هنگامی که ایران، موشک شهاب3 را تولید و آزمایش کرد، کارشناسان نظامی اروپایی و آمریکایی در مقالات متعددی با اشاره به تقلید طراحان ایرانی از موشکهای اسکاد- بی(Scud- B) روسی یا «نودونگ» کرهای، قصد زیر سوال بردن این توانایی بومی ایرانی را داشتند ولی با وجود تحریمهای اقتصادی و فناوری، دانشمندان و مهندسان سرافراز کشومان توانستند با علم و تکنولوژی بومی، باعث حیرت و شگفتی همگان شوند.
به طور کلی خانواده موشکهای شهاب(شهاب 1، 2 و 3) را باید معروف ترین موشک های ایرانی در دنیا دانست. این موشکها که در انوع میان برد و دوربرد ساخته شده اند، می توانند به راحتی اهداف خود را مورد اصابت قرار دهند و شاید همین ویژگی بود که نام شهاب 3 را به عنوان کلید واژه مرگ برای رژیم صهیونیستی در جهان جا انداخت.
موشک ارتقا یافته شهاب 3 که در رزمایش موشکی بزرگ سپاه(پیامبر اعظم 7) نیز آزمایش شد، 2000 کیلومتر بُرد و یک تُن وزن دارد و دقت آن نسبت به نسل های گذشته این نوع موشک در اصابت به هدف افزایش یافته است.
در نسل جدید موشک شهاب 3 ، کلاهک خوشه ای توسط متخصصان کشورمان روی آن نصب شده است که این قابلیت را به موشک های شهاب می دهد روی هدف، حجم انبوهی از بمب ها را فرو ریزد و عملاً این موشک نوعی بمباران اهداف نظامی دشمن را به عهده دارد.
از این قابلیت می توان برای هدف قرار دادن پایگاه های نظامی نیروهای فرامنطقهای، محل تجمع نیروها و نیز ناوهای مستقر در فواصل مختلف استفاده کرد که نیروهای متخاصم، در یک لحظه شاهد بمباران وسیع و تعداد زیاد بمب های موجود در کلاهک موشک های شهاب خواهند بود.
با توجه با این که موشک شهاب 3 در رزمایش پیامبر اعظم 7 نیز قابلیت شلیکی با برد 2000 کیلومتر داشته است ولی بنا به آنچه که فرمانده هوا فضای سپاه آن را محدودیت فضا و مکان به دلیل داخلی بودن پرتابها خواند فقط از 1300 کیلومتر برد آن استفاده شد.
در مقایسه شهاب 3 با موشک اسکاد می توان گفت که تفاوت اصلی آن ساخت موتوری بزرگتر و پرقدرتتر از موتور موشکهای اسکاد است تا بتواند قدرت پیشرانه بیشتری را تولید کند. این موشک از سوخت مایع برای تهیه نیروی پیشران استفاده میکند.
موشک شهاب 3 از سال 2002 تاکنون به طور رسمی ساخته میشود. این موشک یک موشک میان برد بالستیک است که در ابتدای آزمایشها، 1300 کیلومتر برد داشت که با تلاش مهندسان ایرانی بهینه شد و برد آن به 2100 کیلومتر رسید. آزمایشهای این موشک از سال 1377 تا 1382 ادامه داشت و سرانجام در تیرماه سال 1382 رسماً به آمار موشکهای ایرانی افزوده شد.