمجت، که اجزای متحرک در داخل خود ندارند بقیه انواع نامبرده دارای قطعات و بخش های کامل هسته یک موتور جت شامل کمپرسور، محفظه احتراق و توربین، شیرها و لوله ها و پمپ برای انتقال سوخت هستند. به علاوه به دلیل پیچیده بودن علوم مرتبط با احتراق در سرعت های بالا ( خصوصاً احتراق در سرعت مافوق صوت در موتور اسکرمجت) این دو نوع موتور در کشورهای زیادی توسعه نیافته اند.
موتورهای هواتنفسی توربوجت و توربوفن برای مسافت های طولانی بسیار مناسب تر از پیشران های راکتی(سوخت مایع و جامد) بوده و ایجاد امکان ساخت دقیق و مطمئن آنها در ابعاد کوچک و وزن کم بود که باعث شد تا ابتدا جای خود را در موشک های کروز ضد کشتی و راهبردی و بعدها نمونه های راهکنشی هوا به سطح باز کنند. کشورهایی مانند چین، هند و ایران نیز امروزه موتورهای توربوجت ویا توربوفن برای موشک های کروز و پهپادهای خود تولید می کنند.
هر چند قرار نیست موشک ها مانند هواپیماها مدت زیادی در حال پرواز باشند اما با توجه به اهمیت قابلیت اطمینان در یک موشک که پس از شلیک، قابل بازگشت و شروع مجدد عملیات در وقتی دیگر نیست و از طرفی صدها قطعه متحرک در حال کار در یک موتور جت، فناوری ساخت این پیشرانه ها اهمیت بالایی دارد تا از این نظر در نتیجه نهایی عملیات نظامی که موشک برای آن شلیک می شود اشکالی بوجود نیاید. موشک هایی که با موتور جت کارمی کنند بیشترین طول زمان پرواز در بین همه موشک ها را داشته و با توجه به برد و سرعت نمونه هایی که تاکنون در جهان ساخته شده نهایتاً کمتر از 6 ساعت در پرواز خواهند بود.
موتور توربوجت در یک موشک ضد کشتی
پیشران های راکتی خصوصاً سوخت جامد، یار دیرین موشک ها و راکت ها بوده اند؛ از نمونه های دست ساز چینی مربوط به چند سال پیش تا فضاپیماهای آینده. این پیشرانه ها قدرت بسیار بالای نهفته در سوخت های شیمیایی را آزاد کرده و به موشک های چند ده تنی، سرعت های اَبَرصوتی می دهند.
طرحی از یک موشک با پیشران سوخت جامد
پیشران های سوخت مایع، به طور ساده از یک مخزن سوخت، یک مخزن حاوی اکسید کننده(به جای اکسیژنی که باید از هوا برای اشتعال تأمین می شد)، پمپ ها، لوله ها و شیرهایی برای انتقال این مواد به محفظه احتراق و یک نازل که با شکل خاص خود باعث بیشتر شدن نیروی رانش تولیدی می شود تشکیل شده اند.
پیشران های سوخت جامد بسیار ساده تر بوده و عمل اشتعال در همان محفظه ای که سوخت قرار دارد به انجام رسیده و گازهای حاصله با عبور از نازل باعث حرکت موشک می شوند. بنابراین در اینجا از اجزا و قطعات مختلف موجود در پیشران های سوخت مایع خبری نخواهد بود.
پیشران های سوخت جامد پس از شلیک از همان ابتدا دودی با رنگ روشن و اغلب سفید از خود به جای می گذارند در حالی که پیشرن سوخت مایع بعد از اتمام شعله پشت نازل موشک(خروجی گازها) اثری ایجاد نمی کنند.
سرعت سوزش سوخت های جامد با توجه به شکل قرارگیری سوخت، متفاوت اما برای هر نوعی ثابت است و از این رو به طور کلی یک پیشران سوخت جامد سریعتر از سوخت مایع به پایان می رسد. همچنین فرایند سوزش سوخت جامد تقریباً در همه نمونه های ساخته شده در دنیا قابل کنترل یا متوقف کردن نیست در حالی که در پیشران سوخت مایع از طریق شیرها روی جریان سوخت و اکسید کننده، کنترل وجود دارد و حتی از لحاظ نظری، به راحتی امکان خاموش کردن پیشران هم وجود دارد.
موتورهای راکتی سوخت جامد معمولاً شتاب بسیار بالاتری را در زمان کوتاه تر در دسترس قرار می دهند اما توان تولیدی پیشران سوخت مایع بیشتر است از اینرو در موشک های بزرگ و سنگین عموماً یا فقط از این نوع استفاده می شود یا در صورت چند مرحله ای بودن موشک، در مرحله اول ویا به عنوان شتاب دهنده کمکی(بوستر) از پیشران سوخت جامد استفاده می شود.
به گزارش مشرق، از جهت سهولت نگهداری هم موتور راکتی سوخت جامد طول مدت انبارداری بسیار بیشتری داشته، حمل و نقل آن ساده تر از موتورهای سوخت مایع بوده و اطمینان پذیری بیشتری را به وجود می آورند. این موشک ها بدون نیاز به بازبینی از بابت پیشران می توانند تا سال ها در انبار یا سکوی پرتاب مستقر بوده و آماده به کار باشند.
در مقابل، موشک با سوخت مایع امکان جابجایی بسیار سخت اگر نه ناممکنی دارد، سوخت پیش از شلیک موشک به داخل آن تزریق شده که معمولاً ای کار چند ساعت به طول می انجامد، به دلیل خاصیت خورندگی مایعات مورد استفاده مدت آماده به کار بودن موشک کم و اغلب در حد 6 ماه است که پس از آن باید سوخت و اکسید کننده تخلیه شده و در صورت لزوم مخازن شسته شوند و وجود اجزای مکانیکی هم نیاز به برخی بازدیدهای دوره ای را وجود می آورد.
طرحی از اجزای داخلی یک پیشران سوخت مایع
محصولات ایرانی
تلاش های بومی کشورمان ایران برای ساخت موشک به میانه های جنگ تحمیلی 8 ساله باز می گردد که مهمترین موارد آن که تأثیر بسزایی در آینده موشکی کشور داشتند شامل نوع سطح به سطح کوتاه برد سوخت جامد بر اساس موشک فراگ روسی و نوع بالستیک کوتاه برد سوخت مایع بر مبنای اسکاد که از سوریه خریداری شده بود هستند.
بر مبنای اطلاعات رسمی منتشر شده در کشور، امروزه در همه انواع موشک های سطح به سطح، سطح به هوا، هوا به سطح محصولاتی مطابق نیاز در ایران تولید انبوه می شود و در رده هوا به هوا نیز نمونه هایی ساخته و آزمایش شده است. این موشک ها از موتورهای راکتی سوخت جامد و مایع و موتورهای توربوجت استفاده می کنند و بردهای مختلفی از چند کیلومتر تا 2هزار کیلومتر را پوشش می دهند.
زلزال با سوخت جامد و برد بیش از 200 کیلومتر
موشک هوا به سطح سوخت جامد ستار-3
موشک سطح به هوای سوخت جامد شاهین
می توان گفت شاخص ترین نمونه های این محصولات موشک های کروز دریایی رعد و قادر با برد های چند صد کیلومتر با موتور اولیه سوخت جامد و پیشران اصلی توربوجت و طول زمان پرواز کمتر از 30 دقیقه، کروز زمینی دوربرد مشکات با برد 2هزار کیلومتر و زمان پرواز نهایی احتمالی بیش از 2 ساعت، خانواده موشک های بالستیک میانبرد و دوربرد شهاب با سوخت مایع و موشک سوخت جامد دوربرد و دو مرحله ای سجیل هستند.
موتور توربوجت کوچک طلوع-4 ساخت ایران
موشک ضدکشتی و کروز قادر، پس از جدا شدن موتور اولیه راکتی و شروع به کار موتور توربوجت
هر دو نوع پیشران راکتی برای کارکرد ایمن در وهله اول و کارکرد بهینه به عنوان خواسته دوم طراحان، نیاز به محاسبات پیچیده و لحاظ کردن عوامل تأثیر گذار بسیار در زمینه های گوناگونی چون سازه، انتقال حرارت و ترمودینامیک، سوخت و احتراق، دینامیک و ارتعاشات دارند و پس از طراحی و ساخت نیز باید در معرض آزمایش های سختگیرانه ای قرار بگیرند که همه این موارد در کشورمان و به صورت بومی به انجام می رسد.
موشک سوخت جامد و دو مرحله ای سجیل در مرحله ای از توسعه و آزمایش
میزان پیشرفتگی این علوم به قدری است که ناباوری کارشناسان خارجی سبب ابراز نظرهای عجیبی از سوی آنان برای توجیه موفقیت های موشکی کشورمان شود این در حالی است که به کارگیری این محصولات دفاعی بومی در رزمایش های متعدد در حالی که هر چند سال نیز با وجود شدیدتر شدن تحریم ها، نمونه ای جدید از آنها نیز ساخته می شود بهترین اثبات برای این افراد است.
برای توضیح بیشتر پیرامون دشواری های طراحی و ساخت یک موتور راکتی جدید خصوصاً از نوع سوخت مایع باید گفت ضمن نیاز به اجرای تمام مراحل مطالعه و طراحی، تمامی انواع آزمایشات نیز باید بر روی پیشران جدید اجرا شود تا از مطلوب بودن نتیجه اطمینان حاصل شود. مثلاً با توجه به اینکه گازهای پرسرعت خروجی از موتور راکتی تراکم پذیر(Compressible) هستند قابلیت ارتعاش دارند. در صورت ورود گاز به مدهای ارتعاشی نامطلوب به طبع آن نازل(خروجی موشک)، لوله های حاوی سوخت، شیرها و اتصالات و سازه موشک نیز دچار ارتعاش شده و در صورت بروز پدید تشدید(Resonance) موشک ماهواره بر از بین خواهد رفت. بنابراین تمامی محاسبات پیچیده دینامیک سیالات، حرارت، سازه برای خاص ترین حالات نیز باید اجرا شده که به نوبه خود بسیار زمانبر بوده و پس از ساخت نمونه اولیه آزمایش صورت گیرد.
شهاب-3
این در حالی است که فرماندهی کل سپاه در مصاحبه خبری اخیر خود، علت انفجار سال گذشته که موجب شهادت سردار حسن تهرانی مقدم شد را به آزمایش نوعی سوخت جدید و انفجار آن نسبت داده اند. باید دید با اعلام شدن مشخصات سوخت مربوط و تأثیر آن روی مشخصات عملکردی موشک های نظامی و غیر نظامی ایرانی، این به اصطلاح کارشناسان خارجی بر مبنای علم خود چه واکنشی نشان می دهند.
سامانه‌های دفاعی آزمایش نشده‌اند، شهاب3 هولناک است
سامانه‌های دفاعی آزمایش نشده‌اند، شهاب3 هولناک است
رابرت هادیک تحلیل‌گر نظامی اندیشکده فارین پالسی پیش از طرح این سوال که آیا سامانه‌های دفاع موشکی اسرائیل آماده است تا به هرگونه پاسخ ایران به حمله نظامی اسرائیل پاسخ گوید، گفت: این یک آزمایش نیست.
با وجود احتمال خویشتنداری ایران یا محدود ماندن دایره جنگ، اما این احتمال زیاد نیز وجود دارد که دایره درگیری گسترش یابد که آزمونی دشوار و حساس برای سامانه‌های دفاع موشکی جدید است که نه تنها بر اسرائیل بلکه بر نقشه‌های آمریکا در منطقه آسیا و اقیانوس آرام تاثیر می‌گذارد، چرا که آمریکا سامانه‌های موشکی و ضد موشکی خود را در مرکز راهبرد خویش برای منطقه قرار داده است.
در زمینه واکنش ایران به حمله نظامی اسرائیل باید گفت که اسرائیل با زرادخانه روز افزون موشکهای بالستیک ایران مواجه خواهد شد و در میان این زرادخانه، اسرائیل به طور اساسی از موشک "شهاب3" ایران هراس دارد که برد آن 1300 کیلومتر است و مجهز به کلاهک انفجاری یا شیمیایی با وزن بین 760 تا 1100 کیلوگرم می باشد.
مرکز تحقیقات کنگره آمریکا فاش کرد که ایران 25 تا 100 موشک شهاب3 در اختیار دارد که در مناطق مختلف کشور در زیر زمین و سکوهای پرتاب متحرک در خودروهای سنگین مستقر شده‌اند.
درمقابل، سامانه دفاع موشکی اسرائیل وجود دارد که برای مقابله با موشک شهاب 3 طراحی شده است و عملکرد این سامانه و تاثیر آن آزمایش شده است اما نگرانی از این است که این سامانه قبلا در جنگ واقعی مورد استفاده قرار نگرفته است.
رادارها و سامانه های هشدار راه‌دوری نیز که آمریکا برای تقویت قدرت اسرائیل در رصد موشکها و دریافت اطلاعات درباره اهداف مورد نظر در فلسطین اشغالی مستقر کرده است، به نوبه خود در بوته آزمایش قرار خواهند داشت و ساز و کار همه سامانه‌های راداری در جمع آوری اطلاعات و انتقال و پردازش آن درشرایط نبردی عملی در معرض آزمون قرار خواهند داشت.
همچنین سامانه ضدموشکی "آرو2" که یک سامانه دفاع ضد موشکی بالستیک و اولین موشک توسعه یافته اسرائیل و آمریکا ویژه مقابله و انهدام موشک های بالستیک در سطح منطقه‌ای برای اولین بار در رویارویی واقعی با ده‌ها فروند موشک شهاب 3 قرار خواهند داشت و باید آگاه بود که شلیک این موشکها در محدوده گسترده برای فشار بر سامانه آرو و کسب فرصت استفاده از موشکهای خود – قبل از اقدام اسرائیل در انهدام آنها با حملات هوایی- به نفع ایران خواهد بود.
درهمین راستا، ممکن است سامانه پیشرفته دفاع موشکی "ایجیس" (Aegis) بکارگرفته شود که نیروی دریایی آمریکا از آن بهره میبرد و مسئولان آمریکایی در این مرحله در برابر سوال دشواری درخصوص ورود مستقیم این سامانه به جنگ قرار خواهند داشت زیرا ورود مستقیم به جنگ از یک منظر منافع آمریکا را در معرض پاسخ انتقام‌جویانه ایران قرار میدهد اما از منظر دیگر به آمریکا کمک میکند تا به هم‌پیمانان خود در اروپا، آسیا و خاورمیانه نشان دهد که شراکت دفاعی موشکی با واشنگتن در صورت لزوم کارساز و موثر خواهد بود.
از سوی دیگر، جنگ اسرائیل و ایران پیامدهای عمیقی در راهبردهای نظامی و سرمایه گذاری‌های آمریکا در آسیا به همراه خواهد داشت زیرا وزارت دفاع آمریکا در گزارشهای سالانه خود از مدرن شدن و توسعه توانمندی‌های موشکی چین مکرر سخن می گوید.
در صورت وقوع جنگ، طراحان نظامی در ارزیابی نظریه‌های خود بازنگری خواهند کرد و در صورت موفقیت ایران در ضربه نظامی به تل‌آویو و اهداف دیگر در اسرائیل؛ این موفقیت شک و تردیدهایی را میان تصمیم گیرندگان در آمریکا درباره طرح‌های دراز مدت آنها در تمرکز بر اقیانوس آرام ایجاد خواهد کرد و این جنگ همچنین بر بحث و جدل ها در داخل پنتاگون درباره حمایت مالی از سامانه‌های ضد موشکی قاره‌پیما تاثیر خواهد گذاشت.
موشک "شهاب 3" کلیدواژه مرگ رژیم صهیونیستی
این موشکها که در انوع میان برد و دوربرد ساخته شده اند، می توانند به راحتی اهداف خود را مورد اصابت قرار دهند و شاید همین ویژگی بود که نام شهاب 3 را به عنوان کلید واژه مرگ برای رژیم صهیونیستی در جهان جا انداخت.
به گزارش خبرنگار دفاعی - امنیتی باشگاه
خبرنگاران، رزمایش بزرگ موشکی پیامبراعظم(ص) 7 نیروی هوافضای سپاه
پاسداران در حالی به پایان رسید که موشک بالستیک شهاب 3 که از پیشرفته‌ترین
موشک های دنیا
به حساب می آید نیز در کنار سایر موشک های پیشرفته ساخت ایران در این
رزمایش بزرگ موشکی به کار گرفته شد.
هنگامی که ایران، موشک شهاب3 را تولید و آزمایش کرد، کارشناسان نظامی اروپایی و آمریکایی در مقالات متعددی با اشاره به تقلید طراحان ایرانی از موشکهای اسکاد- بی(Scud- B) روسی یا «نودونگ» کره‌ای، قصد زیر سوال بردن این توانایی بومی ایرانی را داشتند ولی با وجود تحریم‌های اقتصادی و فناوری، دانشمندان و مهندسان سرافراز کشومان توانستند با علم و تکنولوژی بومی، باعث حیرت و شگفتی همگان شوند.
به طور کلی خانواده موشکهای شهاب(شهاب 1، 2 و 3) را باید معروف ترین موشک های ایرانی در دنیا دانست. این موشکها که در انوع میان برد و دوربرد ساخته شده اند، می توانند به راحتی اهداف خود را مورد اصابت قرار دهند و شاید همین ویژگی بود که نام شهاب 3 را به عنوان کلید واژه مرگ برای رژیم صهیونیستی در جهان جا انداخت.
موشک ارتقا یافته شهاب 3 که در رزمایش موشکی بزرگ سپاه(پیامبر اعظم 7) نیز آزمایش شد، 2000 کیلومتر بُرد و یک تُن وزن دارد و دقت آن نسبت به نسل های گذشته این نوع موشک در اصابت به هدف افزایش یافته است.
در نسل جدید موشک شهاب 3 ، کلاهک خوشه ای توسط متخصصان کشورمان روی آن نصب شده است که این قابلیت را به موشک های شهاب می دهد روی هدف، حجم انبوهی از بمب ها را فرو ریزد و عملاً این موشک نوعی بمباران اهداف نظامی دشمن را به عهده دارد.
از این قابلیت می توان برای هدف قرار دادن پایگاه های نظامی نیروهای فرامنطقه‌ای، محل تجمع نیروها و نیز ناوهای مستقر در فواصل مختلف استفاده کرد که نیروهای متخاصم، در یک لحظه شاهد بمباران وسیع و تعداد زیاد بمب های موجود در کلاهک موشک های شهاب خواهند بود.
با توجه با این که موشک شهاب 3 در رزمایش پیامبر اعظم 7 نیز قابلیت شلیکی با برد 2000 کیلومتر داشته است ولی بنا به آنچه که فرمانده هوا فضای سپاه آن را محدودیت فضا و مکان به دلیل داخلی بودن پرتاب‌ها خواند فقط از 1300 کیلومتر برد آن استفاده شد.
در مقایسه شهاب 3 با موشک اسکاد می توان گفت که تفاوت اصلی آن ساخت موتوری بزرگ‌تر و پرقدرت‌تر از موتور موشکهای اسکاد است تا بتواند قدرت پیشرانه بیشتری را تولید کند. این موشک از سوخت مایع برای تهیه نیروی پیشران استفاده میکند.
موشک شهاب 3 از سال 2002 تاکنون به طور رسمی ساخته میشود. این موشک یک موشک میان برد بالستیک است که در ابتدای آزمایش‌ها، 1300 کیلومتر برد داشت که با تلاش مهندسان ایرانی بهینه شد و برد آن به 2100 کیلومتر رسید. آزمایش‌های این موشک از سال 1377 تا 1382 ادامه داشت و سرانجام در تیرماه سال 1382 رسماً به آمار موشکهای ایرانی افزوده شد.
موشک بالستیک کوتاهبرد پریتوی هند
موشک بالستیک کوتاهبرد پریتوی هند
پریتوی یک سامانه موشکی بالستیکی کوتاهبرد ساخت هندوستان که از سوخت مایع بهره میبرد و از سکوهای سیار قابل شلیک است.این موشک تاحدود زیادی از سامانه های موتوری و سیستمهای هدایت موشک پدافند هوایی شوروی موسوم به سام-2 گایدلاین الهام گرفته است.
پروژه شیطان
هند در سال 1970 برنامه ای موسوم به Devil یا شیطان را برای به دست آوردن موشکهای فناوری پدافندهوایی سوخت مایع شوروی موسوم به سام-2 گایدلاین از طریق مهندسی معکوس را پایه گذاری کرد
این برنامه زیر نظر وزارت دفاع هند و آزمایشگاه پژوهشی فناوری هند( DRDL ) اجرا میشد . اولین هدف این برنامه بدست آوردن توانایی تولید موشکهای پدافندی سام-2 بود.
پروژه شیطان بطور رسمی در سال1972 به اجرا گذاشته شد. هدف سازمان هوانوردی هندوستان از این پروژه بدست اوردن برخی اطلاعات جوی و آزمایش صفحات مخازن محدود و فشرده 350 کیلوگرمی منیزیم برای بدنه مخازن سوخت مایع و بوستز سوخت جامد بود.
در ژانویه 1975 سازمان تحقیقات فضایی هند که ابعاد دیگری را از برنامه شیطان دنبال میکرد برای بررسی کاربردهای بیشتر از این پروژه منصوب شدو در ماه مارس همان سال توانست آزمایشات موفقی را انجام دهد.البته تا این زمان این برنامه هنوز نتوانسته بود فناوری لازم برای تولید موتورهای سوخت مایع هند را تامین کندو نیاز بود که برنامه حداقل چند سال دیگر ادامه پیداکند. تا پیش از توقف این برنامه در سال 1980 اجزای مختلفی از این برنامه به دست آمد از جمله تولید نوعی راکت سوخت جامد با مخزن محکم قولادی و با توان بالا که ضربه ویژه آن 200 ثانیه بود. همچنین نوعی موتور سوخت مایع با رانش سه تن نیز به عنوان مرحله دوم موشک مذکور به دست آمد.
از نتایج این پروژه طی یک برنامه اصلاح شده در سیستمهای دیگر استفاده شداز جمله توسعه موشکی بالستیکی موسوم به پریتوی در سال 1980.
پریتوی-1
طراحی موشک پریتوی-1 در سال 1983 آغاز شد. این موشک 8.5 متر طول و 1.1متر قطر دارد . بدنه موشک نیز از آلیاژ آلومینیوم ساخته شده است و دربالکهای آن نیز از جنس منیزیم استفاده شده است. چهار بالک دلتا شکل در وسط موشک و چهار بالک کنترلی برای هدایت حرکت گاز در قسمت عقبی موشک تعبیه شده است.
پریتوی-1 یک موشک تک مرحله ای با موتور سوخت مایع است که از دو موتور KB lesyev که از (مشتق شده ازموتور S2.711V) مجهز به سیستم کنترل بردار رانش با رانش حدود 14تن ( 2 موتور 35 کیلونیوتن ) بهره میبرد. و زوج پیشران آن هم سوخت متشکل از TG-02 /AK20F میباشد. حداکثر برد این موشک 150 کیلومتر است . اولین پرواز این موشک در سال 1988 انجام شد و رسما در سال 1994 به خدمت نظامی هند در آمد.
انواع کلاهکهای موشک پریتوی
پریتوی-2
پریتوی-2 (SS-250 ) در بسیاری مواردشبیه موشک پریتوی-1 است امامخازن سوخت بزرگتری دارد و سوخت بیشتری حمل میکند.این نمونه از موشک پریتوی در سال 1996 آزمایش شد. این موشک 9.4 متر طول دارد و قطر آن نیز 1.1مترو وزن آن نیز بالغ بر 4500 کیلوگرم است و همانند پریتوی-1 از دوموتور سوخت مایع شبیه موتورهای موشک پریتوی-1 استفاده میکند.اما احتمالا زوج پیشران آن تا حدی نسبت به پریتوی-1 متفاوت است. گفته میشود زوج پیشران این موشک متشکل از TG_02/Ak-271 ) است .دارابدون سامانه کنترل بردار رانش به این موشک اجازه میدهد که در ارتفاع 30 کیلومتری که پرواز عمودی را متوقف کند و جهت زاویه پرتاب موشک را به افقی تغییر دهد و با زاویه 80 درجه به سمت هدف خود اصابت کند.
در سال 2002 علاوه بر نیروی هوایی هند نیروی دریایی این کشور نیز تعدادی موشک پریتوی-2 دریافت کردند.که نام نمونه دریایی این موشک را دانوش گذاشتند. بیشتنرین برد این موشک 250 کیلومتر است.برنامه توسعه موشک پریتوی-2 از سال 1992 آغاز شد و در سال 2002 نیز موشک مذکور به تولید انبوه رسید.
موشک دانوش
دانوش عضوی از خانواده موشکهای پریتوی-2 است که قابلیت شلیک از کشتیهای
جنگی را دارد.با اینکه در سالهای اخیرا تعدادزیادی آزمایش بر روی دانوش
انجام شده اما حقیقت امر اینست که کارشناسان چیز زیادی در مورد این موشک
نمیدانند. همه متفق القولند که موشک مذکور با سوخت مایع کار میکند و کوتاه
برد است و یک موشک کشتی پرتاب است .و شباهت زیادی به پریتوی-1 دارد.
در سال 2000 اولین آزمایش از این موشک صورت گرفت . برطبق گزارشات این
آزمایش ناموفق و ناامیدکننده بود اما عده دیگری اعلام کردند که آزمایش با
موفقیت جزئی همراه بوده است.از آن زمان تاکنون بیش از 7 آزمایش بر روی
دانوش انجام گرفته است که بسیاری از آنها با موفقیت کامل همراه بودند.در
اوایل سال 2009 و سال 2010 این موشک دو آزمنایش داشت که به نظر میرسد کاملا
موفقیت آمیز بوده است.به طوری که روابط عمومی دولت هند فناوری دانوش را
تکامل یافته و پیشرفته توصیف کرد.این گزارش همچنین اشاره دارد که موشک
مذکور وارد خدمت نظامی شده اما محل استقرار و تیراژ تولید این موشکها را
اعلام نکرد.
بسیار مشکل است که بتوان متفقا در مورد دانوش اظهار نظر کرد زیرا تاکنون
کارشناسان ارقام مختلفی از داده های این موشک را ارائه داده اند.برخی
گزارشات برد آن را 250 کیلومتر میدانند اما گزارشهای دیگر برد آنرا350
کیلومتر ذکر کرده اند.اما بسیاری از گزارشات وزن کلاهک دانوش را حدود نیم
تن تخمین زده اند.این موشک میتواند کلاهک اتمی هم حمل کند اما جرم کلاهک آن
تقریبا نصف جرم کلاهک موشکهای پریتوی زمین پایه است. این موشک برای حمله
به کشتیهای جنگی دشمن در دریا و اقیانوس طراحی شده است.
دقت موشکهای پریتوی را 50متر ذکر کرده اند. اما نسل سوم این موشکها که
احتمالا دارای موتور سوخت جامد خواهند بود دقتی معادل 25 متر دارند. در
مورد دانوش اما یک منبع هندی دقت آن را 10متر اعلام کزده است که با این دقت
میتوان از این موشک برضد کشتیهای جنگی دشمن بهره برد.
حجم و جرم موشک نیز کاملا مشخص نیست .برخی منایع جرم پرتاب موشک را با
استناد به مختصات موشک پریتوی-1 4000 کیلوگرم اعلام کردند اما منمابع
دیگر جرم پرتاب دانوش را حتی تا 5500 کیلوگرم نیز تخمین زده
اند.خبرگزاریهای هند قطر موشک را 0.9 متر و طول آنرا8.53 متر اعلام کرده
اند.
سامانه دفاع موشکی هند
هند بعد از آمریکا- روسیه- و رژیم صهیونیستی چهارمین کشوری است که توانسته با استفاده از رادارهای پیشرفته و موشکهای ساخت داخل خود به آزمایش ضدموشکی اقدام کند.
PAD سامانه ضدموشکی هند است که برای انهدام موشکهای بالستیک در ارتفاعات میانی و حتی خارج از جوزمین طراحی شده است.
از آنجا که این موشک براساس موشک پریتوی ساخته شده است انتظار میرود تا ارتفاع بیش از 80 کیلومتر را مورد پوشش قرار دهد.طول موشک 10متر و قطر آن1.1متر است و وزن شلیک آن 4958 کیلوگرم است.
مرحله اول موشک از موتور موشک پریتوی استفاده میکند.مرحله دوم آن نیز یک موتور سوخت جامد است . سیستم هدایتی این موشک نیز در فاز اول پرواز اینرسیایی و فاز میانی پرواز نیز به وسیله سامانه LRTR کنترل میشود ودر فاز نهایی موشک از سیستم هدایت راداری فعال بهره میبرد. PAD قادر است موشکهای بابرد2000-3000 کیلومتر را که با سرعت 5 ماخ حرکت میکنند را منهدم کند.
نمونه پیشرفته تر PAD موسوم به PADM پنجهزار و دویست کیلوگرم
جرم دارد و از سوخت جامد بهره میبرد. قادر است که مانورهای بهتر و پیچیده
تری را نسبت به موشمک PAD انجام دهد.
موشک PAD: به راداری که بر روی نوک مرحله دوم موشک نصب شده دقت کنید.
موتور سوخت جامد مرحله دوم PAD مجهز به سیستم کنترل بردار رانش .
موشک AAD
این موشک نیز برای رهگیری موشکهای بالستیک طراحی شده است و براساس نسل سوم موشکهای پریتوی با سوخت جامد توسعه داده شده است. این موشک یک سیستم تک مرحله ایست.
این موشک مانند PAD از سیستم هدایت اینرسیایی در فاز نخست پرواز و رادار فعال در مرحله پایانی پرواز بهره میبرد. طول این موشک 7.5 متر است و 1.2 تن وزن دارد و قطرآن نیز کمتر از 0.5متر میباشد
منبع: موشک شهاب-3
انواع سوختها و اکسیدکننده های موشکهای سوخت مایع
انواع سوختها و اکسیدکننده های موشکهای
سوخت مایع
بخش نخست
سوخت TG-02در زبان آلمانی با مشخصه تونکا-250 معروف است. این سوخت نوعی هیدروکربن است که اساس آن را مواد نفتی تشکیل میدهدو از 50 درصد زایلیدین و 50 درصد تری اتیل آمین تشکیل شده است.
اکسیدکننده AK-20 نیزمتشکل از مخلوط 80 درصد HNO3 یا IRFNA و 20 درصد N2O4 میباشد.
N2O4 در دوفاز مایع و گاز دارای رنگ قهوه ای مایل به قرمز و اکسیدکننده HNO3 یا IRFNA در مجاورت هوا رنگی زرد روشن مایل به قرمز دارد.
گفته میشود موشک ماهواره بر عراق که در سال 1989 آزمایش شد از پیشران AZ-11 متشکل از
89 درصد TG-2 و11 درصد UDMH استفاده میکرد.
درذیل چند نوع موشک را که از این نوع سوخت یا اکسیدکننده استفاده میکنند با تصویر به نظر شما
علاقه مندان خواهد رسید.
موشکهای الصمود-1و2 عراق که از فناوری موشک اس-75 شوروی (موشک مورد استفاده در سامانه پدافندی سام-2 ) استفاده میکنند.
موشک هسته ای کوتاه برد پریتوی هند
اکسیدکننده AK-27 نیز از ترکیب 73 درصد HNO3 یا IRFNA و 27 درصد N2O4 تشکیل شده است.
گفتنی است موشکهای شهاب-1 و 2 و قیام-1 ایران نیز از این ترکیب پیشران بهره میبرند در طول سوختن این نوع پیشران در موتور موشک رنگی مایل به قهوه ای به خاطر اکسیدکننده آن در اطراف نازل موشک و ردی دودی به علت احتراق ناقص سوخت به وجود می آید.
البته در موتور موشک آر-12شوروی به علت سرعت بالای پیشران در چهار محفظه موتور و احتراق کاملتر این خصوصیات مشاهده نمیشود.
موشک شهاب-2 ایران
منبع: وبلاگ موشک شهاب-3