پرتاب ماهواره بر سفیر رصد

واینک افتخاری دیگر..

---

.همزمان با ولادت با سعاد حضرت امیرالمومنین (ع) اولین ماهواره

تصویربرداری سرزمین سرفراز ایران زمین با نام رصد با حامل

سفیر رصد پرتاب و با موفقیت در مدار قرار گرفت.

---

ماهواره رصد از کلاس ریزماهواره های سنجش از دور است که قابلیت تصویر برداری و ارسال تصاویز به ایستگاههای زمینی را دارد.

این ماهواره نسبت به ماهواره امید از زیرسامانه های پیچیده تری بهره میبرد از جمله آرایه های خورشیدی - سامانه ناوبری فضایی- سیستم عکسبرداری اپتیکی از سطح زمین با قدرت تفکیک 150 متر و سامانه ارسال تصاویر به زمین و...

ماهواره رصد 15.3 کیلوگرم وزن دارد.

حامل سفیر رصد نیز از کلاس ماهواره برهای سبک است که 26 تن وزن دارد. سفیر یک ماهواره بر دومرحله ایست . این حامل مشابه همان حاملی است که ماهواره امید را در مدار قرا داد.

موتور این ماهواره بر 32 تن رانش تولید میکند و از کلاس موتورهای سوخت مایع است.

موتور مرحله دوم این ماهواره بر قابلیت جیمبال دارد یعنی به سامانه کنترل بردار رانش مجهز است . سامانه کنترل بردار رانش به این مرحله امکان مانور در خلا را میدهد . معمولا در محیط جو فشرده سطوح کنرلی مانند بالها و بالکها این وظیفه را برعهده دارند.

چند تصویر از حامل سفیر...

حامل سفیر 22 متر طول و 26 تن وزن و قطری معادل 1.25 متر دارد.

موتور مرحله اول سفیر رصد از نوع موتورهای سوخت مایع است وتوانایی تولید 32000 کیلوگرم پیشران مفید را دارد  . قطر اگزوز خارجی این موتور 1.25 متر است .  این موتور قادر است یک محموله 26 تنی را تا ارتفاع 69 کیلومتری زمین بالا ببرد. مرحله اول ماهواره بر سفیر رصد بعد از جدایش به زمین باز میگزدد تا برای پرتابهای بعدی مورد استفاده قرار گیرد..

احتمالا جدایش مراحل اول و دوم ماهواره بر سفیر رصد  بر فراز استان سیستان و بلوچستان صورت گرفته است.

پوشش بالایی حفاظت کننده از ماهواره موسوم به فیرینگ

این پوشش ماهواره قرار داده شده در نوک موشک را از انواع تنشهای مخرب مکانیکی . آیرودینامیکی - صوتی - دمایی -محفوظ نگه میدارد.

محموله یک موشک ماهواره بر در هنگام پرتاب متحمل انواع فشارهای صوتی ناشی از صدای موتورهای موشک و تنشهای لرز ه ا ی و مکانیکی ناشی از لرزش شدید ماهوارهبر که  براثر بارهای سنگین آیرودینامیکی و سامانه تولید رانش بوجود می آید -و تنشهای دمایی ناشی از تغییر ارتفاع و دمای محیط پروازی میشود لذا برای حفاظت از محموله در برابر این تنشها لازم است که آنرا با پوششهای عایق صدا- لرزش- حرارت  و با ساختاربسیار مستحکم  بپوشانند.  ضمن اینکه این پوشش نباید در برابر ارسال آنلاین وضعیت محموله عایق باشد.

به گفته برخی منابع فیرینگ بکار رفته در ماهواره بر سفیر -1 که در نیمه شعبان 1387 به فضا پرتاب شدمانع از ارسال اطلاعات ماهواره شبیه سازی میشد که این نقص در زمان پرتاب ماهواره امید برطرف شدو ماهواره امید با موفقیت در مدار قرار گرفت.

در پایان این دستاورد عظیم را به همه متخصصان اقتدار آفرین این

سرزمین اقتدار آفرین تبریک عرض میکنیم.

تسلیحات هسته ای حق مسلم ماست...

تسلیحات هسته ای حق مسلم

ماست...

---

در حالیکه قدرتهای هسته ای جهان در حال حاضر هزاران کلاهک هسته ای بسیار ویرانگر را در زرادخانه های مخوف خود انبار کرده اند و کشور عزیز مان ایران هم رسما در لیست اهداف حملات اتمی آنهاست چه توجیهی برای قوی نشدن داریم.؟

---

دولت آمریکا بالغ بر 300 نفر نیروی نظامی و هزاران فروند جنگنده و بالگرد را در خاورمیانه مستقر کرده و دو کشور عراق و افغانستان را نیز در اشغال خود دارد. در یک کلام بدون داشتن نیروی نظامی کار آمد و ویرانگر ایران کاملا در برابر حمله گسترده رژیم آمریکا آسیب پذیر است.

بمب افکن بی-2 موسوم به شبح

پنهانکار - دقیق و ویرانگر ....سلاحی که گفته میشود توانایی آن برابر با 70 جنگنده متعارف است . و قادر به حمل تسلیحات ویرانگر اتمی است.

آمریکا از یک سو خود را مدعی خلع سلاح هسته ای جلوه داده و از این طریق دریچه های پیشرفت ملت ها را به این بهانه مسدود می کند و از سوی دیگر تلاش می کند توانمندی های انسانی و فیزیکی ملت ها را برای دستیابی به دستاوردهای علمی بشری منهدم ساخته و از میان بردارد».

آمریکا از تنها دارنده کلاهک های هسته ای در خاورمیانه یعنی رژیم صهیونیستی که به هیچ یک از مقررات بین المللی حتی قطعنامه های شورای امنیت وقعی ننهاده و سابقه ای مملو از جنایت، تجاوز و اشغالگری داشته و در تاسیسات مخفی هسته ای خود هم چنان در حال افزودن بر انبار کلاهک های هسته ای است، بی وقفه حمایت بی قید و شرط می کند».

درقرارداد دو جانبه کاهش کلاهک های هسته ای موسوم به استارت-2 هیچ ساز و کار راستی آزمایی مشاهده نمی شود و بنابراین اجرای کمی و کیفی همان قرارداد نیز با شک و تردید جدی مواجه است.

بر اساس سند موسوم به

NPRآمریکا برنامه گسترده ای  برای استقرار سلاحهای هسته ای تاکتیکی از اروپا تا خلیج فارس را طراحی کرده است.

رژیم انگلیس نیز به مدرن سازی سامانه های هسته ای ترایدنت (سامانه پرتاب کلاهک های هسته ای) ادامه می دهد که دست کم تا یک قرن دیگر تداوم خواهد داشت. اخیرا نیز رژیم انگلیس در یک اقدام کاملا غیرقانونی قرارداد مشارکت هسته ای با فرانسه را امضا کرده تا از یک سو اطلاعات ساخت و مدرن سازی بمب های هسته ای را به مشارکت بگذارد و از سوی دیگر دو کشور هزینه کمتری برای گسترش زرادخانه هسته ای خود صرف کنند.

رژیم ایالات متحده آمریکا در سند NPR رسما جمهوری اسلامی ایران را به تهاجم هسته ای تهدید می کند. آمریکا با هدایت و حمایت از رژیم صهیونیستی نقش غیرقابل انکاری در به شهادت رساندن دانشمندان هسته ای ایران داشته است. نقش آمریکا در برنامه ریزی برای اخلال در صنایع هسته ای ایران از جمله اشاعه بد افزار استاکس نت برای جلوگیری از پیشرفت برنامه های صلح آمیز هسته ای غیرقابل انکار است. دولت آمریکا در آخرین سند NPR مجددا ضربه اول هسته ای را به رسمیت شناخته و بر حق آمریکا بر به کارگیری از حمله اول هسته ای تاکید کرده است».

ایران چگونه به حساب«پاتریوت آمریکا»می رسد

چند راه حل ساده برای انهدام یک سامانه مدرن؛

ایران چگونه به حساب«پاتریوت آمریکا»می رسد

تعداد انبوه موشک های فاتح 110 در کشور و البته امکان استفاده از راکت های کم ارزش ولی با ابعاد و عملکرد مشابه به عنوان هدف اولیه و گول زننده سامانه پاتریوت را باید از جمله راهکارهای مد نظر برای از بین بردن سامانه گران قیمت و پر زرق و برق آمریکا دانست.

 پاتریوت یک سامانه موشکی پدافند هوایی متحرک است که در ابتدا برای پدافند هوایی بر ضد هواپیماها و موشکهای کروز و نیز در سال-های اخیر بر ضد موشکهای بالستیک برد کوتاه به میدان آمده است. سامانه پاتریوت در واقع برای عملیات در اروپا بر ضد هواپیماهای دارای ارتفاع زیاد شوروی سابق و موشک های کروزی که با سرعت 2 ماخ (1500 مایل بر ساعت) حرکت می کنند و نیز به منظور جلوگیری از دیده شدن به صورت متحرک و فقط برای چند ساعت کار در یک محل طراحی شده بود.

سامانه موشکی پاتریوت با مشخصه MIM-104 موشکی است زمین به هوا مخصوص ارتفاعات متوسط و بالا، متحرک و با توان عملیاتی در شرایط مخلتف جوی و پیشران یک مرحله ای از نوع سوخت جامد از نوع HTPB. کارهای طراحی و تولید این سامانه در دهه 1970 اجرا شده و در دهه 1980 وارد خدمت شده است. قلب و حساس ترین  بخش سامانه، راداری است که با رایانه کنترل می شود. آنتن رادار از نوع آرایه فازی چند منظوره به طول 2.5 متر است و از 5161 عنصر ساخته شده است.

 

در این بخش که مطالعات بیشتری به وسیله آلمان و آمریکا روی آن اجرا شده است، عملیات تجسس، دریافت هدف و هدایت به سرعت انجام می گیرد. کلیه افدامات و عملیات راداری شامل کشف، شناسایی، تعقیب هدف و هدایت موشک منحصراً به وسیله یک رادار چند منظوره انجام می شود.

نمونه های اصلی این سامانه شامل PAC-1، 2 و 3 است. موشک های رهگیر PAC-3 برخلاف موشک های پاتریوت قبلی که با نزدیک شدن به اهداف و منفجر کردن آنها در آسمان عمل می کردند، دارای مواد منفجره نیستند و در عوض به منظور انهدام موشک های کوتاه و میان برد که کلاهک های اتمی، بیولوژیکی یا شیمیایی حمل می کنند، به انرژی جنبشی (به مفهوم ضربه زدن و منهدم کردن) متکی هستند. سامانه پی-ای-سی-3 موشک هایی کوچکتر اما به لحاظ کمی چهار برابر بیشتر از پی-ای-سی-2(16 فروند به جای چهار فروند) حمل می کند ولی برد آن به نسبت نمونه های پیشین کمتر است.

بررسی یک حادثه مهم

در 25 فوریه 1991 در خلال جنگ خلیج فارس، سکوی پرتاب موشک پاتریوت آمریکا در ظهران عربستان سعودی در درگیری با یک موشک اسکاد عراقی ناکام ماند. موشک اسکاد به یکی از آسایشگاه های سربازان آمریکایی اصابت کرد و 28 سرباز کشته و حدود 100 نفر دیگر مجروح شدند. گزارشی از طرف دفتر بررسی سانحه به عنوان دلیل این عدم موفقیت ارائه و در آن چنین عنوان شد: «بروز اشکال در کارایی موشک پاتریوت. مشکل نرم افزاری منجر به عمل نکردن سامانه در ظهران عربستان سعودی شد.»

 

در نتایج نهایی مشخص شد که علت، یک محاسبه غلط مربوط به خطاهای ریاضی رایانه از زمان راه اندازی آن بود؛ به خصوص زمان یک دهم ثانیه که توسط ساعت داخلی سامانه اندازه گیری می شد برای تولید زمان به ثانیه در یک دهم ضرب می شد. این محاسبه با استفاده از رجیستر 24 بیتی با ممیز ثابت به نمایش در می آمد؛ به ویژه مقدار یک دهم که یک بسط باینری نامتناهی دارد، بعد از ممیز پایه در 24 بیت بریده می شد.

 

 

 این خطای کوچک برش وقتی در عدد بزرگی که زمان را در یک دهم ثانیه می دهد ضرب شود منجر به خطای قابل تشخیصی خواهد شد. در حقیقت سکوی استقرار و پرتاب موشک پاتریوت در حدود 100 ساعت روشن بوده است و یک محاسبه ساده نشان می دهد که خطای زمانی حاصل، مربوط به خطای تقویت شده برش حدود 0.34 ثانیه بود.

یک موشک اسکاد در هر ثانیه مسافت در حدود 1676 متر را طی می کند و در این زمان موشک در حدود نیم کیلومتر(573.2 متر) را طی کرده است. این مقدار کافی بود که موشک اسکاد دورتر از شعاع عمل رادار پاتریوت قرار گیرد. با وجود این که محاسبه زمانی صحیح در بعضی از قسمت های مجموعه اما نه همه آن بهبود یافته بود اما این ایراد به طور کامل مرتفع نشده بود.

پیش بینی شعاع عمل رادار در اینکه موشک اسکاد در لحظه بعد کجا ظاهر می شود تابعی از سرعت اسکاد و زمان آخرین آشکارسازی رادار است. سرعت یک عدد حقیقی است که می تواند به عنوان یک عدد کامل بیان شود. زمان به صورت پیوسته توسط ساعت درونی سامانه به دهم ثانیه نگهداری شده اما به صورتعدد صحیح یا کامل بیان می شود.

 

هرچه سامانه بیشتر کار می کرد زمان عدد بزرگتری را نشان می داد. برای پیش بینی اینکه اسکاد در لحظه بعد کجاست، هم زمان و هم سرعت باید به صورت اعداد حقیقی بیان شوند.
 

تشریح سامانه پاتریوت

پاتریوت به عنوان جزئی از یک گردان که به طور معمول از شش سکوی پرتاب تشکیل شده است به کار می رود. هر سکو از قسمت های زیر تشکیل شده است: یک واحد رادار زمین پایه برای دیده بانی و آشکارسازی، ردگیری و درگیری با هدف؛ یک ایستگاه کنترل درگیری برای فرمان دستی یا خودکار و کنترل رهیاب های موشک، هشت پرتابگر موشک و یک گروه رله مخابراتی برای پشتیبانی از ارتباطات و مخابرات. یک مرکز هماهنگ سازی اطلاعات، سکوها را کنترل و عمل آن ها را با گردان های دیگر و مقامات بالاتر فرماندهی هماهنگ می کند.

قلب سامانه پاتریوت، رایانه کنترل آن است. این قسمت ارائه کننده عملکرد اصلی سامانه برای ردیابی و ردگیری هدف، مانند عملکردهای مدیریت جنگی، فرمان و کنترل است. رایانه کنترل پاتریوت که در عملیات طوفان صحرا به کار رفت بر اساس طراحی دهه 1970 بود که در انجام محاسبات دقیق، قابلیت به نسبت محدودی داشت.

 

برای انجام عملیات، رایانه کنترل جنگ افزار پاتریوت ، اطلاعات مربوط به هدف را از سامانه راداری دریافت می کند. رادار پاتریوت، پالس های الکترونیکی می فرستد که فضای هوایی بالای خود را اسکن (جاروب) می کند؛ وقتی که پالس ها به هدف برخورد کنند، به سوی سامانه رادار بازتابیده می شوند و به عنوان یک شیء یا نمودار روی صفحه نمایش پاتریوت توسط نرم افزار سامانه را برای ردگیری انواع معینی از اشیاء از جمله هواپیماها، موشک های کروز یا موشک های بالستیک تاکتیکی(مانند اسکاد) آموزش می دهند و برنامه ریزی می کنند.

 

در عملیات طوفان صحرا، پاتریوت برای ردگیری موشک های بالستیک تاکتیکی آموزش داده شده بود. برای رایانه پاتریوت، شناسایی، ردگیری و رهیابی این موشک ها و اطلاعات مهمی که آن ها را توصیف کند، توسط الگوریتم شعاع عملیاتی سامانه نگهداری می شد.

پس از اینکه رادار پاتریوت، یک شیء هوایی را که مشخصات یک موشک اسکاد را دارد شناسایی کرد، ردگیر شعاع عملیاتی -یک ابزار شناسایی الکترونیکی در داخل سامانه رادار- محدوده ای را در هوا محاسبه می کند که سامانه در مرحله بعد باید آنجا جستجو کند. ردگیر شعاع عملیاتی، اطلاعات اشیای هوایی را از محدوده محاسبه شده استخراج و فقط اطلاعات لازم برای ردگیری، هدف گیری و ردیابی اسکادها را پردازش می کند. یافتن یک شیء در محدوده ردگیری شعاع عملیاتی وجود اسکاد را تأیید می کند.

پاتریوت در خاورمیانه

کمپانی های اسلحه سازی آمریکا همواره در تلاش برای فروش محصولات خود به بازار متمول و فاقد استراتژی خاورمیانه و آسیای غربی بوده اند و در این میان کشورهای عرب منطقه که با رویه ایران هراسی تحریک می شوند، از خرید گران ترین سلاح ها و حتی خریدهای بیش از نیاز خود -که در سالهای بحران اقتصادی غرب بیشتر هم شده-فروگذاری نمی کنند.

 

سامانه دفاع هوایی پاتریوت نیز از این قاعده جدا نبوده و بخصوص با موفقیت های چشمگیر موشکی کشورمان بعد از معرفی موشک بالستیک میانبرد شهاب3 و ایران هراسی گسترده رسانه های غربی، تمایل به در اختیار گرفتن این سامانه بیشتر نیز شده است. خصوصاً مدل پی-ای-سی3 از سامانه پاتریوت که قیمت هر موشک آن به چند میلیون دلار بالغ می شود اخیراً به کشورهای دیگری در منطقه از جمله کشور کوچک کویت و امارات متحده عربی ارائه شده است. کشورهای دارنده این سامانه در خاورمیانه شامل عربستان سعودی، بحرین، کویت، مصر، اردن و رژیم اشغالگر قدس هستند.

آیا پاتریوت نسل جدید شکست ناپذیر است؟

اشاره به شکست این سامانه در ردگیری موشک های بالستیک عراقی گویای شکست پذیری هر سلاحی در هر زمانی است. نمونه های فعلی این سامانه نیز از این قاعده مستثنی نیستند و دارای ضعف های بارزی هستند. به عنوان مثال یک فروند موشک هارم شلیک شده از جنگنده های آمریکایی در جریان اشغال عراق، موفق به اصابت به رادار پیشرفته این سامانه شد.

 

این در حالی است که موشک های ضد رادار پیشرفته تر و مرگبارتری نسبت به هارم، در اختیار ایران است که از احتمال اصابت به هدف و سرعت بالاتری برخوردار هستند. در حملات موشکی عراق به اسرائیل نیز این سامانه تنها حدود یک پنجم یعنی 20 درصد از موشک های قدیمی و بی دقت بالستیک عراقی را منهدم کرد.

* ایران چه سلاح های ضد پاتریوتی دارد؟

به گزارش مشرق، با توجه به اینکه در این سامانه، محوریت با رادار اصلی آن است، هدف قرار دادن آن به هر طریق ممکن به معنی از کار افتادن این این سامانه است. به جز کاربرد موشک های ضد رادار، استفاده از تسلیحات هوابرد دورایستا نیز راه حل دیگری برای ضربه زدن به این سامانه است.

 

موشک دورایستای قاصد3 با برد فعلی 120 کیلومتر، یکی از بهترین گزینه ها برای این منظور خواهد بود؛ خصوصاً وجود قابلیت هدایت خودکار و عملکرد به صورت «شلیک کن-فراموش کن» و دقت بسیار بالا در اصابت که به صورت نقطه زن و با خطای به اصطلاح صفر-صفر، این موشک جدید ساخت داخل را به وسیله مطلوب برای سرکوب پدافند هوایی دشمن تبدیل می کند.

 

 البته سرجنگی قدرتمند و امکان شلیک و پرواز قاصد3 در ارتفاع پایین نیز به اجرای موفق عملیات و شناسایی دیرتر جنگنده شلیک کننده کمک می کند و البته باید گفت موشک های پاتریوت محدودیت حمله به اهداف پروازی در ارتفاع پایین دارند.

روش دیگر برای از کار انداختن این سامانه، تهاجم با موشک های بالستیک تاکتیکی بسیار دقیق و سریع و با ارتفاع عملکرد پایین مانند موشک مشهور فاتح-110 است. فاتح-110 با برد بیش از 250 کیلومتر در مدل های مختلف و دقت فوق العاده و سر جنگی قدرتمند خود، امکان حمله به سایت های پاتریوت را از داخل خاک کشور، در صورت حماقت محض دشمن در ایجاد درگیری نظامی با ایران را می دهد.

 

 

این موشک از پرتابگر تمام متحرک شلیک شده و در به مدت زمان بسیار کوتاهی برای آماده سازی نیاز دارد و شتاب اولیه بالای آن نیز، امکان شناسایی شدن توسط دشمن را کاهش می دهد؛ تعداد انبوه این موشک در کشور و البته امکان استفاده از راکت های کم ارزش ولی با ابعاد و عملکرد مشابه به عنوان هدف اولیه و گول زننده سامانه پاتریوت را نیز نباید از نظر دور داشت.

 

از اینرو، با در نظر گرفتن میزان احتمال انهدام موشک های بالستیک توسط پاتریوت در خوشبینانه ترین حالت، پس از منهدم کردن چند موشک، خود این سامانه قربانی خواهد شد. البته برخی دیگر از تجهیرات مقابله نیروهای مسلح کشورمان با سامانه پاتریوت نیز تاکنون اعلام رسمی نشده اند، لذا نمی توان آنها را معرفی و کارکردشان را تشریح کرد.

اما نکته ای که باید به آن توجه شود، شناسایی مکان سامانه های دفاع هوایی دشمن است. هر چند سابقه عملیاتی اتریوت نشان داده کاربران آن تمایل به استقرار سامانه به صورت ثابت و دائمی در یک منطقه را دارند، اما اساساً پاتریوت از قدرت تحرک مناسبی برخوردار بوده و بیشتر اجزای این سامانه بر روی کامیون حمل می شود. بنابراین لزوم رصد دائمی مواضع دشمن و نقل و انتقال این سامانه که البته بیشتر در اطراف مناطق مهم صورت خواهد پذیرفت از جمله فعالیت های بسیار مهم برای مقابله با آن در روزگار نبرد است؛ امری که به مدد تنوع گسترده سامانه های اطلاعاتی و تجهیزات بدون سرنشین کشور هم اکنون نیز در مناطق مختلف در حال اجرا است.

ارابه آتشین رزمندگان اسلام

نگاهی بر بهینه سازی های بومی تجهیزات رزمی تی-72؛



ارابه آتشین رزمندگان اسلام

تی-72 برای همه آنهایی که با تاریخ نبردهای دفاع مقدس آشنایی داشته باشند، نامی شناخته شده است. به خصوص بکارگیری این تانک در قالب راهبرد «دفاع متحرک» توسط دشمن نقش مهمی در برخی عملیات ها ایفا کرد.

به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، تی-72 برای همه آنهایی که با تاریخ نبردهای دفاع مقدس آشنایی داشته باشند، نامی شناخته شده است. پس از تجهیز ارتش بعثی عراق به نمونه های ابتدایی این تانک شرایط سخت تری برای رزمندگان اسلام پدید‌ آمد به خصوص بکارگیری این تانک در قالب راهبرد «دفاع متحرک» توسط دشمن. مهمترین ویژگیهایی که تی-72 به آن معروف بود، تحرک بالا، برجک کوچک و با شکلی که راکت های آرپیجی-7 بر آن سخت اثر می کرد بود. هر چند که ایمان و ابتکار دلاوران جبهه حق، بر این ابزار مادی نیز پیروز گشت اما یاد آن در ذهن فرماندهان باقی بود و با به غنیمت گرفته شدن تعدادی از این تانک مقدمه حضور آن در نیروهای مسلح کشورمان پیدا شد. پس از پایان جنگ تحمیلی و عملیات نظامی آمریکا بر ضد عراق در سال 1991 و مشخص شدن ایرادات نمونه های ابتدایی اقدام به خریداری نمونه های مناسبی از این تانک از خارج از کشور شد. پس از ورود این تانک به سازمان رزم، متخصصان توانمند کشورمان با بکارگیری آن در شرایط متنوع اقلیمی کشور و پیشرفت های فناوری در صنایع دفاعی بومی،‌ اقدام به بهینه سازی های مختلفی بر روی آن نمودند بطوریکه از نظر سامانه های داخلی، تی-72 های ایران تفاوت های محسوسی با همتایان خود در خدمت سایر کشورها پیدا کردند.
یکی از نمونه های موجود این تانک در ایران، تی-72-اس است. تی-72-اس یک خودروی رزمی زرهی تمام شنی دار مجهز به سلاح های قدرتمند، حفاظت زرهی قابل اطمینان و دارای تحرک بالا و دارای سه نفر خدمه است. این تانک به یک توپ 125 میلیمتری بدون خان که در راستای ارتفاع و سمت، پایدارسازی شده است، یک تیربار 7.62 میلیمتری PKT هم محور با توپ و یک تیربار 12.7 میلیمتری ضدهوایی مجهز می باشد.
تی-72-اس طولی برابر 9 متر و 53 سانتیمتر(در حالت رو به جلو بودن توپ)، عرض 3 متر و 37 سانتیمتر و ارتفاع تقریبی 2 متر و 23 سانتیمتر دارد.
این مدل از تانک تی-72، با ادوات ترازکننده و نشانه گیری ومسافت یابی لیزری بسیار دقیق تجهیز شده به علاوه یک سامانه بارگذاری خودکار که نرخ شلیک مؤثر بالایی را تضمین می کند.
سامانه کنترل آتش نصب شده در این تانک، هدف گیری اهداف ثابت و متحرک را در شرایط سکون و حرکت تانک، ‌بطور دقیقی ممکن می سازد. این سامانه با تمامی مهمات مصرفی در تانک تی-72-اس سازگار بوده و دقت شلیک و احتمال اصابت به هدف را برای این خودروی زرهی رزمی به نحو چشمگیری افزایش می دهد. توانایی شلیک در حال حرکت،‌ باعث کاهش آسیب پذیری تانک در حملات ضد تانک دشمن شده و ارزش رزمی و بقاپذیری این تانک را در میدان نبرد افزایش می دهد. قابلیت آسان انتخاب اهداف در شرایط مختلف آب و هوایی و همچنین خط دید هدف، بطور مستقل از راستای سلاح نیز به مدد این سامانه کنترل آتش پیشرفته ممکن گردیده است.
همچنین بخش های دیگری نیز به این سامانه قابل الحاق است که موجب افزایش احتمال اصابت گلوله به هدف در اولین پرتاب می شود. از جمله سامانه هایی برای پایدار نمودن لوله توپ و دید توپچی.

برخی اجزای سامانه کنترل آتش

سلاح اصلی این تانک قدرتمند، یک قبضه توپ کالیبر 125 میلیمتری از نوع 2A46M است.(کالیبر به قطر داخلی لوله سلاح یا قطر خارجی گلوله گفته می شود) این توپ از مهمات متنوعی استفاده می کند که شامل گلوله های عادی، گلوله های پر سرعت نفوذگر و موشک زره است. نحوه تغذیه مهمات در این توپ به هر دو نوع دستی و خودکار است که نواخت تیر در این دو حالت 4 و 8 شلیک در دقیقه خواهد بود.
ساده ترین نوع مهمات این تانک از نوع انفجاری شدید است. این پرتابه با طول 677 میلیمتر و جرم 23 کیلوگرم، 3.4 کیلوگرم TNT حمل کرده و به نهایت برد 12200 متر می رسد. این پرتابه با سرعت 850 متر بر ثانیه از لوله توپ خارج شده و دارای پره های فولادی پایدار کننده در انتهای خود است.
دیگر مهمات توپ2A46M ، گلوله ضد زره می باشد. این پرتابه، در جلوی خود به یک میله پیزوالکتریک به عنوان حسگر برخورد و فعال کنند فیوز اصلی مجهز است و حدود 1.6 کیلوگرم از جرم 19.34 کیلوگرمی آن را ماده منفجره تشکیل می دهد. در انتهای این پرتابه شش پره فولادی نصب شده که پایداری مناسبی برای آن در حال پرواز به سوی هدف فراهم می آورد. مهمات ضد زره تانک تی-72 توان نفوذ در 550 میلیمتر زره را داشته با سرعت خروج 905 متر بر ثانیه از لوله به برد 4000 متر دست پیدا می کند که بردی مناسب برای صحنه نبردهای امروز است.
اما تانک پر قدرت تی-72، به یکی دیگر از مرگبارترین تسلیحات ضد زره از نوع APFSDS نیز مجهز است. این نوع مهمات که نام آنها برگرفته از ترجمه لاتین عبارتی معادل با پرتابه پایدار شده سوراخ کننده زره می باشد با بهره گیری از پدیده افزایش انرژی جنبشی در صورت کاهش وزن پرتابه(با انرژی ورودی یکسان) به سرعت فوق العاده بالای 1715 متر بر ثانیه در خروج از لوله توپ دست می یابد(بر مبنای اطلاعات مندرج در سایت وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح). جرم این پرتابه 6.5 کیلوگرم بوده و توان نفوذ آن 470 میلیمتر بوده و به بیشینه برد 3000 متر دست می یابد. البته از شرایط عملیاتی این مهمات اطلاعی در دست نیست.
آخرین نمونه از مهمات تانک های ارتقاء داده شده تی-72 که به آن می پردازیم، موشک تندر است. این موشک برای انهدام زره پوشش ها، تأسیسات بتنی، هداف پروازی کم سرعت و با ارتفاع پروازی پایین و نیز اهداف دریایی ساخته شده است. با توجه به اینکه این پرتابه از نوع هدایت شونده است، قابلیت درگیر شدن با اهداف متحرک را داراست که در سه نمونه قبلی مهمات وجود نداشت. سامانه هدایت آن از نوع لیزری فرمان به خط دید نیمه خودکار(SACLOS) بوده و کاربر تنها نیاز به نگهداشتن نشانه موجود در سامانه هدفکیری روی هدف تا لحظه برخورد دارد. سرجنگی 3.5 کیلوگرمی، قابلیت نفوذ 700 میلیمتر سرعت خروج از دهانه لوله برابر با 370 متر بر ثانیه، کمینه و بیشینه برد 100 و 4000 متر و قابلیت کارکرد در دمای 50-/+ درجه سانتیگراد از ویژگیهای این موشک است.
به گزارش مشرق، تمامی مهمات فوق و حتی بسیاری از قطعات و سامانه های دیگر خود تانک، توسط صنایع دفاعی کشور تولید شده و در اختیار واحدهای عملیاتی در سراسر کشور قرار گرفته است. همین مشخصات مختصر از این مهمات،‌ توان بالای تانک تی-72 را که توسط متخصصان داخلی بهسازی شده و به این سطح از توانمندی رسانده است نشان می دهد. بنابراین این تانک در صحنه نبرد های امروز یه اهرم قدرت برای نیروهای دفاعی کشورمان خواهد بود.

ده ها دستگاه تانک تی-72 در تصویر بالا مشاهده می شوند

تیربار ضدهوایی با تجهیزات ترازکننده و نشانه گیری تجهیز شده است که شلیک به هر دو نوع اهداف هوایی و زمینی را ممکن می سازد. تی-72-اس به ادواتی مجهز شده که برای محافظت خدمه و تجهیزات داخلی از امواج شوک در صورت وقوع یک انفجار هسته ای طراحی شده اند به همان ترتیب که در برابر ذرات رادیواکتیو در هنگام عبور از یک ناحیه آلوده.
تانک تی-72-اس با توجه به جرم نچندان زیاد خود در بین تانک های اصلی میدان نبرد که به حدود 44.5 تن بالغ می شود و بکارگیری یک موتور خنک شوند با مایع با توان 840 اسب بخار از تحرک بالایی در صحنه نبرد برخوردار است. همچنین، سامانه جعبه دنده الکتروهیدرولیکی (TAG)نصب شده در این نمونه در برنامه به روزرسانی توسط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح کشورمان، رانندگی با این تانک را ساده تر و مانورپذیری آن را افزایش داده است. سامانه های مکانیکی در آن با نمونه الکتروهیدرولیکی جایگزین شده است. با بهره گیری از این جعبه دنده، امکان انتخاب هوشمندانه مناسب ترین نسبت دنده با توجه به دور موتور و شرایط مسیر حرکت فراهم شده است که به افزایش قابلیت های دینامیکی این تانک پرتحرک انجامیده است.
این تانک به لوله زیرآبی برای عبور از رودخانه، وسایل حفر خندق و نیز به وسایلی برای محافظت خود در برابر بمب های آتش زا و ناپالم مجهز شده است. تدابیری برای نصب آج های مینروبی برای ایجاد معابر در زمین های آلوده به مین اندیشیده شده است. برای تضمین پنهان شدن در مواقع لزوم، تانک به تجهیزات ایجاد دود و پرتاب نارنجک های دودزا و برای خاموش کردن آتش داخلی، سامانه اطفاء حریق مجهز به تانک افزوده شده است.
این تانک با یک سامانه حفاظتی فعال تجهیز شده است که محافظت آن را در برابر پرتابه های دارای خرج گود افزایش می دهد. در این تانک با بهره گیری از زره های واکنشی انفجاری، حفاظت بالایی در برابر پرتابه های ضد تانک پدید آمده است؛ حتی موشک های چند مرحله ای خرج گود نیز در برابر این نوع از زره ها، دچار افت کارایی می شوند. این زره ها از بسته های مواد منفجره غیر حساس(HMX) تشکیل شده که به طورت جعبه هایی بر روی نقاط مختلف تانک نصب شده اند از جمله پیشانی(جلو)، روی برجک تانک و همچنین طرفین آن. با برخورد سلاح های ضد تانک به این زره، ماده منفجره عمل کرده و با انفجار آن،‌ پرتابه ضد تانک منهدم شده و خود تانک از آسیب در امان می ماند. البته این زره ها به گلوله های 7.62 میلیمتری و برخی کالیبرهای بالاتر حساس نیستند تا دشمن با استفاده از آنها اقدام به انهدام این زره ها پیش از شلیک موشک ننماید. این جعبه های انفجاری با ویژگی هایی نظیر وزن سبک، عدم انفجار بسته های مجاور در صورت عمل کردن بسته مورد اصابت باعث افزایش حفاظت تانک با هزینه کم می شوند.
البته نمونه های دیگری از سامانه های دفاعی نیز بر روی تانک های تی-72 کشورمان دیده شده است از جمله حفاظ های قفس مانند(میله ای-شبکه ای) دور برجک و اطراف بدنه که این تانک را در برابر راکت های دوشپرتاب محافظت می نماید(تصویر زیر).

 

انواع سامانه های مدیریت صحنه نبرد، سامانه های مخابراتی پیشرفته دیجیتال با قابلیت کارکرد در شرایط جنگ الکترونیکی دشمن، سامانه های دید در شب با پهنه دید وسیع برای تمام خدمه تانک که باعث حفظ کارایی تی-72 های کشورمان در شب می گردد، توسط صنایع مختلف داخلی تولید شده و در این وسیله زرهی ارزشمند بکارگیری شده است.
به گزارش مشرق، امکان تمام تعمیرات و بهینه سازی های بومی مختلف در این تانک، با وجود اصل و نصب خارجی آن، از ارزش رزمی تی-72 های کشورمان در نبرد حتی در صورت عدم همکاری سازنده آن که شرح افتضاحات او در پیمان شکنی، امروزه مثنوی 70من یا بیشتر شده است، نمی کاهد بلکه تسلط متخصصان داخلی بر تمام زوایای عملکردی این وسیله و ارتقاهای مختلف آن به خصوص با در نظر گرفتن وقایع نبردهای زرهی خاورمیانه پس از جنگ تحمیلی که خود این تانک نیز در آنها حضور داشته، نشان از بومی سازی فناوری تانک های اصلی میدان نبرد در کشورمان دارد. در واقع خریداری و استفاده این تانک، بر مبنای مصلحت های دفاعی در سالهای پس از جنگ تحمیلی بوده و نیروهای مسلح کشورمان با نوسازی و بهسازی تانک ها و سایر ادوات زرهی پیشین خود به توان دفاعی کشور اعتلای دوچندان داده اند. بارز ترین نشانه در خودکفایی ایران در این رده از تسلیحات دفاعی، خانواده تانک های ذوالفقار است که به نظر کارشناسان برای ورود تمام عیار به خدمت فضای مدرن خودروهای زرهی توسط نیروهای داخلی طراحی و تولید شده و در آینده به یاری خدا به آنها خواهیم پرداخت.

نیروی موشکی بالستیک رژیم عربستان سعودی

نیروی موشکی بالستیک عربستان سعودی

دراواسط دهه 1980 عربستان سعودی برنامه نیروی موشکی بالیستیک خود را پی ریزی کرد. در آن زمان نه کشورهای مسلمان نظیر پاکستان از برنامه موشکی قابل توجه برخوردار بود و نه کشورهای خارج از جهان اسلام مانند کره شمالی.

تنها کشور تولیدکننده موشکهای بالستیک که تمایل به صادرات محصولات موشکی خود داشت کشور چین بود. مقارن با پایان دهه 1980 چین با توسعه یک موشک بالستیک مجهز به سرجنگی متعارف برای صادرات به عربستان موافقت کرد. سلاحی که برای بهبود انتخاب شد موشک میانبرد بالیستیک دی اف-3 ای (سی اس اس-2) بود . موشکی مجهز به کلاهک اتمی که بیش از یک دهه در اختیار ارتش چین بود.

اولین موشک در سال1988 به عربستان سعودی تحویل داده شد و دقیقا مشخص نیست چه تعداد از این موشکها در اختیار عربستان قرار گرفته است . در مورد تعداد موشکهای تحویلی منابع آمار متفاوتی را ذکر کرده اند. از 30 فروند موشک و 9 لانچر (سکوی شلیک) تا 120 موشک و 12 لانچر . که با توجه به تاسیسات شناسایی شده برآورد دوم صحیح تر است.

دو ساختمان به طور قطع شناسایی شده اند. هر یک میزبان دو پادگان وتاسیسات پشتیبانی و ذخیره سازی مختلف. این تاسیسات به الجوفر و السلایل معروف است به ترتیب در 90 و 45 کیلومتری جنوب غرب ریاض.

دونگ -فنگ -3(کدینگ ناتو : سی اس اس -2) یک موشک میانبرد سوخت مایع تک مرحله ایست . که در دهه 1960 توسعه یافت . این سامانه ی مجهز به سرجنگی اتمی اولین موشکی بود که توسط چین توسعه یافت و هدف از طراحی آن تحت پوشش قرار دادن پایگاههای آمریکا در آسیای جنوب شرقی بود. این موشک در سال 1971 عملیاتی شد و گونه جدید این موشک با نام DF-3 E با برد افزایش یافته در دهه 1980 معرفی شد که از سامانه ارتقا یافته پیشرانش و دیگر سیستمهای پیشرفته بهره میبرد.

یرد موشک دی اف -3 حدود2500 کیلومتر است که این برد در گونه - E تا 2800 کیلومتر افزایش یافت . حداکثر برد موشک با محموله کاهش یافته در حدود4000 کیلومتر است و برای در امان ماندن از از پدافندهای ضد موشک قادر به پرواز در پروفیل زاویه ی فرود تا 1550 کیلومتر است . مجموعه سامانه های DF-3 متحرک جاده ای هستند اما از سایتهای آماده شده پرتاب استفاده میکنند که امکان پخش شدن آنها از پادگان را میدهد. زمان لازم برای آماده سازی و سوختگیری موشک حدود2 ساعت است و پیشران سوخت مایع قابل ذخیره به موشک امکان میدهد تا به حال آمکاده باش برای شلیک ظرف مدت کوتاهی باقی بماند. موشک بر روی یک سکوی مدور به قطر تقریبی 100 متر برپا میشود.

السلیل

اولین تاسیسات شناسایی شده موشک DF-3 E در عربستان سعودی میباشد که در نزدیکی بخش جنوبی پرتگاه جبل طویق قرار گرفته است .این مشخصه جغرافیایی تقریبا در 800 کیلومتری جنوب از موضع شمال ریاض روش طبیعی موثری برای پنهان کردن و محافظت از زیر ساختهای موشکی بالستیک عربستان فراهم میکند.

مجموعه فوق از تاسیسات پشتیبانی و اداری و یک پایگاه موشکی وسیع با محیط امن تشکیل شده است .
تاسیسات السلیل برای اولین بار توسط رونن بروگمن در روزنامه اسرائیلی یدیوت آهارونوت در مارس 2002 به طور کامل تشریح شد.

کمپ موشک خود به سه بخش اصلی تقسیم میشود: دو گردان موشکی با تاسیسات پشتیبانی همراه و یک انبار موقت . محیط هر دو پادگان به دلیل محدودیتهای زمینی بتا یکدیگر تفاوت دارد اما از نظر تملک تاسیسات تقریبا مشابه یکدیگر هستند. دسترسی به محوطه هر پادگان با نقاط کنترل عبور ومرور مجزا در سراسر مجتمع فراهم شده است . یک کمپ برای لانچرهای موشک و تجهیزات پشتیبانی و سه ذاغه مجزا که ظاهرا برای ذخیره سازی سر جنگی و یا موشک استفاده میشود.. تاسیسات مدیریت موشک برای قراردادن سرجنگی بر روی آن و یک توقفگاه بزرگ که در آن موشکها و لانچر یکی شده و برای تنظیم قبل از قائم کردن آماده میشوند.

گردان جنوبی موشک در مجاورت نزدیک محوطه ی مرکزیکمپ واقع شده است. محوطه ی مرکزی شامل همان محوطه پشتیبانی قبلی است که احتمالا ساختمان مجموعه های موشکی تاسیسات احتمالی کنترل پرتاب و دو ذاغه نیز در آن گنجانده شده است.

گستردگی تاسیسات موشکی در گردان شمالی بیشتر از بخش جنوبی است . دلیل این امر مشخص نیست . هریک از تاسیسات مشتمل بر تجهیزات مشابه و گاراژ حامل و یک گرداننده در سراسر گاراژ است که احتمالا وظیفه نگهداری از لانچرها را برعهده دارد. پادگان شمالی از دو گاراژ بیشتر و یک گاراژ ویژه بهره میبرد. همانطور که گاراژها برای لانچر یا کارکرد پشتیبانی موشکیبه کار گرفته میشود . احتمال میرود تاسیسات شمالی امکان آموزش یا پشتیبانی نگهداری برای واحد دی اف-3 E را فراهم میکند.

با وجود گزارشهای متفاوت در مورد سکوهای پرتاب فراوان در مجموعه تنها دو سایت پرتاب آماده در السلیل شناسایی شده است . احتمال دارد سلاحها از سکوی مستحکم یا سواره روهایی که بسیاری از تاسیسات را احاطه کرده است به حالت قائم در آیند اما تصاویر این احتمال را تایید نمیکند.

الجوفر

الجوفر دومین تاسیسات شناسایی شده موشک DF-3 E در عربستان است . الجوفر در حومه پرتگاه جبل توفیق قرار گرفته است. تاسیسات الجوفر به بخش انتهایی شمالی پرتگاه نزدیکتر است یعنی ریاض. بخشهای موجود در الجوفر مشابه تاسیسات السلیل است مشتمل بر تاسیسات اداری و پشتیبانی و یک مجموعه امن شامل دو محوطه ی پادگان و یک منطقه پشتیبانی مرکزی. ملاحظات جغرافیایی در تاسیسات الجوفر بسیار گسترده تر از تاسیسات السلیل است با دو پادگان که بوسیله مسافت دورتری از یکدیگر مجزا شده اند.

صرف نظر از بعد مسافت دو تفاوت عمده بین تاسیسات الجوفر و السلیل وجود دارد . الجوفر تنها دارای یک سکوی ثابت پرتاب است در حالی که السلیل از دو سکوی پرتاب بهره میبرد. الجوفر هنوز هم دارای تاسیسات فعال پشتیبانی درون مجموعه اصلی در محوطه ی مرکزی است .

تصاویر دریافتی در سال 2004 نشان میدهد که تاسیسات الجوفر تا آن تاریخ به طور کامل عملیاتی نشده است. در مقابل تاسیسات السلیل به ویژه منطقه شمالی پادگان در تصاویر دریافتی بین سالهای 2003 تا 2007 بدون تغییر باقی مانده است. که نشان میدهد السلیل اولین تاسیسات عملیاتی DF-3E در عربستان محسوب میشود.

تاسیسات احتمالی

دو مجتمع بالقوه دیگر وجود دارد که ممکن است در اختیار نیروی موشکی DF-3 E باشد.اولی در فاصله ی تقریبی 280کیلومتری غرب السلیل نزدیک اقامتگاه رو ضه و دومی دز منظطقه بیابانی شمال غربی عربستان وجود دارد. این تاسیسات از لحاظ راهبردی درون عوارض زمین واقع شده اند تا محافظت شوند.

روضه

مجتمع روضه تاسیسات گسترده ای مشتمل بر تاسیسات زیر زمینی متعدد و ذاغه های مستحکم میباشد. هر چند هدف اصلی از این تاسیسات مشخص نیست شواهدی دال بر پشتیبانی این تاسیسات از عملیات موشک DF-3E در برخی ظرفیتها وجود دارد. مجتمع به دو بخش اصلی تقسیم میشود محوطه ی پشتیبانی و یک محوطه ی مجزا شامل تاسیسات مستحکم گفته شده.

کمپ اداری نسبتا نامعین است اما تاسیسات دیگر ارزش تفحص بیشتر دارد. طول تاسیسات زیر زمینی در حدود 600 متر است . این تاسیسات در اغلب مواردیک مسیر زیرزمینی آسان برای نقل و انتقال به نظر میرسد اما محوطه ی پشتیبانی به وسیله دو راه روکش شده با محوطه ی بیرونی در تماس است . ممکن است از این تاسیسات بزرگ زیر زمینی برای ذخیره سازی یا وظایف فرماندهی استفاده شود با این حال زیر ساختهای مخابراتی مرتبط با فرماندهی در این بخش مشاهده نمیشود.فرض منطقی بر ان است که این تاسیسات با هدف ذخیره سازی برپا شده اند.

دو سکوی پرتاب احتمالی از شواهد محکمی است که نشان میدهد تاسیسات روضه در پشتیبانی از موشک .دی اف -3 ای.

طراحی شده است. سکوی اول به شکل یک شیء طولانی 20 متری با شش چرخ دیده میشود که با ابعاد سامانه پرتاب کننده موشک دی اف -3 ای مطابقت دارد .این سکو با پیکربندی مدور با شعاع90 متربا سکوهای موجود در تاسیسات السلیل و الجوفر مطابقت دارد. سکوهای پرتاب مستحکم در مرکز دیده نمیشود و نشان میدهد که این سکو ممکن است یک سایت آموزشی باشد.دومین منطقه ی پرتاب احتمالی از یک سکوی بتنی تشکیل شده که به وسیله یک دیوار احاطه شده است. هر چند پیکره بندی این سایت پرتاب با نمونه های دیگر در السلیل و الجوفر تفاوت دارد اما ابعاد آن امکان برپا کردن و شلیک موشک دی اف -3 ای را فراهم میکند.

تا سیسات دیگر روضه در شمال غربی منطقه پشتیبانی متمرکز است این منطقه از پناهگاهها و تاسیسات زیرزمینی متعدد و نیز دومنطقه پرتاب بالقوه تشکیل شده است مواضع مشابه هستند.اگر جه سکوهای پرتاب مدور پادگان عملیلاتی نیستندمطمئنا شبیه سکوهای پرتاب به کار رفته در لشکر دوم توپخانه ارتش چین به همراه انواع موشکهای خاص است.

همان گونه که تکنیسینهای چینی در ساخت تالسیسات موشک دی اف -3 ای عربستان کمک کرده اند احتمال میرودسکوهای پرتاب مختلف به منظور ارزیابی ترکیب شده باشند.تاسیسات گوناگون زیر زمینی نشان میدهد هرچند روضه ممکن است با هدف پشتیبانی از موشک دی اف -3 ای استفاده شود با این حال کاربردهای دیگری هم دارد. شواهد نشان میدهد که ذخیره سازی هدف اصلی تاسیسات روضه است.

تشخیص دقیق موارد ذخیره شده در این تاسیسات گسترده ومجزا جای بحث وبررسی دارد. این سوال را شاید بتوان با توجه به موقعیت جغرافیایی روضه پاسخ داد. روضه در ربع جنوب غربی عربستان واقع شده است. دور ترین فاصله از متجاوزان احتمالی گذشته و حال نظیر عراق و اسرائیل.این مسشئله روضه را به تاسیسات ایده آل انبار مهمات در مقیاس وسیع تبدیل میکند.

توزیع مهمات از طریق هوایی و در فرودگاه بیشا در 120 کیلومتری جنوب صورت میگیردحمل ونقل جاده ای نیز امکان پذیر است اما بدلائل امنیتی صورت نمیگیرد. احتمال دارد اجزای موشک دی اف-3 ای در روضه ذخیره شود که قبلا پراکنده شده است.

تاسیسات در سال 2004 به تصویر کشیده شد جایی که تاسیسات الجوفر هنوز عملیاتی نشده است. ممکن است وظیفه پشتیبانی روضه با پراکندگی اجزای الجوفر پایان یافته باشد. هنوز هم احتمال میرود موشک دی اف-3 ای در روضه ذخیره شده باشند وتاسیسات پرتاب نیز به صورت یک مجتمع آموزشی در اختیار خدمه ی موشکی عربستان قرار گرفته باشد.

پادگان غربی

تنها مکان نهایی شناسایی شده که به طور بالقوه تاسیسات مرتبط با موشک دی اف-3 ای را در خود جای داده است. این مکان تنهادر عکسهای باکیفیت پایین قابل مشاهده است و از دو ویژگی قابل شناسایی تاسیسات الجوفر و السلیل بهره نمیبرد . پادگان غربی بتا عوارض زمینی خاص پوشیده شده است و از مراکز جمعیتی به دور است. این تاسیسات نیز در نزدیکی بیشتر با اسرائیل قرار گرقته است . یک هدف بالقوه برای نیروی موشکی عربستان سعودی.

گزینه های هدف گیری

موشک دی اف-3 ای عربستان از تاسیسات الجوفر و السلیل میتواند با حداکثر برد خود اهدافی را در هند و اروپای غربی تحت پوشش قراردهد. بخش اعظم آفریقا نیز در این برد قرار دارد.تصویر نشان میدهد که ایران – بخش اعظم خاورمیانه – بخشهایی از آفریق و اروپای شرقی و غرب هند در برد استاند ارد موشک دی اف-3 ای یعنی 2800 کیلومتر قراردارند.

با وجود توانمندی برد افزوده شده موشکهای فوق به نظر میرسد که این سامانه تنها در برد معمول آن یعنی2800 کیلومتر بکار گرفته شود. افزایش برد مستلزم کاهش وزن محموله است که از طرفی کاهش دقت را به دنبال دارد. با توجه به اینکه موشک دی اف-3 ای یک سلاح نسبتا نادقیق است کاهش وزن محموله به طور جدی باعث کاهش توان جنگی سامانه سلاح شود.

اسرائیل نیز یک هدف بالقوه برای موشکهای عربستان محسوب میشود.سناریوی احتمالی یرای حمله به اسرائیل میتواند شلیک موشک دی اف -3 ای در وضعیت پرتاب با زاویه فرود باشد که بردی در حدود 1550 کیلومتر را به همراه دارد( این مسیر پروازی امکان رهگیری موشک توسط سامانه های پدافند موشکی اسرائیل را کاهش می دهد.) . وجود تناسیسات بالقوه پرتاب در غرب عربستان میتواند دلیل هدفگیری اسرائیل باشد.

پتانسیل هسته ای

عدم دقت موشک دی اف-3 ای همراه با وزن پرتاب 2000کیلوگرم شک و تردید در مورد مقاصد حقیقی موشکی عربستان را افزایش داده است. عربستان سعودی نسبت به عدم دقت این سامانه های سلاح آگاه است و مدعی است که موشکهای خود را در سال 1990-91 شلیک نکرد تا ازتلفات غیرنظامی پرهیزکند. شاهزاده بندر بن سلطان اعلام نمود که شاه فهد استفاده از این موشکها را به دلیل دقت پایی آنها ممنوع نمود و در ادامه گفت مشکل ما نه با مردم عراق بلکه با صدام حسین و رژیم اوست. این موضوع تا حدی در تضاد با هدف گیری ادعا شده علیه مراکز جمعیتی ایران است.

در برههای از زمان عربستان سعودی تمایل شدیدی به تملک تسلیحات هسته ای داشت . تاریخ آن به ساخت مرکزتحقیقات هسته ای در سال1975 بازمیگردد. برخی شواهد تایید نشدهگویای آن است که عربستان در برنامه تولید تسلیحات اتمی عراق و پاکستان مشارکت داشته است.(البته از لحاظ مالی یا فنی)

توانمندی عراق با حمله اسرائیل به راکتور اوسیراک این کشور در سال1981 ازبین رفت . اما قابلیت اتمی پاکستان به قوت خود باقی است.

سر جنگی های اتمی پاکستان در موشکهای عربستان سعودی تهدیدی هولناک برای ایران وهند بشمار میرود. پادگانهای موشک دی اف-3 ای در عربستان کاملا محافظت شده اندکه این مسئله امکان حمله احتمالی هند به آنها را در زمان نبرد بسیار دشوار میکند.و به طور بالقوه توانمندی بازدارندگی بیشتری را برای پاکستان به وجود می آورد. ( به دلیل روابط نزدیک با عربستان)

عربستان در حال حاضراز سرجنگی هسته ای برای موشک دی اف-3 ای برخوردار نیست . این کشور معاهده ان پی تی را در سال 1988 امضا و اعلام نموده که قصد ندارد موشکهای خود را به کلاهکهای اتمی و شیمیایی تجهیز کند. وجود کشوری مانند اسرائیل که دارای تسلیحات اتمی است میتواند انگیزه کافی برای دستیابی به توانمندی اتمی برای نیروهای موشکی عربستان سعودی باشد.عدم شفافیت عربستان در مورد تجهیز موشکهای دی اف -3 ای با تسلیحات کشتارجمعی سوالات مهمی را در پی داشته است.

اگر رژیم سعودی به عدم دقت موشکهای دی اف -3 ای آگاه باشد که هست بدنبال سرهای جنگی هسته ای یا شیمیایی نخواهد بود. این که چرا این کشور موشکهای خود را به عراق شلیک نکرده است شاید نه به خاطر غیرنظامیان بلکه به خاطر همکاری اتمی میان این کشور و عراق بوده است.

نتیجه گیری

زرادخانه موشکی عربستان سعودی یکی از ابعاد مهم و جالب توجه توسعه نظامی و سیاسی خاورمیانه است. با توجه به شرایط منطقه هیچ بعید نیست آینده شاهد تلاش عربستان سعودی برای دستیابی به توانمندی اتمی برای موشکهای خود به عنوان یک عامل بازدارنده باشد. عواقب چنین حرکتی میتواند با توجه به شرایط خطیر منطقه و این کشور نسبت به اسرائیل یک مسابقه تسلیحاتی جدید و حتی یک برخورد نظامی را بهمراه داشته باشد.

منبع: مجله صنایع هوافضا