به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق به نقل از تابناک، این روزنامه در همین حال میافزاید: احمد وحیدی، وزیر دفاع ایران، به تازگی از راهاندازی خط جدید تولید موشکهای 73 میلیمتری با برد بیش از 1000 متر خبر داده است که در برابر تانکها و نفربرهای زرهی حمل نیروی دشمن، مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
در ادامه این گزارش آمده است: در مقطع کنونی، تهدیدهای ضدتانکی برای نیروهای دفاعی اسراییل (IDF) مقوله تازهای نیست؛ چنانکه در سال 2006 و در جنگ با لبنان نیز صدمات چشمگیری بر تانکها و نفربرهای زرهی اسراییل وارد آمد که پس از آن IDF بر روند توسعه سامانه دفاعی Trophy سرعت بخشید و در سال جاری نیز از آنها به شکل موفقیتآمیزی در برابر راکتپرانیها در نوار غزه استفاده کرد.
این گزارش تأکید میکند: این تصور هست که حماس و حزبالله تاکنون از راه سوریه به این موشکهای ضدتانک مجهز شده باشند. یکی از همین سامانهها، موشک روسی ضدتانک کورنت است که در اواخر سال 2010 با یکی از تانکهای IDF در امتداد مرزهای غزه برخورد کرد.
اما گزارشها حاکی از آن است که به دلیل خودداری شرکتهای رافائل و صنایع نظامی اسراییل از ترکیب سیستمهای دفاعی فعالی که هر یک از آنها مستقل برای IDF تولید میکنند، وزارت دفاع اسراییل تصمیم ندارد، روی نفربرهای زرهی جدید Namer خود سیستم دفاع موشکی نصب کند.
سامانه Trophy با توان دفاع 360 درجه در برابر موشکهای هدایتشونده و راکتهای ضدتانک، میتواند با شناسایی تهدیدها و محافظت در برابر موشکها، حملات پیشگیرانهای را ترتیب دهد. این روزنامه صهیونیستی در پایان به گسترش سیستم دفاعی دیگری به نام Iron Fist نیز اشاره میکند.
به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق، مهر به نقل از روزنامه هاآرتض نوشت، نصب سیستم موشکی گنبد آهنین در شهر اشکلون به دنبال درخواست رسمی شهردار این شهر از نخست وزیر و وزیر جنگ رژیم صهیونیستی صورت می گیرد.
پیشتر قرار بود در ماه سپتامبر گنبد آهنین در اطراف چند شهر در سرزمین های اشغالی نصب شود اما ترس صهیونیست ها از نیروهای مقاومت موجب درخواست آنها برای استقرار سریع این سیستم موشکی شد.
در همین رابطه گفته می شود که مقامات صهیونیستی خواستار نصب فوری این سیستم در اطراف هشت شهر دیگر هستند.
سیستم موشکی گنبد آهنین دارای 3 بخش است؛ یک رادار ردیابی موشک، یک مرکز کنترل و یک بخش شلیک موشک. شکل اولیه این سیستم که به صورت موشکهای پاتریوت آمریکا در سرزمین های اشغالی و عربستان به کار گرفته می شد، توانست موشکهای اسکاد پرتاب شده توسط عراق را ردیابی و نابود کند. در حقیقت این سیستم نسبت به پیش بینی کارشناسان بسیار خوب عمل کرد. پیش بینی های اولیه نشان می داد که این سیستم موفقیتی 10 درصدی خواهد داشت .
به گزارش گروه دفاع و امنیت مشرق،
موشک های بالستیک گونه ای از موشک های سطح به سطح هستند که در واقع همگی
فرزندان موشک وی-2 آلمانی، بکار رفته در جنگ جهانی دوم محسوب می شوند.
این
موشک ها از پیشرانه راکتی برخوردار بوده و اغلب به صورت عمودی پرتاب می
شوند و پس از اتمام سوخت موتور، وارد قوس نزولی شده و مطابق قوانین علم
بالستیک، تا نقطه هدف، حرکت می کنند. برای درک بهتر مسیر حرکت این نوع موشک
ها، بخش اول پرواز، یعنی تا نقطه اوج را می توان مشابه یک ربع دایره و بخش
دوم را به یک ربع بیضی تشبیه کرد.
بدین ترتیب موشک در هنگام شیرجه روی
هدف، با استفاده از جاذبه زمین و جرم خود، به سرعت بیشتری دست می یابد که
موجب افزایش انرژی جنبشی موشک نیز می شود.
پس از اینکه استفاده از موشک
های بالستیک در دکترین نظامی کشورهای قدرتمند جا باز کرد و روشهای مقابله
با آنها نیز در دستور کار دانشمندان موشکی قرار گرفت، سکوی پرتاب دیگری هم
برای این موشکها در نظر گرفته شد و آن هم زیردریایی بود.
در دوران جنگ
سرد، شوروی سابق به فکر استفاده از موشک های بالستیک در برابر اهداف دریایی
افتاد اما به خاطر چالشی بودن چنین سامانه هایی برنامه توسعه آنها را
متوقف کرد.
علت رویکرد شوروی به چنین سامانه ای، قدرت ناوگان دریایی ایالات متحده آمریکا به عنوان ابرقدرت رقیب شوروی بود.
از
حدود 10 سال پیش، چینی ها که روند فزاینده قدرتمند شدن آنها، لزوم برقراری
توازن قوای نظامی را در دریاهای مشرق ایجاب می کرد، به طور جدی به دنبال
زنده کردن این ایده بودند و در این راستا موفق به توسعه موشک بالستیک
میانبرد «دی اف-21» شدند که آخرین نمونه آن، مدل D می باشد. بدین ترتیب،
چین اولین کشور دارنده موشک بالستیک ضد کشتی گردید.
پاتریک کرونیین، از
مدیران ارشد برنامه امنیت نوین آسیاپاسیفیک در مرکز امنیت نوین آمریکا در
این خصوص گفته است: قابلیت نوظهور موشک ضدکشتی چین و به ویژه موشک دی
اف21دی، نشان گر اولین توانمندی بعد از جنگ سرد است که می تواند قدرت
دریایی آمریکا را با چالش جدی روبرو کند.
اعتراف به این مطلب از سوی یک
مقام آمریکایی، به خودی خود موفقیت بزرگی برای چین است که قدرت دریایی
دوربرد آن به هیچ وجه قابل مقایسه با ناوگان بیش از 10 فروندی ناوهای
هواپیمابر آمریکا نیست. در واقع این نوع از موشک ها به «Carrier Killer» یا
«قاتل حامل» (منظور ناوهای هواپیمابر و بالگردبر است) مشهور شده اند.
البته
پروفیل عملکرد موشک چینی یاد شده، کمی با موشک های بالستیک فعلی متفاوت
است و به عنوان یک موشک شبه بالستیک، به نظر می رسد برخلاف نمونه های معمول
که بعد از مرحله اول پرواز، یک مسیر پرواز بالستیک زیر مداری را دنبال می
کنند، این موشک از یک نوع سامانه هدایت ترمینال برای جای گرفتن در هدف
استفاده می کند.
بدین ترتیب و در راستای راهبرد نبرد نامتقارن با ظهور
این گونه از موشک های بالستیک، توازن قوا به روشی کم هزینه، تغییر کرده و
به سمت تعادل پیش می رود.
همانطور که می دانیم، ناوهای هواپیمابر هرگز
به تنهایی به مأموریت اعزام نمی شوند و در کنار آنها چندین فروند ناوشکن
موشک انداز، ناوهای لجستیکی و حتی زیردریایی وجود دارد. ناوهای هواپیمابر
به تنهایی ارزشی در حدود 6 میلیارد دلار دارند و هزینه نگهداری آنها در سال
بالغ بر 200 میلیون دلار است و به اینها بایستی ارزش ده ها فروند هواگرد،
سوخت و تسلیحات و مهمات موجود را نیز اضافه نمود، خدمه آموزش دیده و با
تجربه نیز عملاً قابل قیمت گذاری نیستند. اما این پایگاه هوایی بزرگ و
متحرک که روزگاری تهدید عظیمی به حساب می آمد، امروز به سادگی مورد تهدید
موشک های بالستیک پرسرعت تاکتیکی و میانبرد قرار گرفته است.
ناوگروه
های هواپیمابر برای رهایی از تهدید این سلاح های نوین، بایستی منطقه
ایستایی خود را از سواحل کشور هدف، به اندازه برد این موشک ها دور کنند که
به معنی دورتر شدن مسیر حرکت هواپیماهای موجود در آنها، کاهش جنگ افزارهای
قابل حمل به دلیل لزوم حمل سوخت بیشتر و نیازمند شدن به سوختگیری هوایی(با
توجه به برد موشک ضد کشتی) و همچنین افزایش خطر رهگیری و انهدام توسط
نیروهای مدافع است.
اما در صورتی که این ضعف تاکتیکی تحمیل شده پذیرفته نشود چه خواهد شد؟
موشک
های بالستیک ضد کشتی، با استفاده از پرتابگرهای متحرک، با خروج از مخفیگاه
های خود و شلیک چندین فروند موشک به ناوگروه مهاجم، یورش خواهند برد و با
شلیک تعداد بالایی از این موشک های سوخت جامد که در زمانی کمتر از یک دقیقه
آماده پرتاب می شوند و با شتاب بالای خود، به سوی اهداف حرکت می کنند
امکان واکنش از سوی ناوگروه دشمن، بسیار ناچیز خواهد شد. با توجه برخورداری
کشورمان از سواحل طولانی در جنوب و جزایر متعدد، امکان شلیک از سمت های
مختلف به ناوگروه دشمن ممکن شده و توان انهدام این موشک ها عملاً ناممکن می
گردد. از آنجا که موشک «خلیج فارس»، به عنوان نسل چهارم موشک موفق، دقیق،
پرطرفدار و کاملاً بومی فاتح110، به صورت انبوه، تولید می شود، فرماندهان
نظامی از بابت نرخ آتش به سوی اهداف مهاجم، نگرانی نخواهند داشت.
به
گفته فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران، این موشک در مرحله
نهایی خود بر روی هدف قفل می کند. این جمله گویای این است که اولاً این
موشک از سامانه شناسایی و تشخیص هدف برخوردار است که می تواند از هریک از
انواع اپتیکی، فروسرخ، راداری یا لیزری باشد که عدم اعلام این نوع هدایت،
برای ناشناخته ماندن ماهیت عملکرد سامانه و سخت تر شدن مقابله با آن لازم
به نظر می رسد. دوماً سامانه ای که قابلیت عمل قفل داشته و به پردازشگر
هوشمند (دارای هوش مصنوعی) مجهز باشد قطعاً و یقیناً توان تعقیب اهداف
متحرک را دارا است.
ضمناً این نکته را نیز در نظر داریم که بنا به اعلام
فرماندهان نظامی، هم اکنون تمام سطح و زیرسطح خلیج فارس و دریای عمان توسط
سامانه های مختلف به صورت 24ساعته و بلادرنگ مورد پایش قرار دارد و از
بابت هدفیابی اولیه مشکلی وجود ندارد.