گراز پرنده ارتش آمریکا به اروپا می رود+عکس

نیروی هوایی آمریکا 12 فروند هواپیمای پشتیبانی نزدیک A-10 را به اروپای شرقی می فرستد.

به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق ، با بالا گرفتن تنش ها در اوکراین ایالات متحده آمریکا اعلام کرد که 12 فروند هواپیمای A-10 به همراه 300 نفر پرسنل زمینی را به آلمان اعزام خواهد. این هواپیماها سپس در پایگاه های مقدم ناتو در شرق اروپا استقرار یافته و در تمرین های نظامی در این منطقه شرکت خواهند کرد.

یک سخنگوی نیروی هوایی آمریکا در پنتاگون اعلام کرده است که این هواپیماها با نیروی های متحد آمریکا در شرق اروپا رزمایش برگزار کرده و نشان دهنده اهمیت حفظ ثبات اروپا برای آمریکا می باشند.

به گزارش مشرق، هواپیمای A-10 به صورت تخصصی برای حمله به اهداف زمینی از جمله یگان های زرهی ارتش شوروی در دهه 1970 میلادی طراحی و ساخته شده اند حامل توپ‌های GAU-8/A Avenger  هستند که 6 لوله داشته و قادر به شلیک گلوله‌های 30 میلیمتری حاوی اورانیوم ضعیف شده به منظور نابود کردن تانک و سایر خودروهای رزمی زرهی است.
 
این هواپیما که در بین خدمه و دوستداران هوانوردی به "گراز" شهرت دارد در سالهای جنگ سرد در آلمان غربی در خط اول دفاعی ناتو ضد شوروی حضور داشت. یگان های پیاده و زرهی بخش عمده جنگ فعلی در شرق اوکراین را بر عهده داشته و به نظر فرستادن این هواپیمای تخصصی در بحث شکار تانک و حمله به اهداف سطحی می تواند سیگنالی مستقیم به روسیه و جدایی طلبان شرق اوکراین باشد.

آشنایی با گران‌ترین شکست نظامی تاریخ +عکس

آشنایی با گران‌ترین شکست نظامی تاریخ +عکس

سوخوی 35 با توجه به دارا بودن قابلیت تغییر بردار رانش در دو موتور خود قابلیت انجام مانورهای فوق العاده سنگین از جمله مانور معروف کبری و چرخ ش های 180 درجه با زاویه بسیار تنگ را دارد که البته هیچ کدام از این مانورها از

جنگنده تهاجمی مشترک F-35 JSF ساخت شرکت لاکهید مارتین آمریکا که قرار است در آینده تبدیل به ستون فقرات یگان جنگنده ارتش آمریکا و متحدانش بدل شود هر روز با دردسری جدید رو به رو می شود.

مشکلات نرم افزاری، نشت روغن از درون جنگنده و آخرین مورد، بروز انفجار در موتور از جمله دلایلی است که بارها به خاطر آن ناوگان این جنگنده زمین گیر شده است. آخرین اتفاق فاجعه بار برای برنامه اف 35 زمین گیر شدن کل ناوگان این جنگنده و عدم شرکت آن در نمایشگاه هوایی فارنبرو در انگلستان (که در حال برگزاری است) به دلیل حادثه انفجار در موتور آن بود.

این پروژه که تا کنون چیزی در حدود 1 تریلیون دلار هزینه در بر داشته و به عنوان گران ترین پروژه تسلیحاتی تاریخ شناخته شده است شاید چیزی بیشتر از یک فاجعه تمام عیار برای آمریکا و متحدانش نباشد. در این مطلب نگاهی دقیق تر به این جنگنده آمریکایی و مشکلات آن خواهیم داشت.

F-35A

F-35B

F-35C

خانواده جنگنده های F-35JSF

می توان این گونه گفت که آمریکایی ها به نوعی قصد دارند تا با برنامه اف 35 تجربه موفق جنگنده افسانه ای اف 4 فانتوم ساخت شرکت مکدانلد داگلاس را زنده کنند. این جنگنده به طور همزمان در نیروی هوایی، دریایی و سپاه تفنگداران دریایی آمریکا خدمت کرده و بازار صادراتی بسیار خوبی را نیز برای آمریکا به وجود آورد.

نیروی هوایی ایران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی نزدیک به 190 فروند فانتوم را خریداری کرد. اما برای جانشینی فانتوم هر کدام از بخش های نیروی های مسلح آمریکا به دنبال نیاز های جدید خود رفتند و جنگنده های جدیدی مثل F-14 ، F-15 ، F-16 ، F-18 ، AV-8B و A-10 از جمله پرنده های رزمی بودند که هر کدام بخشی از وظایف فانتوم را در نیروهای مسلح آمریکا بر عهده گرفته و در ضمن به متحدین این کشور نیز در بسیاری از نقاط جهان صادر شدند.

F-16

A-10

AV-8B

F/A-18

هواپیماهایی که اف 35 جایگزین آنها خواهد شد

F-35 در سه مدل A ، B و C طراحی و ساخته شده است که مدل A متعلق به نیروی هوایی ، مدل B متعلق به سپاه تفنگداران دریایی و مدل C متعلق به نیروی درایی آمریکا است. دیگر کشورهای حاضر در این طرح عبارت اند از : انگلستان، نروژ، هلند، ترکیه، دانمارک، رژیم صهیونیستی، استرالیا، کانادا، ایتالیا و سنگاپور.

با ورود به فضای قرن بیست و یکم و پایان جنگ سرد و تغییر کلی فضای نبردها آمریکایی ها به دنبال این قضیه رفتند که شاید بتوانند تجربه موفق فانتوم را یک بار دیگر تکرار کنند. ولی باید گفت که مشکلات از همین نقطه آغاز می شود.

جنگنده جدید می بایست پنهان کار بوده و در همچنین در مدل مورد استفاده برای سپاه تفنگداران دریایی قابلیت نشست و برخواست عمودی مثل جنگنده هریر را نیز داشته باشد. علاقمندان به هوانوردی حتما مطلع هستند که فانتوم با وجودی که در ابتدا یک جنگنده ناونشین بود اما با کمترین تغییر ممکن، خصوصا در بخش طراحی کلی بدنه و سامانه پیشران به خدمت سایر نیروهای آمریکایی و مشتریان جهانی در آمد و در آن زمان خبری از طراحی پنهانکار، قابلیت حمل تسلیحات در داخل بدنه و یا قابلیت عمود پروازی نبود.

برای فهم بهتر این مسئله خوب است به سراغ یک مقایسه بین جنگنده اف 35 به عنوان یک پرنده پنهان کار نسل پنج و جنگنده روسی سوخوی 35 به عنوان یک جنگنده نسل 4++ داشته باشیم. در نگاه اول شاید بسیاری از افراد تصور کنند که اف 35 به راحتی سوخوی روسی را از میان برمی دارد اما مطالعات انجام شده توسط خود غربی ها حقایق بسیار جالبی را در مورد این به اصطلاح ابر جنگنده آمریکایی مشخص می کند.

سوخوی 35

در ابتدا با یک سری از مولفه های ساده پروازی مثل برد، سرعت و سقف پروازی شروع می کنیم. برد جنگنده اف 35 با سوخت قابل حمل در درون بدنه خود در مدل A در حدود 2200 کیلومتر و برای سوخوی 35 در حدود 1800 کیلومتر است. البته سوخوی 35 می تواند با حمل یک مخزن سوخت 6 هزار لیتری در زیر بدنه خود به راحتی برد را 4500 کیلومتر افزایش دهد.

در زمینه سقف پروازی عدد مورد نظر برای هر دو پرنده در حدود 18 کیلومتر از سطح زمین است. در بخش سرعت اما سوخوی 35 با قابلیت پرواز با سرعت بیش از 2 برابر سرعت صوت دست برتر را نسبت به اف 35 که بیشترین سرعت آن 1.6 ماخ است را دارد.

در بحث ارتفاع عملیاتی خصوصا برای نبردهای هوا به هوا این عدد برای اف 35 در حدود 7 کیلومتر یا به عبارتی 25 هزار پا و برای سوخوی 35 در حدود 40 هزار پا یه به عبارتی 12 کیلومتر است. این اعداد در بحث شلیک های فراتر از میدان دید بسیار موثر هستند. نکته این جاست که بر اساس اصول فیزیک هواپیمایی که از ارتفاع بالاتر و با سرعت بیشتر موشکی را پرتاب کند سلاح پرتاب شده خود را به برد و سرعت بیشینه می رساند.
 
در این جا این سوال پیش میاید که آیا هواپیمای اف 35 نمی تواند سوخوی 35 را زودتر شناسایی کند؟

برای پاسخ به این سوال به رادارها و سامانه های شناسایی در دو هواپیما اشاره می کنیم. هر دو هواپیما از رادار باند ایکس آرایه فازی بهره می برند که برای اف 35 این مدل APG-81 از نوع فعال و برای سوخوی 35 مدل Irbis-E از نوع غیر فعال است. هر دو رادار تقریبا از توانایی های مشابهی در این بخش برخوردار هستند و اف 35 در این بخش خصوصا به خاطر این که در بخش جلویی خود از کمترین سطح مقطع راداری برخوردار است به نظر دست بالا را دارد.

مقایسه پوشش راداری اف 35 و سوخوی 35

اما سوخوی 35 یک رادار کمکی باند L در اختیار دارد که به طور خاص در فلپ های جلویی بال هواپیما نصب شده و به صورت اختصاصی برای کشف اهداف پنهان کار طراحی شده است و به سوخوی 35 در کشف اهداف پنهان کار کمک می کند. همچنین باید به این مسئله اشاره که مجموعه راداری و سنسورهای اف 35 توان جستجوی محیطی به زاویه 120 درجه در مقابل خود را داشته و این در حالی است که این عدد برای سوخوی 35 240 درجه می باشد.

محل قرارگیری رادارهای باند ال در سوخوی 35

در ضمن باید به این نکته نیز اشاره کرد که در بحث برد موشک های فراتر از میدان دید برتری متعلق به سوخوی 35 بوده و موشک هایی مثل سری R-77 از برد بیشتری نسب به موشک اصلی میان برد اف 35 یعنی امرام برخودار است.

هواپیمای اف 35 به سامانه AAQ-40 که یک سیستم الکترواپتیک است و در زیر بدنه نصب شده مجهز است. این سامانه توان کشف اهداف هوایی و زمینی را داشتی ولی بیشتر توجه و تمرکز این سامانه بر روی جستجوی اهداف زمینی می باشد.

در مقابل هواپیمای سوخوی 35 به یک سامانه پیشرفته جستجوی فروسرخ پیشرفته مجهز است که عمدتا از آن برای کشف اهداف هوایی بهره می برد. بر اساس اطلاعات مندرج در پایگاه اینترنتی Air Power Australia  این سامانه نصب شده بر روی هواپیمای سوخوی 35 که البته بر روی سایر اعضای خانواده فلانکر مثل سوخوی 30 نیز نصب شده است به راحتی توان کشف اف 35 را پیش از رسیدن به برد لازم برای پرتاب موشک را دارد.

 این مسئله را نیز به یاد داشته باشید که موتور مورد استفاده در اف 35 یعنی F-135 ساخت شرکت پرات اند ویتنی یکی از داغ ترین موتورها در دنیای امروز به حساب می آید که تشعشعات فروسرخ گسترده ای را پخش کرده و کشف آن را به وسیله سامانه های جستجو گر فروسرخ آسان تر می کند.

حال به بحث پرتاب موشک و دفاع در برابر حملات در برابر موشک های هدایت راداری می پردازیم. موشک اصلی اف 35 برای نبردهای فراتر از میدان دید موشک AIM-120 امرام در مدل C است که البته در حال حاضر کار بر روی مدل D نیز به عنوان مدل پیشرفته تر ادامه دارد. در مقابل هواپیمای سوخوی 35 با موشک های سری R-27 و R-77 برای نبرد در فواصل دور مجهز شده است.

موشک AIM-120

ذکر نکاتی در اینجا مهم به نظر می آید ، اول این که موشک روسی R-77 از لحاظ برد دست برتر را نسبت به امرام آمریکایی دارد و این برتری همچنین در زمینه مانور پذیری به لطف طراحی باله های صلیبی شکل در انتهای این موشک نیز تضمین شده است. در عین حال و همان گونه که در ابتدای متن نیز اشاره شد ارتفاع پروازی بالاتر و همچنین سرعت بیشتر سوخوی 35 در بحث بدست آوردن برد و شتاب بیشینه در موشک مذکور بسیار مهم است.

موشک R-77

مسئله دیگر بحث سامانه های جنگ الکترونیک و مانور پذیری هر دو پرنده است. با نگاهی به تاریخ نبردهای هوا به هوا خصوصا با استفاده از موشک های هدایت راداری یک نکته مشخص می شود و آن هم این که در بسیاری از موارد قربانیان موشک های هدایت راداری پرنده های ضعیف تر از لحاظ سامانه های الکترونیکی و همچنین مانور پذیری بودند.

اکثر پیروزی های هوایی بدست آمده به وسیله موشک آمریکایی امرام تا کنون بر علیه هواپیماهایی چون میگ 21 و میگ 29 آن هم در مدل A بدست آمده است که تقریبا فاقد هر گونه سامانه جنگ الکترونیک بودند.

کابین سوخوی 35


کابین اف 35

اما در بحث نبردهای فاصله نزدیک بحث بسیار جالب تر می شود. بر اساس نوع طراحی اف 35 این جنگنده در زمانی که نیاز به حمل محموله خود در درون بدنه برای رعایت اصول پنهان کاری دارد توان حمل موشک های فروسرخ را نخواهد داشت. موشک های فروسرخ در صورت لزوم در زیر بالها نصب خواهند شد که در آن صورت نکته مثبت اصلی این جنگنده یعنی پنهانکاری آن از بین خواهد رفت.

مسئله بعدی بحث مانور پذیری دو هواپیما است. سوخوی 35 با توجه به دارا بودن قابلیت تغییر بردار رانش در دو موتور خود قابلیت انجام مانورهای فوق العاده سنگین از جمله مانور معروف کبری و چرخ ش های 180 درجه با زاویه بسیار تنگ را دارد که البته هیچ کدام از این مانورها از عهده اف 35 بر نخواهد آمد.

در بحث توپ نیز باید گفت که سوخوی 35 دارای یک توپ 30 میلی متری و اف 35 دارای یک توپ 25 میلی متری است. مشخص است که قدرت تخریب توپ روسی بیشتر بوده و در صورت برخورد یک یا چند گلوله آن به بدنه یا موتور اف 35 نبرد برای جنگنده آمریکایی پایان یافته است. و حال نکته این است که این نتایج در برابر یک جنگنده نسل 4++  بدست آمده است. تصور کنید با ورود جنگنده های نسل 5 روسی و چینی چه بر سر اف 35 خواهد آمد.

T-50 جنگنده نسل 5 روسها

پیش از آن که به ادامه مطلب بپردازیم بد نیست تا نگاهی به قیمت ها نیز داشته باشیم . قیمت هر فروند اف 35 برای مدل A : 124 ، مدل B : 158 میلیون و برای مدل C : 142  میلیون دلار و برای سوخوی 35 روسی بین 45 تا 65 میلیون دلار است.

اما نتایج جالب تری نیز در جریان یک شبیه سازی کامپیوتری در سال 2008 بدست آمد. رزمایشی به نام " Pacific Vision " که در آن نبردی شبیه سازی شده بین جنگنده های آمریکایی اف 18 ، اف 22 و اف 35 با جنگنده های سوخوی 30 و سوخوی 35 درگرفت.

در این نبرد شبیه سازی جنگنده های اف 18 و اف 35 تقریبا به طور کامل نابود شدند و تعداد معدودی از اف 22 ها باقی ماندند. این شبیه سازی در اصل مربوط به نبردی با کشور چین بر سر تایوان بوده است. بر اساس اطلاعات درز کرده از این رزمایش که به درخواست اتاق فکر RAND منتشر شده است در سه مرحله نیرویی به قدرت 240 فروند جنگنده از مدل های اف که در بالا نام برده شده به نبرد با سوخوهای چینی رفتند.

در زمان حمله اف 18 ها هیچ کدام از آنها بازنگشتند، از 240 فروند اف 35 تنها 30 فروند بازگشتند و از گروه 240 فروندی اف 22 ها 139 فروند بازگشتند.

این گروه از جنگنده با تانکرهای سوخت رسان و 4 فروند آواکس پشتیبانی می شدند. البته باید این نکته را در این جا ذکر کنیم که در کل 187 فروند اف 22 عملیاتی در جهان وجود دارند و در پایگاه های مختلف این کشور در نقاط مختلف جهان گرد آمده اند و تصور حتی جمع آوری حتی 187 رپتور در یک مکان  آن هم در برابر دشمنی مثل چین که توان موشکی فوق العاده بالایی خصوصا برای نابودی پایگاه های هوایی آمریکا در اطراف خود را دارد بیشتر به یک دیوانگی شبیه است.

اف 22 رپتور

اما نکته جالب تر جلسه کمیته دفاعی کشور استرالیا با تعدادی از کارشناسان به تاریخ 7 فوریه 2012 است که در آن به نکات جالبی در مورد این رزمایش و نتایج آن اشاره شده است.

ظاهرا در جریان این برگزاری این رزمایش تعدادی از نظامیان استرالیایی نیز حضور داشته اند. بر اساس صحبت های صورت گرفته در این جلسه ، جنگنده های سوخوی 35 در جریان این رزمایش به سرعت آواکس های طرف مقابل را هدف قرار دادند. البته این امر با استفاده از موشک های سری KS-172 که در روسیه در دست ساخت است کاملا ممکن می باشد.

این موشک های دور برد هوا به هوا به طور اختصاصی برای هدف قرار دادن تانکرهای پرنده سوخت رسان و هواپیماهای آواکس طراحی و ساخته شده اند. البته بعد از درگیر شدن هواپیماها در این رزمایش سوخت رسان ها نیز نابود شدند.

موشک KS-172

از دیگر مطالبی که در این جلسه به آن اشاره شده است این است که موتور جنگنده اف 35 حرارتی در حدود 871 درجه سانتی گراد را تولید می کند که کشف و شناسایی آن برای سامانه های کشف فروسرخ که امروز بر روی اکثر جنگنده های مدرن روسی نصب شده است بسیار آسان می کند.

این جنگنده در هر ثانیه 3.38 کیلوگرم سوخت مصرف می کند و اگر پشتیبانی سوخت رسان ها نباشد زمان بسیار کمی برای اف 35 به جهت ماندن در آسمان و نبرد وجود خواهد داشت.

سامانه جستجوگر فروسرخ بر روی سوخوی 27

مشکل بزرگتر برای متحدان آمریکا وجود دارد که در نقاط مختلف دنیا قرار است این جنگنده را تهیه کرده و از آن برای دفاع از خود بهره ببرند. استرالیا یکی از این کشورهاست که ممکن است به دلیل انتخاب این جنگنده شدیدا ضرر کند. مدل های صادراتی که قطعا ضعیف تر بوده و می تواند مشکلات بیشتری را نیز ایجاد کند.

به نظر بیش از این پرداختن به مشکلات تکنیکی و فنی این جنگنده از حوصله این مکان خارج باشد. اما مطمئنا برای شما هم این سوال پیش آمده است که چگونه این جنگنده تا به امروز به راه خود ادامه داده و همچنان مقامات آمریکایی از آن دفاع می کنند. پاسخ این سوال را باید نه در بحث های نظامی و فنی و بلکه در راهروهای کاخ سفید، پنتاگون و خصوصا کنگره آمریکا پیدا کرد.

بر اساس اطلاعات موجود تنها در سال 2012 میلادی شرکت لاکهید مارتین به 425 عضو کنگره آمریکا از تعداد کل 535 عضو کمک مالی پرداخت کرده است.

یکی از توجیهات بزرگ این نمایندگان برای حفظ برنامه "JSF" بحث اشتغال زایی است. بر اساس اطلاعات منتشره در روزنامه لس آنجلس تایمز نزدیک به 127 هزار شغل مستقیم و غیر مستقیم از طریق این برنامه در نقاط مختلف آمریکا ایجاد شده است.

 و از طرف دیگر این شرکت لاکهید مارتین در سالهای اخیر اخیر میلیارد ها دلار به شکل قراردادهای مختلف از دولت آمریکا دریافت کرده است. این شرکت در حال حاضر بزرگترین پیمان کار دفاعی آمریکا به حساب آمده و در عین حال گران ترین پروژه نظامی تاریخ نیز به این شرکت سپرده شده است. منابع مستقل آمریکایی اعتقاد دارند که نزدیک به هزاران نفر از اعضای دولت، وزارت دفاع و کنگره آمریکا از جمله لابی گرهای فعلی شرکت لاکهید مارتین و برنامه اف 35 هستند و اجازه کنسل شدن آن را نخواهند داد.

با این وجود مقامات آمریکایی همچنان بر موفقیت طرح F-35 تاکید دارند و حتی به دنبال یافتن مشتری های جدیدی نیز برای آن هستند. به نظر به دلایلی غیر فنی که به بخشی از آن در اواخر این نوشته اشاره شد این طرح همچنان ادامه خواهد یافت ، طرحی که می تواند به قیمت از بین رفتن برتری هوایی آمریکا در آینده منجر شود.

ورود J-20 و T-50 آغازی بر پایان سلطه F های آمریکایی در آسمان +عکس

نگاهی به جنگنده‌های روسیه و چین؛

ورود J-20 و T-50 آغازی بر پایان سلطه F های آمریکایی در آسمان

هر دو هواپیمای J-20 و T-50 به سامانه های پیشرفته هشدار دهنده و جنگال مجهز بوده و در عین حال به مجموع تسلیحات پیشرفته ای نیز مسلح هستند. ترکیب این چند مسئله باعث شده است تا حدس زدن نتیجه نبرد بین این جنگنده ها با هواپیماهای غربی بسیار مشکل شده و در عین حال کار برای طرف غربی نیز بسیار مشکل شود.

 برتری هوایی از جمله عوامل موثر در میادین نبرد بوده است. از جنگ دوم جهانی به این طرف در اکثر جنگها طرفی که توانسته است برتری هوایی را بدست آورد به نوعی پیروز جنگ بوده است. با پایان یافتن جنگ سرد و فروپاشی اتحاد شوروی سابق، آمریکا به عنوان قدرت جهانی در حوزه نظامی مدت زیادی را به عنوان یک کشور بدون رقیب خصوصا در عرصه نبردهای هوایی تجربه کرد.

آمریکا از دهه 1980 میلادی به دنیال یک جنگنده پنهانکار برای برتری هوایی بود و نهایتا هواپیمای اف 22 رپتور به عنوان پاسخ به این نیاز آمریکا توسط شرکت لاکهید مارتین طراحی و ساخته شد. چیزی در حدود 187 فروند از این هواپیما به صورت عملیاتی در خدمت نیروی هوایی آمریکا قرار دارد و خط تولید آن نیز بسته شده است. جنگنده پنهانکار بعدی آمریکایی ها نیز اف 35 است که به عنوان یک پرنده چند ماموریتی قرار است جایگزین طیف گسترده ای از پرنده های رزمی آمریکا شده و همچنین به متحدین آمریکا صادر شود اما مشکلات متعدد این هواپیما، کار را برای آمریکا بسیار سخت کرده است.

از چپ به راست ، دو جنگنده بالایی : J-20 و F-22 و در پایین : T-50 و F-35

تا چند سال قبل آمریکا به عنوان تنها دارنده این گونه از جنگنده ها در جهان بی رقیب محسوب می شد اما روسیه و چین با درک خطر موجود به سرعت دست به کار شده و طرح های خود را نیز برای جنگنده پنهان کار نسل پنجم ارائه دادند. T-50 روسی و J-20 چینی از جمله طرح هایی هستند که هم اکنون مراحل اولیه آزمایشی خود را پشت سر گذاشته و به زودی وارد تولید انبوه خواهند شد.

بر اساس اعلام منابع روس، سرانجام، آزمایش های دولتی بر روی جنگنده ی نسل پنجم روسیه "Т-50 " که در چارچوب پروژه پاکفا (پاکفا: مخفف روسی پروژه مجموعه صنایع هوایی تهاجمی آینده) آغاز شد. این آزمایشات قدم بسیار مهمی در روند بهره برداری از این جنگنده خواهد گذاشت و بدین معنا خواهد بود که جنگنده جدید، برای آزمایشات نظامی در صحنه نبرد نیز آماده خواهد بود.

نخستین جنگنده های نسل جدید در بهار سال جاری در مرکز آزمایشات هوایی شهر "آختوبینسک" آزمایش می شود. به نظر می رسد که این آزمایشات در ماه های مارس و آپریل یا به عبارتی فروردین ماه 1393 خورشیدی صورت گیرند.

برای این منظور، 5 فروند جنگنده Т-50 که یکی از آنها در ماه اکتبر سال 2013 مانور هوایی موفقی را سپری کرد، در نظر گرفته شده اند. با وجود 6 الی 8 جنگنده جدید براحتی می توان از 400 الی 500 پرواز در سال انجام داد و بدین ترتیب می توان به برنامه 2000 پرواز در 3 تا 4 سال، خاتمه داد.

در سال 2015 میلادی، پروسه بازآموزی خلبانان و آزمایشات نظامی جنگنده های Т-50 در پایگاه نظامی "لیپتسک" به منظور الحاق جنگنده های تهاجمی نسل جدید به ارتش هوایی روسیه، انجام خواهند گرفت.

اما این که این جنگنده روسی و هواپیمای رادار گریز چینی چه تاثیری در توازن قوا خواهند داشت، مسئله ای است که از زبان یک تحلیلگر استرالیایی به آن خواهیم پرداخت.

 "دکتر کارلو کوپ" متخصص امور دفاعی اهل استرالیا که به عنوان یکی از منتقدین جدی سیاستهای دفاعی کشورهای غربی شناخته می شود در مقاله ای به بررسی توان این دو جنگنده جدید و پتانسیل های آنان برای به چالش کشیدن قدرت هوایی آمریکا پرداخته است که در این مطلب به آن می پردازیم.

به اعتقاد وی، در سالهای اخیر سیاستهای دفاعی آمریکا ضربات سختی را دریافت کرده است و یکی از مشکلات این کشور بحث تولید تعداد ناکافی از جنگنده های اف 22 است. این اتفاق که در زمان وزارت رابرت گیتس در آمریکا رخ داد نشان از بی توجهی مسئولین آمریکایی به تحولات مربوط به جنگنده های جدید روسی و چینی است. در حال حاضر آمریکا و متحدانش با کمتر از 200 فروند جنگنده اف 22 در برابر روسیه ای قرار دارند که برنامه ای برای تولید 1000 فروند هواپیمای تی 50 برای نیروهای مسلح خود و همچنین بازار صادرات دارد.

کارلو کوپ اضافه کرده است: در عین حال و با توجه به معرفی جنگنده جی 20 توسط چین مشکلات و تهدیدات آمریکا نیز افزایش می یابد. جنگنده اف 22 رپتور به عنوان یک پرنده پنهانکار تر از دو هواپیمای روسی و چینی به حساب می آید که از توانایی پرواز مافوق صوت بدون استفاده از حالت پس سوز در موتور بهره می برد و تاکتیک اصلی آن تعقیب هدف در خفاکاری و قفل راداری بر روی آن و از بین بردن آن از فاصله دور است.

وی تاکید می کند: در برابر جنگنده های قدیمی تر، این تاکتیک به نوعی جواب گو بوده و در تمرینات انجام شده در خود آمریکا اف 22 به راحتی توانسته است جنگنده هایی همچون اف 15 ، اف 16 و یا اف 18 را در نبرد هوایی  تمرینی غافلگیر کرده و اصطلاحا نابود کند اما مسئله از جایی آغاز می شود که دو جنگنده روسی و چینی مورد نظر از توانایی پنهان کاری قابل قبولی برخوردار هستند.

این توان پنهان کاری باعث می شود که اف 22 توان شلیک از فاصله دورتر را از دست داده و ناچار شود که برای یافتن هدف فاصله خود را با آن کم کند. این کاهش فاصله خود باعث می شود که امکان کشف رپتور توسط رادار و یا سامانه های جستجوگر فروسرخ تی 50 و یا جی 20 فراهم شود. باید گفت که هم جنگنده روسی و هم جنگنده چینی مورد نظر از توانایی بالایی در زمینه مانور و همچنین تسلیحات مناسبی برخوردار هستند و در صورت بروز نبرد بین طرفین در فاصله نزدیک تعیین برنده بسیار مشکل خواهد بود.

جنگنده T-50  اولین جنگنده پنهان کار روسها

این صاحب نظر مسائل هوانوردی یادآور شده است: دکترینی که آمریکا در این زمینه طراحی کرده است بر این اساس واقع شده است که جنگنده اف 35 که قرار است در تعداد بالایی تولید شود می تواند پرنده هایی مثل جی 20 و تی 50 را از میدان به در کند و حضور اف 22 نیز به نوعی یک تضمین کننده برتری در این میان به حساب می آید اما بسیار محاسبات نشان می دهد که این دو جنگنده روسی و چینی می توانند اف 35 را از نظر مانور مغلوب کرده و در عین حال سوخت و تسلیحات بیشتری نیز حمل کنند.

در عین حال هر دو هواپیمای شرقی مذکور به سامانه های پیشرفته هشدار دهنده و جنگ الکترونیک مجهز بوده و در عین حال به مجموع تسلیحات پیشرفته ای نیز مسلح هستند. ترکیب این چند مسئله باعث شده است تا حدس زدن نتیجه نبرد بین این جنگنده ها بسیار مشکل شده و در عین حال کار برای طرف غربی نیز بسیار مشکل شود.

کارلوس کوپ افزوده است: به نظر می رسد که وضعیت فعلی در بهترین حالت برای غرب یک اشتباه فاحش محاسباتی به دلیل عدم مطالعه و درک صحیح پیشرفت های چین و روسیه و در بدترین حالت نیز یک نوع شانه خالی کردن از مسئولیت برای جایگاه استراتژیک غرب در آینده باشد.

شاید بهتر باشد تا نگاهی به این دو جنگنده برای فهم بهتر مطلب داشته باشیم.

نگاهی به T-50 روس

جنگنده روسی T-50 که گاها با عنوان PAK FA نیز شناخته می شود توسط شرکت سوخوی روسیه طراحی و ساخته شده است. این هواپیما با توجه به خصایص پنهان کاری طراحی و ساخته شده و از یک دستگاه رادار آرایه فازی فعال باند ایکس مدل N036 Byelka و همچنین دو رادار کوچکتر باند ال برای امور ضد پنهانکاری و جنگ الکترونیک بهره خواهد بود.

رادار N036 Byelka

در بخش پیشرانه نمونه های اولیه این جنگنده از موتور مدل AL-41F1 استفاده می کنند که نمونه ارتقاء یافته موتور AL-31 می باشد. روسها البته به دنبال این هستند که در نمونه تولید انبوه از موتوری با عنوان Izdeliye 30 استفاده خواهد شد. این موتور از وزن کمتر و توان بیشتر برخوردار بوده و به راحتی به تی 50 اجازه رسیدن به سرعتهای بیش از 2 برابر سرعت صوت را می دهد.

این موتور همچنین از قابلیت تغییر دهنده بردار رانش نیز برخوردار بوده که توان مانور پذیری بی نظیری را به پاک فا می بخشد.

موتور AL-41F

در بخش تسلیحات نیز جنگنده روسی به دو سلاح هوا به هوای بسیار توانا مجهز است که می تواند بر هر جنگنده متخاصمی یک کابوس واقعی باشد. در بحث نبردهای فراتر از میدان دید این هواپیمای به گونه ارتقاء یافته ای از موشک R-77 که با عنوان K-77M شناخته می شود بهره می برد.

این موشک هوا به هوا خود از یک رادار آرایه فازی بهره برده و در برابر اهداف چالاک هوایی به سرعت واکنش نشان می دهد. اطلاعات زیادی در مورد این موشک جدید ارائه نشده است اما به نظر می رسد که برد آن در حدود 100 کیلومتر و یا بیشتر از آن باشد.

موشک K-77M


موشک R-74

در بحث نبردهای هوایی فاصله نزدیک نیز این هواپیما به نسل جدید موشکهای R-73 که با عنوان R-74 شناخته می شود مجهز شده است. این موشک فوق العاده مانور پذیر بوده و در برابر اقدامات متقابل بسیار مقاوم می باشد. یک توپ 30 میلی متری نیز بر روی تی 50 نصب شده است. فعلا اطلاعات خیلی زیادی در مورد جزئیات این جنگنده منتشر نشده است.

J-20 جنگنده ای در هاله ای از ابهام

اما کمی دورتر و در کشور چین هم قدم های بزرگی در چند سال اخیر در بخش هوانوردی نظامی برداشته شده است و کشور چین نیز با رونمایی از جنگنده J-20 چشم ها را به سوی خود معطوف کرده است. البته نکته متفاوت این است که بر خلاف جنگنده روسی، همتای چینی آن بیشتر در خفاء به کار و پیشرفت ادامه داده و صحبتهای رسمی کمتری در مورد آن صورت گرفته است.

عمده تصاویری که تا به امروز این جنگنده چینی بدست آمده است از منابع غیر رسمی و عکاسان آماتور بوده که از فاصله های دور گرفته شده و آنالیز این جنگنده را مشکل می کند.

جنگنده J-20

در آوریل 2009 در مقاله ای در روزنامه وال استریت ژورنال آمریکا اخباری مربوط به حمله سایبری و سرقت اطلاعات مربوط به جنگنده اف 35 مطرح شد.

به نظر می رسد این اطلاعات در طراحی و ساخت جنگنده چینی نقش مهمی داشته است. تا به امروز حتی برخی از منابع از دست یابی چینی ها به لاشه جنگنده پنهان کار ساقط شده اف 117 آمریکا در بالکان در سال 1999 میلادی نیز اشاره کرده و معتقد هستند که از آن منبع نیز برای مطالعه و فهم چگونگی طراحی پرنده های پنهان کار بهره برده شده است.

در بخش تسلیحات ، الکترونیک پروازی و پیشرانه اطلاعات رسمی وجود نداشته و مقامات چینی ترجیح داده اند تا در سکوت خبری این طرح را پیش ببرند. برخی کارشناسان معتقد هستتند که موتورهای سری AL-41 روسی در این جنگنده چینی مورد استفاده قرار خواهد گرفت.

به گزارش مشرق، مسلما باید به این مسئله اعتراف کرد که آینده هوانوردی نظامی مسلما متعلق به پرنده های پنهان کار چه در بخش پهپادها و چه هواپیماهای با سرنشین است.

اما نکته مورد نظر این است که ایالات متحده آمریکا در سالهای اخیر شدیدا بر روی توانایی پرنده های پنهان کار خود مانور داده است. این تبلیغات از یک طرف و از طرف دیگر حوادثی چون ساقط شدن اف 117 آمریکایی در بالکان و یا شکار پهپاد RQ-170 توسط ایران که شاید از لحاظ تکنولوژیکی از کشورهایی مثل روسیه و یا چین در سطح پایین تری هستند این سوال را به وجود می آورد که در صورت رو به رو شدن این محصولات آمریکایی با پرنده های پیشرفته روسی و چینی چه حوادثی رخ خواهد داد؟

مسلما و بنا بر نظر بسیاری از کارشناسان مستقل دفاعی در جهان، ورود جنگنده های پنهان کار روسی و چینی به بازار صادرات ، بعلاوه انواع سامانه های راداری زمینی و موشکهای سطح به هوا کار را بیش از پیش برای ایالات متحده آمریکا و متحدان آن سخت خواهد کرد.

آیا واقعا توان هوایی و موشکی آمریکا شکست ناپذیر است؟

پاسخ تحلیلگر استرالیایی به یک سوال؛

آیا واقعا توان هوایی و موشکی آمریکا شکست ناپذیر است؟

یکی از سامانه های مهم روسها برای شناسایی جنگنده های پنهانکار آمریکا، رادار مدل 1L119 Nebo SVU است که اولین رادار فاز آرایه الکترونیکی فعال در باند VHF محسوب می شود که می تواند علاوه بر شناسایی پرنده های پنهان کار موشکهای پرتاب شده به سمت این اهداف را به صورت دقیق به سمت آنها هدایت کند. ایران نیز از جمله کاربران مهم این رادار به حساب می آید.

  نگاهی به جنگهای چند دهه اخیر که توسط ارتش آمریکا بر ضد کشورهای دیگر از جمله همسایگان ایران تحمیل شده، نشان از این نکته دارد که قدرت هوایی و موشکی بخش جدایی ناپذیر از استراتژی نظامی این کشور بوده است؛ قدرتی که در سایه آن، آمریکا توانسته است برای بسیاری از مردم جهان خود را نیرویی شکست ناپذیر جلوه دهد.

اما بروز رخدادهای مهمی مثل شناسایی و سالم به زمین نشاندن پهپاد پنهانکار RQ-170 در ایران و شناسایی و پیش از آن نیز مورد اصابت قرار گرفتن هواپیمای پنهانکار F-117 بر فراز بالکان در سال 1999 میلادی، سوالات بزرگی درباره توان واقعی هوایی آمریکا به وجود آورده است.

نکته دیگر این که از سال 1991 به این سو تقریبا تمامی کشورهایی که مورد تهاجم نظامی آمریکا قرار گرفتند از وضعیت مناسب نظامی برخوردار نبودند.

بر این اساس، دکتر کارلو کوپ کارشناس حوزه دفاعی اهل کشور استرالیا که یکی از منتقدین مشهور در حوزه علوم نظامی خصوصا با گرایش هوایی است و مطالب مختلفی را در باب ضعف ها و نقاط قوت نیروهای هوایی کشورهای مهم دنیا نوشته است، در تحلیلی تلاش کرده است استراتژی های کشور روسیه برای شکست قدرت هوایی آمریکا را تشریح و سوالات مهمی را درباره توانایی واقعی غرب در جنگ بر علیه یک دشمن واقعی مطرح کند.

با توجه به اینکه بخشی از این استراتژی ها و سامانه های ذکر شده در این تحلیل، توسط نیروهای مسلح کشورمان نیز مورد استفاده قرار می گیرد، آشنایی با این مزیت ها کمک خواهد کرد درک بهتری از قدرت دفاعی کشورمان داشته باشیم.

کارلو کوپ در ابتدای این تحلیل با اشاره به اینکه در پایان جنگ سرد ، آمریکا و پیمان آتلانتیک شمالی "ناتو" از لحاظ تکنولوژیکی دست برتر را به نسبت پیمان ورشو داشته و همان گونه که نبرد سال 1991 بر علیه عراق ثابت شد، توانایی پرنده های پنهان کار، سامانه های مراقبت و شناسایی و همچنین موشکهای کروز به همراه مهمات هدایت شونده دست برتر را در نبرد به آمریکا داد، افزوده است: با داشتن اطلاعات کامل از توانایی های طرف مقابل و همچنین نقاط ضعف آنها، آمریکا توانست با استفاده ترکیبی از پرنده های پنهان کار ، موشکهای کروز و بمب های هدایت شونده دفاع هوایی عراق را از بین برده و نیروی زمینی به همراه زیرساختهای استراتژیک این کشور را نابود کند.

وی در ادامه با یادآوری اینکه برنامه آمریکا برای دهه 1990 در صورت باقی ماندن شوروی سابق در بخش هوایی در سه بخش خلاصه شده بود، افزوده است: بخش اول مربوط به پرنده های پنهانکار مثل هواپیمای تهاجمی F-117A و ناوگانی شامل 132 فروند بمب افکن B-2 به همراه تعداد بیشاز 500 فروند جنگنده اف 22 رپتور بود. در صورت بروز هرگونه جنگ این ناوگان پنهان کار در موج اول حمله اهداف مهم مثل پایگاه های هوایی، پست های کنترل و فرماندهی و در کل شبکه دفاع هوایی شوروی سابق را نابود کرده و راه را برای سایر جنگنده ها و بمب افکن های غیر پنهان کار مسلح به مهمات هدایت شونده باز می کردند. (امروزه آمریکا دارای 20 فروند بمب افکن بی 2 و 192 فروند اف 22 است.)

"در بخش دوم هواپیماهای غیر پنهانکار مجهز به بمب های های هدایت شونده و موشکهای کروز سایر اهداف را در آسمان تقریبا امن شده به پرواز در آمده و اهداف مورد نظر را نابود می کردند. بخش سوم توان آمریکا نیز توان دورایستای آمریکا در بحث فرماندهی و کنترل فضای نبرد بر پایه پرنده هایی مثل E-3 ، E-8 ، RC-135 و U-2 بود که نقشه کاملای را از صحنه نبرد در زمانی واقعی به دست فرماندهان می رساندند."

این صاحب نظر عرصه دفاعی با اشاره به اینکه اتحاد شوروی سابق پس از فروپاشی دوران سختی را از نظر اقتصادی و صنعتی گذرانده، اضافه کرده است که کشور روسیه به عنوان بزرگترین میراث دار شوروی سابق برنامه ای بسیار متفاوت را برای ساماندهی صنایع دفاعی شوروی سابق به راه انداخت. اکثر صنایع نظامی شوروی سابق در هم ادغام شده و بازار صادرات را به عنوان اولویت خود قرار دادند. در دوران پس از فروپاشی شوروی دولت روسیه حجم زیادی از تسلیحات پیشرفته را که در زمان شوروی سابق امکان صادرات آن غیر ممکن بود را به راحتی به مشتری های گوناگون خصوصا در منطقه آسیا صادر کرد. نتیجه سرمایه گذاری مناسب و استفاده از استعدادهای بالای طراحان روسی در دوران پس از سال 1990 میلادی به خلق تسلیحات و طرح های پیشرفته دفاعی منجر شد.

به اعتقاد دکتر کوپ، نکته بعدی که بسیار به صنایع نظامی روسیه کمک کرد بحث دسترسی صنایع روسی به بازارهای جهانی در خصوص صنایع کامپیوتری و نرم افزاری بود. برای نمونه می توان با نگاهی ساده به کابین امروز جنگنده های امروزی روس به استفاده از نمایشگرهای دیجیتال به مانند جنگندهای آمریکایی و اروپایی اشاره کرد. در حالی که همین جنگنده ها در زمان شوروی سابق عمدتا از کابینی پر از نمایشگرهای آنالوگ بهره برده و این گونه امکانات برای روسها یک رویای شیرین به حساب می آمد.

وی تاکید می کند: امروزه فناوری های به کار رفته در مهمات هدایت شونده روسی مثل بمب های سری KAB-500/1000/1500 با انواع جستجوگرهای حرارتی و اپتیکی و همچنین خطوط انتقال داده مجهز شده و یا موشکهای ضد کشتی سری SS-N-27 روسی به مانند موشکهای تام هاوک آمریکایی قابلیت حمله به اهداف زمینی را نیز دارند.

در بخش هواپیماهای رزمی، روسیه با معرفی جنگنده هایی مثل MiG-35 و یا SU-35BM و شکاری بمب افکن SU-34 بسیاری از جنگنده های آمریکایی را از دور خارج کرده است. این پرنده های جدید روسی از لحاظ سامانه های جنگ الکترونیک، رادار و استفاده از مواد جاذب امواج رادار در بدنه خود کاملا قابل مقایسه با نمونه های آمریکایی بوده و در مواردی حتی نمونه های آمریکایی را پشت سر می گذارند. رادار آرایه فازی غیر فعال Irbis E از شرکت NIIP و همچنین رادار های سری Zhuk با قابلیت آرایه فازی فعال به همراه سامانه های جنگ الکترونیک مجهز به حافظه دیجتالی فرکانس های رادیویی کاملا قابلیت برابری با گونه های غربی را دارند. در حوزه جنگنده های نسل پنج نیز طرح PAK-FA در حال پیشرفت بوده و به زودی تولید انبوه آن آغاز می شود.

جنگنده میگ 35

اما در بخش موشکهای هوا به هوا نیز روسیه حرفهای زیادی را برای گفتن دارد. نسل جدید موشک هوا به هوای R-77 ملقب به "امرامسکی" و یا نمونه های جدید موشکهای R-27 از لحاظ برد و مقاومت در برابر جنگ الکترونیک از اکثر نمونه های غربی برتر هستند.

استراتژی روسیه در برابر مهمات هدایت شونده و موشکهای کروز

کارلوس کوپ در بخش دیگری از تحلیل خود با یادآوری اینکه از زمان قبل از فروپاشی شوروی سابق، طراحان نظامی روسی به مسئله دفاع از یگان های متحرک ارتش سرخ و همچنین تاسیسات مهم دفاعی خود به عنوان یکی از اولویتهای مهم می نگریستند، اضافه کرده است: امروزه این گونه بمب ها و موشکها نقش مهمی در استراتژی تهاجمی آمریکا بازی می کنند. در برابر سیل مهمات هدایت شونده آمریکایی روسها انواع مختلفی از سامانه تدافعی را تدارک دیده اند. در سال 1991 میلادی شوروی سابق دو سامانه تور و تانگوسکا را به منظور دفاع از یگان های متحرک ارتش سرخ در برابر تهدید بالگردها و هواپیماهای تهاجمی طراحی کرد. در طی سالهای بعد این سامانه ها برای مقابله با مهمات هدایت شونده و موشکهای کروز و ضد رادار نیز ارتقاء پیدا کردند. در حال حاضر این سامانه ها توان دفاع از آتشبارهای موشکهای برد بلند سام، رادارهای هشدار زود هنگام تاسیسات ثابت را نیز دارند.

نسل جدید سامانه تور به عنوان TorM2E یک سامانه متحرک که به همراه سیستم جدید پدافند هوایی Pantsir S1E دارای سامانه های تحلیل دیجیتال داده و رادارهای آرایه فازی هستند. برای نمونه رادار آرایه فازی که بر روی سامانه Pantsir S1E نصب شده است یک نمونه از رادار مدل Zhuk-MFE ساخت شرکت Phazotron برای جنگنده میگ 29 است.

سامانه پانتسیر اس 1

گزارش مذکور اضافه می کند که بخش دیگری از توانایی روسیه در این بخش در موشکهای اس – 400 خلاصه شده است. این موشکهای سطح به هوا علاوه بر توانایی مقابله با تهدیدات هوایی و موشکی توان مقابله با موشکهای کروز و مهمات هدایت شونده را نیز دارند که این نکته نقطه قوت S-400 روسی در برابر نسل جدید موشک پاتریوت آمریکایی است. سامانه اس 400 به صورت کلی دیجیتال بوده و پست فرماندهی این موشک که سیستم 55K6 نام دارد توانایی کنترل اکثر موشکهای سطح به هوای روسی حتی موشکی به مانند اس 200 که به ایران نیز صادر شده است را دارد.

بحث سلاح های لیزری و انرژی مستقیم بخش دیگری از توانایی های روسیه برای مقابله با تهدید مهمات هدایت شونده و موشکهای کروز آمریکایی است. یکی از سیستم های روسی در این بخش سامانه ای به اسم " Ranets E " است که از اشعه مایکرویو برای نابودی قطعات الکترونیکی در موشکهای کروز ، بمب های هدایت شونده و هواپیماها در فاصله 12 کیلومتری را دارد. این سامانه بر روی یک کامیون مدل MZKT-7930 نصب شده است.

نمایه گرافیکی از سامانه Ranets E

روسیه همچنین برنامه ای برای ساخت یک سامانه پدافند لیزری با توان 100 کیلووات نیز دارد. اصل این برنامه در زمان شوروی سابق توسط شرکت Almaz-Antey بر پایه یک لیزر از جنس کربن دی اکسید مشابه نمونه آمریکایی به نام MTHEL است. اما برتری سامانه روسی در تحرک آن نهفته است. این سیستم روسی بر روی یک شاسی مدل MAZ-7910 سوار شده و از تحرک بالایی برخوردار است. البته تا به امروز وضعیت سامانه های پدافند لیزری و انرژی مستقیم روسی آنچنان واضح نیست.

سامانه لیزری ساخت شوروی سابق

به اعتقاد این کارشناش استرالیایی، یکی از نکات مربوط به سامانه های پدافندی روسیه بحث تحرک بالای آنهاست. این مزیت بالا در جریان جنگ بالکان در سال 1999 میلادی مشخص شد. آمریکا 743 فروند موشک ضد رادار هارم را در این جنگ شلیک کرد اما تنها 12 درصد از ناوگان موشکهای سطح به هوای سام 6 صربها نابود شد. امروزه سامانه های پدافند هوایی پیشرفته تر با تحرک بالاتر، استفاده از رادارهای آرایه فازی و قابلیت استفاده از لینک های دیجیتالی، اهداف بسیار سخت تری برای نابود کردن هستند.

در بخش مقابله با سیستم های شناسایی مثل آواکس ها و یا پرنده های اخلال گر الکترونیک روسیه به طراحی موشکهای برد بلند سطح به هوا و هوا به هوا روی آورده است. سامانه هایی مثل S-400 و یا موشک های هوا به هوایی مثل R-37 و یا R-172 با بردهایی در حدود 400 کیلومتر توان نابود و یا دور نگاه داشتن آواکس های آمریکایی از صحنه نبرد را دارند.

استراتژی روسیه ضد پنهان کارها

اما بخش زیادی از توان تبلیغی آمریکا در سالهای اخیر بر روی هواپیماهای پنهانکار قرار گرفته است. پرنده هایی مثل F-117 که از خدمت خارج شده و یا بمب افکن بی -2 و یا جنگنده های اف 22 و یا اف 35 هستند که اعلام می شود می توانند بدون شناسایی شدن از سد رادارها عبور کنند.

کوپ در تشریح برنامه های روسها برای مقابله با این توانمندی می نویسد: یکی از اقدامات روسها ارائه بسته های ارتقاء برای رادارهای قدیمی مثل سری پی -18 است. بر اساس اطلاعات موجود یکی از همین رادارهای مدرنیزه شده بود که اف 117 آمریکایی را در بالکان شناسایی کرده و باعث سرنگونی آن شد. یکی دیگر از اقدامات روسیه در این بخش طراحی و ساخت سامانه راداری نبو با قابلیت عملیات در باند VHF است که به نوعی اولین رادار اختصاصی برای شناسایی هواپیماهای پنهانکار است.

لاشه هواپیمای پنهان کار اف 117 در بالکان

رادار مدل 1L119 Nebo SVU اولین رادار فاز آریه الکترونیکی فعال در باند VHF است که می تواند علاوه بر شناسایی پرنده های پنهان کار موشکهای پرتاب شده به سمت این اهداف را به صورت دقیق به سمت آنها هدایت کند. این رادار در مدت زمان 45 دقیقه آماده کار می شود. جمهوری اسلامی ایران نیز از جمله کاربران این رادار به حساب می آید.

رادار نبو در ایران

رادار دیگری در این حوزه که توسط بلاروس ساخته شده و عمدتا بر پایه تکنولوژی روسیه قرار دارد سامانه Vostok E نام دارد که از تحرک بالاتری نسبت به نبو برخوردار بوده و در مدت زمان تنها 8 دقیقه آماده به کار می شود. شرکت سازنده این رادار ادعا کرده است که هدف اصلی از ساخت این سامانه شناسایی هواپیماهای پنهان کار بوده و می تواند هواپیمایی مثل F-117 را از فاصله ای در حدود 350 کیلومتری کشف کند. ایران هم این رادار را نیز در اختیار دارد.

رادار Vostok E در ایران

نتیجه گیری

بر اساس تحلیل این صاحب نظر عرصه دفاعی، صادرات این سامانه های پیشرفته پدافندی به کشورهای گوناگون مثل چین، ایران و یا ونزوئلا باعث می شود تا بسیاری از هواپیماهای رزمی آمریکا در برابر این سامانه ها شانسی نداشته باشند و در همچنین فضایی که ای بسا پرنده های پنهان کار دچار مشکل می شوند هواپیماهای قدیمی تر مثل اف 15 و یا اف 18 از هیچ شانسی برخوردار نیستند.

بر این اساس، نظریه استفاده از موشکهای کروز و مهمات دور ایستا نیز آنچنان کارساز نخواهد بود چراکه با وجود صادرات گسترده این سامانه های پدافندی، این موشکها و مهمات گران قیمت که عمدتا از سرعت زیر صوت نیز برخوردار هستند عمدتا مغلوب خواهند شد.

وی در پایان این گزارش خود تاکید می کند: در صورتی که آمریکا در نوع طراحی پرنده های رزمی خود و همچنین استراتژی های مربوط به آن تجدید نظر نکند در یک جنگ غیر اتمی در آینده توان پیروزی را از دست خواهد داد.

دادخواست علیه یک ایرانی آمریکایی به اتهام سرقت اطلاعات اف - 35

دادخواست علیه یک ایرانی آمریکایی به اتهام سرقت اطلاعات اف - 35

دادستان ایالت کانتیکت اعلام کرد که علیه مظفر خزاعی، پنجاه و نه ساله و ساکن ایالت ایندیاناپولیس، به اتهام اقدام به سرقت اطلاعات مربوط به طرح نیروی هوایی ایالات متحده برای ساخت هواپیمای جنگنده بمب افکن اف-٣٥ دادخواست صادر شده و پرونده اتهامی او به جریان افتاده است.

به گزارش بی‌بی‌سی فارسی، هیات منصفه دادگاه بدوی این فرد را در ارتباط با اتهام "دو فقره انتقال اموال مسروقه" قابل پیگرد تشخیص داد و صدور دادخواست علیه او را تایید کرد.

رسانه‌های گروهی آمریکا از خزاعی، که پیش‌تر در ایالت کانتیکت سکونت داشت، به عنوان "مقاطع کار سابق نظامی" نام برده و گفته‌اند که او اسناد مربوط به طرح ساخت اف-٣٥ را از شرکت محل اشتغال قبلی خود به سرقت برده و در نظر داشته است آن‌ها را به ایران ارسال کند.

خبر بازداشت مظفر خزاعی روز ٩ ژانویه انتشار یافت و گفته شد که هنگامی که او در نظر داشت از فرودگاهی در نیوجرسی عازم آلمان شود، دستگیر شده است. به گفته مقامات قضایی آمریکا، مقصد نهایی این فرد، ایران بود.

گزارش‌های قبلی حاکی از آن بود که مظفر خزاعی پیش‌تر به عنوان مهندس در استخدام شرکت آمریکایی پرت‌ اند‌ ویتنی بود و در این سمت، وظیفه آزمایش استحکام قطعات موتور جت را برعهده داشت. او در ماه اوت سال جاری، شغل خود را از دست داد.

ظاهرا تحقیقات پیرامون موارد اتهامی علیه خزاعی در ماه نوامبر و زمانی آغاز شد که ماموران گمرک و سازمان امنیت داخلی ایالات متحده به محموله‌های ارسالی خزاعی به یک شرکت حمل و نقل در لانگ بیچ، کالیفرنا، ظنین شدند. قرار بود این محموله‌ها به شهر همدان در ایران فرستاده شود.

این محموله‌ها تحت عنوان "وسایل خانگی، بسته‌بندی‌شده بود اما ماموران در آن‌ها، جعبه‌های حاوی مدارکی شامل اطلاعات فنی مربوط به برنامه اف-٣٥ را یافتند.

از طرح ساخت هواپیمای جنگنده اف-٣٥ به عنوان پر هزینه‌ترین برنامه در تاریخ نظامی نام برده می‌شود و هزینه آن تاکنون بیش از چهار صد میلیارد دلار تخمین زده شده است. گفته می‌شود که اف-٣٥ پیشرفته‌ترین هواپیمای نظامی در نوع خود در جهان است.

چند سال پیش، برخی منابع آمریکایی سازمان‌های دولتی چین را متهم کردند که در صدد سرقت اطلاعات فنی مربوط به این هواپیما بوده‌اند.

در صورتی‌که اتهامات علیه خزاعی صحت داشته باشد، مشخص نیست که وی در نظر داشته اطلاعات مسروقه مورد ادعای دادستانی را در اختیار چه کسانی قرار دهد.

هنوز خزاعی یا وکلای او نسبت به صدور رسمی دادخواست اظهارنظری نکرده‌اند.