آزمایش لیزر جنگی توسط آمریکا

آمریکا فروش 75 جنگنده F-35 به اسراییل را تایید کرد بعد از تحویل رادار سیستم سپر ضد موشکی دولت آمریکا روز سه شنبه معامله فروش 75 فروند جنگنده مدرن F-35 مجهز به سیستم "استلس" به اسراییل را تایید کرد.ارزش این قرارداد 15,2 میلیارد دلار برآورد می شود.  ایهود باراک وزیر دفاع اسراییل در ماه مه سال جاری رسما از دولت آمریکا خرید 35 فروند جنگنده F-35 را درخواست کرده بود. بهای هر فروند از این جنگنده ها در حدود 80 میلیون دلار است. اسراییل خواستار آنست که حق خرید 50 فروند دیگر در آینده را برای خود محفوظ دارد که این با تقاضا نیز موافقت شد. تل آویو حتی ممکن است که جنگنده های F-35 را پیش از موعد مقرر تحویل گیرد. بر اساس اطلاع برخی از منابع نظامی، آمریکا برای صدور جنگنده های نسل پنجمی بعد از سال 2010 جهت دفاع از حملات احتمالی ایران علیه اسراییل آمادگی دارد. پیش از این اعلام شده بود که صدور جنگنده های F-35 تا سال 2012 آغاز نخواهد شد. افزایش توان نظامی جنگجویان فلسطینی که می توانند خاک اسراییل را با موشک های "قسام" و "گراد" هدف قرار دهند و همچنین تجدید تسلیحاتی "حزب الله" لبنان، مقامات و فرماندهان نظامی اسراییلی را مجبور می سازد که در استراتژی خود و همچنین برنامه خرید تسلیحات و تجهیزات نظامی از جمله هوایی تجدید نظر کنند. به گزارش "دیفنس نیوز" و دیگر پایگاه های اینترنتی که به امور تجهیزات نظامی هوایی می پردازند در اسراییل امکان دریافت جنگنده های نسل پنجمی F-35 را نه به طور کلاسیک بلکه در گزینه "اف-35 بی" بررسی می کنند که در فرود و پرواز آنها تسریع شده است. دلیل تمایل زیاد به خرید جنگنده های عمود پرواز به خاطر آگاهی از آسیب پذیری باندهای پروازی کنونی است که از شمال از سوی لبنان، از جنوب از سمت نوار غزه و از شرق از طرف یهودا و سامارا تهدید می شوند. جنگنده های F-35 دومین نمونه ی جنگنده نسل پنجم آمریکایی بعد از "اف-22" محسوب می شوند که قرار است جایگزین هواپیماهای "اف-16"، F/A-18 و AV-8 Harrier نیروی هوایی، یگان هوایی نیروی دریایی و سپاه تفنگداران شوند. تولید  F-35 قرار است که از سال 2009-2010  و تولید انبوه آن بعد از سال 2013 آغاز شود. در کمپانی "لاکهید مارتین" تاکید دارند که صدور جنگنده های F-35 به اسراییل اولین صادرات این نمونه جنگنده ها برای آمریکا محسوب خواهد شد.

استقرار رادار موشکی آمریکا در اسرائیل مسکو، 28 مرداد، خبرگزاری «ریا نووستی»/ روزنامه "هاآرتص" از توافق آمریکا و اسرائیل برای استقرار رادار موشکی در صحرای نقب واقع در جنوب کشور اسراییل خبر داد. به گزارش خبرگزاری «ریا نووستی»، این روزنامه نوشت: این رادار بسیار قدرتمند بوده و یک سیستم هشدار دهنده اولیه به شمار می رود. رادار که با نام X-Band شناخته می شود، به شبکه هشدار دهنده پایگاه ماهواره ای آمریکا متصل خواهد شد. این سیستم قابلیت شناسایی تهدیدهای موشکی و همچینین برد شناسایی موشکها در فلسطین اشغالی را دو یا سه برابر افزایش می دهد. بر همین اساس ارتش اسراییل هم اکنون به سیستم هشدار دهنده موشکی موسوم به"کاج سبز" مجهز است که قابلیت شناسایی موشکها در فاصله 800 تا 900 کیلومتری را دارد که با اتصال این سیستم به سیستم ماهواره ای آمریکا قابلیت شناسایی موشکها در فاصله 2000 کیلومتری را خواهد داشت.  با استقرار این سیستم یک دفتر نظامی آمریکا در اسراییل  دایر می شود. به گفته کارشناسان، انتقال تجهیزات این سیستم در پاییز سال جاری انجام میشود و در سال 2009 به بهره برداری می رسد.

راکت رداستون

راکت رداستون

راکت رداستون (به انگلیسی: Redstone) یا با نام کامل‌تر (به انگلیسی: PGM-11 Redstone) راکتی بود که اولین ماهوارهٔ ایالات متحده، اکسپلورر ۱ را به فضا پرتاب کرد. این راکت توسط تیمی به مدریت ورنر فون براون، که در آن زمان برای ارتش آمریکا درپایگاه فورت بلیس، تگزاس مشغول به کار بود، ساخته شد. در سال ۱۹۵۰، تیم به توپخانهٔ ردساتون در هانتسویل، آلاباما مهاجرت کرد، جایی که ارتش ایالات متحده فعالیت‌های راکت‌سازی خود را متمرکز کرده‌بود. این توپخانه در زمان جنگ جهانی دوم، برای تولید ترکیبات شیمیایی و آتش‌زا مورد استفاده قرار گرفته‌بود. نام راکت به رنگ سنگ‌ها و خاک در هانتسویل بازمی‌گردد.

طراحی و ساخت

در هانتسویل، آلمانی‌ها به تیم متخصص موشک آمریکایی ملحق شدند و با هم مرکز کنترل موشک‌های هدایت‌شونده را به وجود آوردند. در آن‌جا این تیم مشغول کار بر روی موشک‌هایی بود که بتوانند بر تهدیدهای جنگ سرد شوروی غلبه کند. معروف‌ترین موشک آنجا در تاریخ ۸ آوریل ۱۹۵۲ ساخته و نام رسمی رداستون بر آن گذارده شد. [۲]
ویژگی‌ها

رداستون موشکی با دقت بالا، سوخت مایع، زمین به زمین و فرزند مستقیم راکت فاو-۲ آلمان بود. موتور سوخت مایع موشک الکل و اکسیژن مایع را می‌سوازند و تراستی برابر با ۷۵۰۰۰ پوند (حدود ۳۳۳۶۱۷ نیوتون) ایجاد می‌کرد. طول آن حدود ۷۰ فوت (۲۱ متر) و قطر آن برابر با ۶ فوت (۱.۸) متر بود. در برن‌اوت، زمانی که سوخت به طور کامل به مصرف می‌رسید، سرعت آم به حدود ۳۸۰۰ مایل در ساعت (۶۱۶۶ کیلومتر در ساعت) می‌رسید. برای هدایت، از سیستمی کاملاً اینرسیایی به همراه یک سکوی ژیروسکوپی ثابت، رایانه، یک نوار پیش‌برنامه‌نویسی شده برای مسیر پرواز و سیستم کنترل مسیر با ارسال سیگنال برای تغییر مسیر دستی. برای کنترل موشک هنگام افزایش ارتفاع، رداستون از از باله‌های دم و سکان‌های آن و پره‌های کربنی نصب شده در اگزوز راکت استفاده می‌کرد.

پرتاب

اولین راکت رداستون در ۳۰ اوت ۱۹۵۳ از پایگاه نظامی پرتاب موشک، در کیپ کاناورال، فلوریدا پرتاب شد و حدود ۸۰۰۰ یارد (۷۳۱۵) متر مسافت را طی نمود. سی‌وشش مدل دیگر تا سال ۱۹۵۸ پرتاب شدند. ۱۶ تا از آن‌ها توسط توپخانهٔ رداستون و بقیه توسط شرکت اتوموبیل‌سازی کرایسلر ساخته شده‌بودند. در ۱۶ مه ۱۹۵۸، سربازان آماده به جنگ، اولین موشک رداستون را به صورت رسمی شلیک کردند. این موشک سپس توسط ارتش ایالات متحده در ماه ژوئن به آلمان منتقل شد و در پایگاه‌های آمریکا در آلمان قرار گرفت.

پی‌جی‌ام-۱۷آ تور

پی‌جی‌ام-۱۷آ تور

پی‌جی‌ام-۱۷آ تور (به انگلیسی: PGM-17A Thor) یا داگلاس اس‌ام-۷۵ (به انگلیسی: Douglas SM-75)، موشک بالیستیک با برد متوسط نیروی هوایی ایالات متحدهٔ آمریکا بود. این محصول در دوران جنگ سرد برای حمل کلاهک‌های هسته‌ای به نقاط دوردست پیش از شوروی به وجود آمد. تور موشک باز دارندهٔ داخلی بود، چون درست در آن زمان نیروی هوایی روی موشک‌های بالستیک قاره‌پیما کار می‌کرد. مدل موشک بالیستیک با برد متوسط برای موشک‌هایی پیاده می‌شد که بردی کمتر از ۱۵۰۰ مایل داشتند و می‌شد آن‌ها را در پایگاهی در اروپا قرار داد. بریتانیای کبیر با قرار دادن این پایگاه‌ها در کشور خود موافقت کرد. چهار پایگاه تور به همین منظور بین سال‌های ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۳ در این کشور ایجاد شد. کنترل موشک‌ها بر عهدهٔ نیروی هوایی بریتانیا بود ولی کارمندان نیروی هوایی ایالات متحده کنترل کلاهک‌ها را بر عهده داشتند.

طراحی و ساخت

نیروی هوایی موشک‌های اس‌ام-۷۵ را به سرعت توسعه داد، به طوری که کل پروژه از زمان شروع ۱۹۵۶ تا پایان ۳ سال طول کشید. رقابت بین ارگان‌های وزارت دفاع در این امر بسیار موثر بود به طوری که ارتش ایالات متحده در همین زمان موشک ژوپیتر را طراحی کرد، موشکی سرانجام در اختیار نیروی هوایی قرار گرفت. سرعت بالای طراحی و ساخت موشک تور به علت شباهت بسیار آن به موشک بالستیک قاره‌پیمای در حال توسعهٔ اطلس بود، که در آن زمان در حال طراحی بود. موتورها، سیستم هدایت و کلاهک‌های موشک تور همگی از پروژهٔ اطلس نسخه‌برداری شده‌بودند و تنها بدنهٔ موشک از نو طراحی شده‌بود. بعد از سه آزمایش ناموفق، اولین پرواز موفقیت آمیز این موشک در سپتامبر ۱۹۵۷ اتفاق افتاد. ماه بعد شوروی ماهوارهٔ اسپوتنیک را به هوا پرتاب کرد. پرتاب ماهوارهٔ اسپوتنیک آمریکا را به واکنش واداشت و از همین رو رئیس‌جمهور دوایت آیزنهاور خواهان سرعت بخشیدن به ساخت این موشک شد.

طرز کار

اس‌ام-۷۵ موشکی تک‌مرحله‌ای با سوخت مایع بود. این موشک از اکسیژن مایع و کروزین به عنوان سوخت استفاده می‌کرد و قادر بود تا ارتفاع ۲۸۰ مایلی پرواز کرده و سپس کلاهک هسته‌ای خود را روی هدف خود رها کند. زمان آماده شدن موشک برای پرتاب حدود ۱۵ دقیقه از روی پایگاه روی زمین بود و زمانی که تا هدف طی می‌کرد حدود ۱۸ دقیقه بود.
استفاده در آینده

پس از کنارگذاشتن پروژه‌های موشک‌های بالستیک میان برد با تولید موشک بالستیک اطلس، نیروی هوایی از تور برای آزمایش‌های اتمی اتمسفری و موشک ضدماهواره استفاده می‌کرد. طراحی موشک تور در بسیاری از سیستم‌های حمل ماهوارهٔ ناسا و نیروی هوایی به کار رفته است.

کلاهک: وی-۴۹ کیلوتن تکی
موتور: یک راکت‌داین ال‌آر۷۹ با ۱۵۰۰۰۰ پوند تراست، دو راکت‌داین ال‌آر۱۰۱ (با تراست کم فقط برای جهت دهی به موشک ۱۰۰۰ پوند)
هدایت: کاملاً اینرسیایی
برد:۱۵۰۰ مایل
طول:۶۵ فوت
قطر:۸ فوت
وزن: ۱۱۰۰۰۰ پوند (پر از سوخت)