موشک بالیستیک

موشک بالیستیک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

موشک بالستیک (به انگلیسی: Ballistic missile) به موشک‌هایی می‌گویند که تا ارتفاع بسیار بالایی اوج می‌گیرند(که این قسمت راه با موتور روشن انجام می‌شود) و مابقی راه را با استفاده از نیروی جاذبه زمین به سمت هدف می‌روند که مانند یک سقوط آزاد البته با هدایت صحیح است. موشک‌های بالیستیک معمولا ارتفاع بسیار بالایی می‌گیرند و برخی از موشک‌های بالستیک که برد بسیار بالایی دارند حتی از جو زمین نیز خارج می‌شوند و با استفاده از یک ماشین ورود مجدد (RV) به جو باز می‌گردند.[۱]


موشک بالستیک در حقیقت یک ماشین تحویل موشک- مولد، شامل سیستم رهیابی و محفظه حمل مهمات است که اساساً علیه اهداف زمینی و سطحی مورد استفاده قرار می‌گیرد. انواع گوناگون موشک‌های بالستیک معمولا بر حسب برد طبقه بندی می‌شوند. نوع خاصی از موشک‌های بالستیک وجود دارد که از زیردریایی‌ها شلیک می‌شود و SBLM نام دارد. در ساخت موشک‌های بالستیک، مبحث پیشرانه که مشخص کننده برد موشک است مهمترین مسئله محسوب می‌شود و پس از آن میزان توانایی حمل مهمات که قدرت تخریب آن را افزایش می‌دهد.

تاریخچه

اولین موشک بالستیک A-4 نام داشت که معمولا با نام موشک وی-۲ (انتقام ۲) شناخته می‌شود که بین سالهای ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ میلادی توسط آلمان نازی و زیر نظر ورنر فون براون ساخته شد. اولین پرتاب موفقیت آمیز وی-۲ در ۳ اکتبر ۱۹۴۲ بود و برای اولین بار در تاریخ ۴ سپتامبر ۱۹۴۴ علیه انگلستان مورد استفاده قرار گرفت. تا پایان جنگ جهانی دوم حدود ۳۰۰۰ موشک وی-۲ پرتاب شده بود.

موشک‌های بالستیک را می‌توان از نظر برد و یا کاربرد آنها دسته بندی کرد، که معمولاً آنها را بر اساس برد گروه بندی می‌کنند. کشورهای مختلف از الگوهای متفاوتی برای دسته بندی موشکهای بالستیک استفاده می‌کنند.

    موشک جنگی بالستیک کوتاه برد(به انگلیسی: Tactical ballistic missile):با میزان برد ۱۵۰ تا ۳۰۰ کیلومتر
    موشکهای بالستیک TBM (به انگلیسی: Tactical ballistic missile): با میزان برد بین ۳۰۰ تا ۳٫۵۰۰ کیلومتر
    موشک بالستیک کوتاه برد (SRBM) (به انگلیسی: Short-range ballistic missile):با برد کمتر از ۱٫۰۰۰ کیلومتر
    موشک بالستیک میانبرد (MRBM) (به انگلیسی: Medium-range ballistic missile):با میزان برد بین ۱٫۰۰۰ تا ۳٫۵۰۰ کیلومتر
    موشک بالستیک بلند برد (IRBM) (به انگلیسی: Intermediate-range ballistic missile):با میزان برد ۳٫۵۰۰ تا ۵٫۵۰۰ کیلومتر
    موشک بالستیک قاره پیما (ICBM) (به انگلیسی: Intercontinental ballistic missile):با برد بیشتر از ۵٫۰۰۰ کیلومتر

به دلیل محدودیت موشکهای بالستیک در توانایی حمل بارهای سنگین عمدتاً از موشک‌های بالستیک بلند برد و میانبرد برای حمل کلاهک‌های هسته‌ای استفاده می‌شود، زیرا در غیر این صورت پرتاب کردن حجم کمی از مواد منفجره معمولی توسط موشک‌های بالستیک صرفهٔ اقتصادی ندارد.]

نخستین موشک سطح به هوای هدایت شونده

Henschel HS 117 Schmetterling

نخستین موشک سطح به هوای هدایت شونده

---

Henschel HS 117 Schmetterling (پروانه ) یک موشک هدایت شونده سطح به هوا است که توسط المان نازی ساخته شده .این موشک توسط اپراتور هدایت میشد.اپراتور بوسیله دید دوربین تلسکوپی و یک دسته ی جوی استیک موشک را کنترل میکرد

---

تاریخچه

در سال 1941پروفسور هربرت واگنر (مسئول سابق پروژه موشک ضد کشتی HS Henschel 293 ) طرح یک موشک ضد هوایی هدایت شونده به نام Schmetterling را به RLM ( وزارت هوایی رایش )، ارائه کرد ولی به دلیل ناقص بودن اطلاعات طرح و کاستی های ان رد شد .
 

آلمان نازی پدر موشکهای قاره پیمای جهان

آلمان نازی پدر موشکهای قاره پیمای جهان

اولین طرح عملی طراحی موشکهای قاره پیما در آلمان نازی بنا نهاده شد .جایی که خاستگاه اولین موشکهای بالستیک جهان موسوم به وی-2 یا A4 است.
به موازات آن نیز دانشمندان آلمانی در فکر توسعه موشکی بودند که در دومرحله عمل میکرد و قادر بود فاصله بین دو سوی اقیانوس اطلس را بدون هیچ مشکلی طی کند تا به خاک آمریکا برسد.طراحی این موشک  که در سال 1940 آغاز شد و اولین پرواز این موشک در سال 1946 انجام گرفته است.در سال 1943 به علت تمرکز آلمانها بر پروژه موشکهای وی-2 این آزمایشات موشک آ-9متوقف شد اما در اواخر 1944 دوباره این پروژه در قالب پروژه AMERICA PROJECT احیا شد و کار بر روی پروژه موشکهای برد بلند A-9/A10دوباره از سر گرفته شد.
ورنر فون براون موفق شد برخی از آزمایشات توسعه و طراحی A9  را با نام A4B (نمونه اصلاح شده موشک A-4یا وی-2 ) را ادامه دهد.
اما هرگونه توسعه سخت افزاری گسترده در موشک تنها بعد از آزمایش آن در نیمه دوم سال1945 میسر بود.
 موتورهای موشک در طول مرحله تولید توسعه داده شدند. مرحله اول A10 برای اولین بار از فناوری کلاستر کردن چندین محفظه احتراق بهره میبرد. در این موتور از یک خوشه 6تایی از محفظه احتراق موتور موشک وی-2 باتنها یک نازل خروجی  بزرگتر توان رانش 200تنی برای این موشک را تامین میکرد.
مرحله دوم موشک هم یک موشک وی-2 بود که به وسیله دوبال کنترل میشد تستهای تونل باد نشان داد که این بالها در سرعتهای مافوق صوت بهتر عمل میکنند ضمن اینکه توان پرواز عمودی موشک را افزایش میدهند.
سیستمهای هدایتی آن زمان به طرز ناامیدکننده برای برد برنامه ریزی شده 5000کیلومتر بسیار بی دقت بود برای همین تصمیم گرفته شد که موشک یک سیستم سرنشین دار باشد.پس از خاموش شدن موتور در ارتفاع 390کیلومتری زمین  و با سرعت متر بر ثانیه آ-9 شروع به بازگشت به زمین میکند و پس از بازگشت به جو زمین نخستین راهنمایی رادیویی را از زیردریاییهای آلمانی در اقیانوس اطلس دریافت میکند و پس از رسیدن به محدوده دید نوری خلیان موشک را بر روی هدف قفل میکند سپس آنرا منهدم میکند. در جریان این عملیات خلبان یا کشته میشود و یا به اسارت دشمن در می اید.
کار بر روی آ-9/آ-10 پس از سال 1943 متوقف شد یعنی درست زمانی که تمام توان آلمان صرف تولید موشک وی-2 بود. با اینحال فون براون با تلاش فراوان توانست برخی آزمایشات توسعه و پرواز آ-9 تحت نام آ-4 بی ادامه دهد.
طرحی فراتر از آ-9/آ-10 نیز ترسیم شد که بعدها منجر به قرار گرفتن ماهواره در مدارزمین شده است .طرحی موسوم به    آ-11. ویک طرح دیگر موسوم به آ-12 که یک موشک آ-9 چهار مرحله ای بود که قادر فضاپیمایی سرنشین دار را در مدار زمین قرار دهد.
مسیر توسعه موشکی بعد از جنگ در دومسیر جداگانه به وسیله آمریکا و شوروی طی شد. از یک طرف برای مرحله دوم سیستمهایی بسیار پیشرفته تر ا ز موشک وی-2 اختراع شد که قادر بودند موشکها را به برد 10000 کیلومتر برسانند و راه بمباران موشکی حریف را تسهیل کنند. که این راهها منجر به ظهور موشک NAVAHO در آمریکا و موشک BURAN  در اتحاد جماهیر شوروی شد.

از سویی بهبود در پیکره بندی موشک و توسعه موتورهای بسیار نیرومند موشکی باعث  توسعه موشکهای دومرحله ای قاره پیما با برد 10000 کیلومتر شد.

حداکثر محموله:2200 پاوند (1000 کیلوگرم)
حداکثر برد:5000کیلومتر

مشخصات مراحل موشک آ-10/آ9


مرحله اول:
جرم ناخالص:69043کیلوگرم
 جرم خالی :16993 کیلوگرم
رانش موتور:2306896 کیلوگرم
ISP:241 ثانیه
زمان سوزش موتور:55ثانیه
قطر:4.12متر
طول:20متر
پیشران:اکسیژن مایع به عنوان اکسیدکننده و الکل به عنوان سوخت
زمان توسعه:1942-1945

مشخصات مرحله دوم

جرم ناخالص:16259 کیلوگرم
جرم خالی:3000 کیلوگرم
رانش :288678 کیلوگرم
ISP:255ثانیه
مدت زمان سوزش موتور:115ثانیه
قطر:1.65متر
طول:14.18متر
پیشران : اکسیژن مایع /الکل
وضعیت توسعه: توسعه داده شده در سال
1945


اطلاعات کلی:

وضعیت توسعه: منسوخ شده در سال 1945
وزن شلیک موشک:85300 کیلوگرم
محموله: کلاهک یک تنی متعارف
طول:41 متر
قطر:4.12 متر

رانش موتور:2000000 کیلونیوتن

موشک بالیستیک

موشک بالیستیک

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

موشک بالستیک (به انگلیسی: Ballistic missile) به موشک‌هایی می‌گویند که تا ارتفاع بسیار بالایی اوج می‌گیرند(که این قسمت راه با موتور روشن انجام می‌شود) و مابقی راه را با استفاده از نیروی جاذبه زمین به سمت هدف می‌روند که مانند یک سقوط آزاد البته با هدایت صحیح است. موشک‌های بالیستیک معمولا ارتفاع بسیار بالایی می‌گیرند و برخی از موشک‌های بالستیک که برد بسیار بالایی دارند حتی از جو زمین نیز خارج می‌شوند و با استفاده از یک ماشین ورود مجدد (RV) به جو باز می‌گردند.[۱]


موشک بالستیک در حقیقت یک ماشین تحویل موشک- مولد، شامل سیستم رهیابی و محفظه حمل مهمات است که اساساً علیه اهداف زمینی و سطحی مورد استفاده قرار می‌گیرد. انواع گوناگون موشک‌های بالستیک معمولا بر حسب برد طبقه بندی می‌شوند. نوع خاصی از موشک‌های بالستیک وجود دارد که از زیردریایی‌ها شلیک می‌شود و SBLM نام دارد. در ساخت موشک‌های بالستیک، مبحث پیشرانه که مشخص کننده برد موشک است مهمترین مسئله محسوب می‌شود و پس از آن میزان توانایی حمل مهمات که قدرت تخریب آن را افزایش می‌دهد.

تاریخچه

اولین موشک بالستیک A-4 نام داشت که معمولا با نام موشک وی-۲ (انتقام ۲) شناخته می‌شود که بین سالهای ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰ میلادی توسط آلمان نازی و زیر نظر ورنر فون براون ساخته شد. اولین پرتاب موفقیت آمیز وی-۲ در ۳ اکتبر ۱۹۴۲ بود و برای اولین بار در تاریخ ۴ سپتامبر ۱۹۴۴ علیه انگلستان مورد استفاده قرار گرفت. تا پایان جنگ جهانی دوم حدود ۳۰۰۰ موشک وی-۲ پرتاب شده بود.

موشک‌های بالستیک را می‌توان از نظر برد و یا کاربرد آنها دسته بندی کرد، که معمولاً آنها را بر اساس برد گروه بندی می‌کنند. کشورهای مختلف از الگوهای متفاوتی برای دسته بندی موشکهای بالستیک استفاده می‌کنند.

    موشک جنگی بالستیک کوتاه برد(به انگلیسی: Tactical ballistic missile):با میزان برد ۱۵۰ تا ۳۰۰ کیلومتر
    موشکهای بالستیک TBM (به انگلیسی: Tactical ballistic missile): با میزان برد بین ۳۰۰ تا ۳٫۵۰۰ کیلومتر
    موشک بالستیک کوتاه برد (SRBM) (به انگلیسی: Short-range ballistic missile):با برد کمتر از ۱٫۰۰۰ کیلومتر
    موشک بالستیک میانبرد (MRBM) (به انگلیسی: Medium-range ballistic missile):با میزان برد بین ۱٫۰۰۰ تا ۳٫۵۰۰ کیلومتر
    موشک بالستیک بلند برد (IRBM) (به انگلیسی: Intermediate-range ballistic missile):با میزان برد ۳٫۵۰۰ تا ۵٫۵۰۰ کیلومتر
    موشک بالستیک قاره پیما (ICBM) (به انگلیسی: Intercontinental ballistic missile):با برد بیشتر از ۵٫۰۰۰ کیلومتر
به دلیل محدودیت موشکهای بالستیک در توانایی حمل بارهای سنگین عمدتاً از موشک‌های بالستیک بلند برد و میانبرد برای حمل کلاهک‌های هسته‌ای استفاده می‌شود، زیرا در غیر این صورت پرتاب کردن حجم کمی از مواد منفجره معمولی توسط موشک‌های بالستیک صرفهٔ اقتصادی ندارد.]